Ja maar…

Wanneer we luisteren naar een gesprek en we horen de ene persoon in een reactie aan de ander iets zeggen als “Dat is wel zo, maar …”, dan wordt er in wezen gezegd “Daar ben ik het niet mee eens”.
“Ja, maar …” betekent geen “ja”, maar in bijna alle gevallen betekent het een volmondig “nee”. Zonder dat we dat willen zeggen op dat moment.
De reden waarom we dat niet willen zeggen op dat moment is meestal dat we met die ander in gesprek willen blijven om zo ~ misschien aan het einde van het gesprek ~ die ander te hebben overtuigd van ons gelijk; of in sommige gevallen, om gewoon onze zin te krijgen.

“Ja, maar ik heb gelijk.” En jij hebt dus geen gelijk. Want dat is dan de implicatie.

Zo op gezette tijden maken we ons allemaal wel eens schuldig aan dit ‘ja, maar …’ principe. Het zit heel erg in de Nederlandse taal verweven en is mogelijk terug te voeren naar eeuwen van handel drijven waarin we de ander niet tegen het hoofd willen stoten, maar wel onze zin willen krijgen ~ of, in het geval van handel, de producten voor de beste prijs willen kopen of verkopen.
Dat maakt dat het een goed idee is om in een gesprek niet alleen te luisteren naar wat die ander te zeggen heeft, maar om ons ook bewust te zijn van wat wij zelf te vertellen hebben en vooral hoe we dat doen. Voeren we een gesprek waarin we daadwerkelijk bereid zijn om als het ware ‘mee te kijken’ vanuit het perspectief van die ander ~ en op die manier onze eigen mening even los te laten ~ of zijn onze woorden gevuld met ‘ja, maar …’
En durven we uit te komen voor wat we werkelijk vinden? In andere woorden, durven we te zeggen, nee, daar ben ik het niet mee eens, omdat …? Of blijven we hangen in die onderhuidse uitdrukkingen waarmee we die ander in het ongelijk plaatsen, zonder ooit onze eerlijke mening te geven?

Hoe meer we ons bewust worden van de woordkeus in een gesprek, des te beter begrijpen we wat er werkelijk gezegd ~ en gezwegen ~ wordt. Zowel waar het ons deel van het gesprek betreft, als waar het die ander betreft.
En waar we die ander niet kunnen veranderen, kunnen we er zelf wel voor kiezen om duidelijker te zijn in waar we wel en niet voor staan. Wat we wel en niet willen of kunnen accepteren. En uiteindelijk in hoeverre we in de toekomst opnieuw gesprekken met die ander willen aangaan (…).

Ja, maar….
Nee dus.