Trots

Zelfs wanneer ik af en toe mijn dag niet heb, ben ik er toch van overtuigd dat ik het allerleukste werk doe dat ik me kan bedenken! Het is creatief, afwisselend, boeiend; en of het nu gaat om een sieraad, een reading of een coaching sessie, ik leer iedere dag wel weer iets nieuws!

Het maakt mij trots op het werk dat ik doe.

En dat geeft me dan meteen te denken, want die trots zijn op het werk dat je doet, dat mis ik steeds vaker wanneer ik te maken heb met werknemers van grote bedrijven.
Dat kan komen doordat deze mensen te maken hebben met een werkdruk die groter is dan ze zouden moeten hebben waardoor ze voortdurend gebukt gaan onder een zo hoge stress dat het gevolgen heeft voor hun als mens.

Stress maakt ziek. Niet wanneer het alleen die ene stressvolle situatie is waar je die maand mee te maken hebt; maar wel waaneer die stress continu aanwezig is. En zelfs wanneer je (nog) niet ziek bent van de stress, dan neemt het stukjes van je mens-zijn weg.

Op die manier kun je merken de je niet meer trots bent op het werk dat je doet; misschien wel omdat je je werk niet zo goed kunt doen als je zou willen door de stress van een te grote werkdruk… En hoe minder goed je je voelt over dat wat je doet, des te meer kom je in een “overlevingsstand” te staan. Vaak betekent dit dat we ons werk doen naar de minimum maatstaven die acceptabel zijn en steeds minder interesse hebben in wat dat betekent voor het bedrijf waar we voor werken of diegenen waaraan dat bedrijf diensten verleent…

Het werk wordt gericht op een “mechanisch minimum” waaraan het menselijk aspect steeds meer wordt onttrokken. En dat komt over op klanten als een enorme desinteresse van het bedrijf.
En zijn we klant van zo’n bedrijf, dan kopen we dat wat we nodig hebben de volgende keer ergens anders waar we wel op een menselijke manier worden behandeld. Gaat het om een dienstverlenend bedrijf of industrie, dan hebben we niet altijd een optie om elders klant te worden, of kan blijken dat in de gehele industrie gewerkt wordt naar dat ongeïnteresseerde “mechanisch minimum”.

Zonder trots.

En dat geeft te denken!
Want als we leven in een wereld waarin we niet meer trots (kunnen) zijn op dat wat we doen ~ bijvoorbeeld in ons werk ~ dan wordt het steeds belangrijker om onszelf af te vragen wat we hebben in ons leven ~ wat er speelt in ons leven ~ waar we werkelijk trots op kunnen zijn!