Wie ben je?

Iedere eens in de zoveel tijd kijk ik mezelf aan in de spiegel en vraag ik mijzelf: “Wie ben je?”

Ik begrijp steeds beter wie ik niet ben…
Ik ben niet wie ik was.
Ik ben niet noodzakelijkerwijs wie anderen denken dat ik ben.

Ik ben mogelijk (nog) niet wie ik kan zijn.
En dan zijn er de dingen die voelen als mijn waarheid…
Ik ben gevuld met zich ontplooiende mogelijkheden.

Ik loop mijn eigen pad — zelfs als ik hier en daar een omleiding neem.
Ik leer van iedere ervaring en daardoor blijf ik veranderen en groeien.

Dus wanneer ik mezelf de vraag stel “Wie ben je?”, dan ben ik niet zozeer op zoek naar een precies antwoord, ik ben meer geïnteresseerd in waar ik sta op dit moment. Ik ben benieuwd waar ik vandaan kom en waar ik naartoe onderweg ben op mijn levenspad. En ik ben op zoek naar de volgende stap die ik kan nemen om daar te komen.

In alle realiteit… Wanneer we onszelf die vraag stellen zijn er vele antwoorden. Welk antwoord naar boven komt hangt af van het perspectief van waaruit wee de vraag hebben gesteld. Het hangt af van welk aspect van onszelf we belangrijk vinden op dat moment.

Daardoor  zal het antwoord anders zijn wanneer we naar ons werkelijke zelf, de kern van onszelf kijken — dan heeft het antwoord misschien een meer spirituele connotatie — dan wanneer we kijken naar hoe we in de fysieke wereld staan op dit moment. En als we kijken naar waardoor of waarin we ons gedreven voelen — naar onze passie — kan er opnieuw een ander antwoord naar voren komen.
We zijn tenslotte allemaal wezens met vele facetten, met alle mogelijkheden die we ons kunnen wensen (en vaak zelfs meer…) en we hebben allemaal veel te bieden aan de wereld waarin we leven.

De valkuil van onze veel facetten is — en dit is waar die vraag “Wie been je?” een rol speelt — dat we vaak maar naar één of twee van die facetten van onszelf kijken en de rest een beetje lijken te vergeten. Dat wee alleen kijken naar waar we op dat moment mee bezig zijn en onszelf definiëren aan de hand van die bezigheden.
Zo gauw dit gebeurt verliezen we het zicht op al die andere kanten van onszelf, die, hoewel we daar misschien niet direct mee bezig zijn op dit moment, er wel zijn. De kans is zelfs groot dat we steeds minder durven te kijken naar wie we kunnen zijn, of naar hoe we onze grootste dromen waar kunnen maken…
Naar hoe al die vele mogelijkheden die nog inn onszelf besloten liggen kunnen gaan ontdekken…

En daarom is het een goed idee om onszelf iedere eens in de zoveel tijd af te vragen “Wie ben je?” en om onszelf dan te laten verrassen door het antwoord dat vanuit onze diepste kern naar boven komt…

Mijmeringen

In het afgelopen jaar heeft het Universum me zeker genoeg tijd gegeven om werkelijk naar mijn leven te kijken. Om meer te ontdekken over wie ik ben, meer te weten te komen over waar ik sta en meer duidelijkheid te krijgen over waar het pad dat zich voor me opent heen gaat. En eindelijk — ja, het heeft me echt een jaar gekost — begin ik dit daadwerkelijk te waarderen!

En pas de laatste paar weken merk ik dat ik meer onderscheid begin te maken over wat er op dit moment in de wereld aan de hand is en of de situaties die ik in mijn leven tegenkom deel uitmaken van mijn normen en waarden. Of niet.

Het blijkt een innerlijke reis te zijn. Een reis die me dichter  en dichter bij mijn authentieke zelf brengt, op een manier waarop ik me dat tot nu toe nooit bewust ben geweest.

Deze innerlijke reis heeft em uitgenodigd meer naar mijn achtergrond te kijken — mijn familie, de cultuur waarin ik ben opgegroeid, en zelfs de achtergrond van de mensheid als geheel. Het heeft de eeuwenoude vraag waar we vandaan komen en waar we onderweg naartoe zijn voor mij naar voren gebracht. Daarnaast betekent dit dat het tijd is om mijn normen en waarden opnieuw te bekijken.

Met andere woorden, wat is werkelijk belangrijk in mijn leven en wat zijn de dingen die ik geleerd heb die nu eigenlijk minder belangrijk blijken te zijn dan ze kennelijk waren voor mijn ouders en grootouders.

Bijvoorbeeld, ik ben opgevoed met de regel dat je altijd afmaakt waaraan je bent begonnen. Het was één van die regels die werkelijk belangrijk waren voor mijn ouders. Maar is het nog steeds belangrijk voor mij op dit punt van mijn leven?

En dan merk ik dat deze specifieke “regel” dat niet (meer) is. En tegelijkertijd merk ik dat het lastiger om deze “regel” los te laten dan ik voor mogelijk had gehouden…

Aan de andere kant, allebei mijn ouders hebben er hard aan gewerkt en veel voor over gehad om hun eigen leven op te bouwen — zelfs al kregen ze veel tegenstand van hun ouders… En die vasthoudendheid om je doel te bereiken, die herken ik als belangrijk in mijn leven.

En dan is er de situatie in de wereld vandaag de dag…

En dat brengt vragen naar voren als: ben ik het eens met wat er gebeurt? Of misschien niet? En wat het ook is, ga ik mijn mening hierover open — zo niet luidkeels — verkondigen, of kies ik ervoor het te benaderen vanuit een meer innerlijk perspectief?

Doe ik dat laatste, dan kan ik me afvragen wat deze situatie voor mij betekent in mijn persoonlijke leven. En wat betekent het voor het uitdrukken van mijn authentieke zelf?

Het is tenslotte ook zo dat alleen al door het feit dat we met deze situatie te maken hebben, dat het ons iets te vertellen heeft. En ook dat wij als individu iets te bieden hebben wat diegenen in onze omgeving — en zelfs de mensheid als geheel — kan helpen…

Dus… Ga ik mee in iets waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, “omdat het beter is voor iedereen”? Of bewandel ik mijn pad op mijn eigen manier — volgens mijn eigen normen en waarden — en vertrouw ik erop dat ik daarmee diegenen om mij heen behulpzaam ben?

De antwoorden op die ene vraag zijn bijzonder persoonlijk en hangen af van de situatie, van wat het belang is voor die persoon en vele andere aspecten die op dat moment voor die persoon spelen. En omdat de antwoorden zo individueel zijn, zijn er geen goede of foute antwoorden.

Echter, de constante factor is dat we respect moeten hebben voor de keuzes van die andere persoon. Wij weten tenslotte niet waar zij vandaan komen, wat hun situatie is, of hoe de vraag zich verhoudt tot hun normen en waarden…

En terwijl ik over al deze zaken zit te mijmeren, kom ik erachter dat, ja, ik waardeer de tijd die ik heb gekregen voor dit proces enorm!

Een nieuwe melodie

Zelfs al lijkt de pandemie verre van voorbij; en zelfs al zijn onze gedachten meer bezig met hoe we zelf gezond blijven — nu, op dit moment — in plaats van te kijken naar ons persoonlijke levenspad, naar het stellen van nieuwe doelen, of zelfs het aangaan van nieuwe avonturen…

Temidden van die wereldwijde situatie lijkt er een nieuwe melodie naar boven te komen…

Heb jij dat ook gemerkt? Dat er die nieuwe vibratie lijkt te zijn — en misschien zelfs een nieuw ritme van de energie? Heel subtiel kruipen de veranderingen naar dee oppervlakte en duwen ze al het oude aan de kant.

Opeens, zonder daar verder over na te denken, kunnen we opeens die beslissingen nemen waar we al zo lang tegenaan hangen. Of merken we dat we meer actief zijn, of misschien juist wat meer tijd voor onszelf nemen. `Het lijkt alsof die veranderingen naar boven komen vanuit een plek heel diep in onszelf…

En stukje bij beetje, hoe meer we die veranderingen in ons leven toelaten, des te meer we bouwen aan een nieuwe structuur voor onszelf. We laten een nieuw ritme naar boven komen. Een nieuw ritme om de dagelijkse karweitjes te doen; een nieuw ritme om ons werk te doen; een nieuw ritme voor de tijd dat we uitrusten… Eigenlijk een heel nieuw ritme om ons leven te leven! En dat nieuwe ritme geeft ons de gelegenheid om nieuwe dingen te gaan doen — misschien zelfs wel die dingen die we altijd al hadden willen doen (maar nooit hebben gedaan).

Zoals met iedereen verandering in de energie, is het aan ons om te kiezen hoe we daar mee om gaan. Gaan we er meteen enthousiast mee aan de slag? Vinden we vreugde in de veranderingen? Zien we het als een nieuw avontuur op ons pad? Of vechten we tegen de veranderingen totdat we er werkelijk niet meer onderuit kunnen en we er op een of andere manier mee mogen leren omgaan?

Sommigen zullen opgelucht zijn dat dit nieuwe ritme er eindelijk is, terwijl het voor anderen voelt als een enorm obstakel dat hun energie en hun leven overhoop gooit. 

Met dat nieuwe ritme dat langzaam maar zeker de overhand krijgt, worden van ons uiteindelijk ook nieuwe dingen verwacht. Een nieuwe manier van denken. Nieuwe richtingen. Nieuwe manieren van leven…

Het lijkt erop dat deze veranderingen — nu zee eer eenmaal zijn — niet meer zullen verdwijnen. Het is dus aan ons om die vibraties te voelen, het ritme te ervaren en uiteindelijk die nieuwe melodie te vinden die dat nieuwe ritme helemaal in ons leven kan brengen. Die melodie die dit nieuwe ritme een onderdeel van ons levenspad kan maken. 

Misschien is die nieuwe melodie geschreven in een nieuwe toonaard die disharmonisch lijkt en vooralsnog pijn doet aan onze oren. Echter, de kans is groot dat hoe meer die melodie en dat ritme samenvloeien, we opeens merken dat we een nieuwe dans dansen…

Zo lang we nog wennen aan die nieuwe melodie en die nieuwe dans, zullen we misschien wel eens iemand op de tenen staan… Of merken dat een ander opeens op onze tenen staat…

Maar het duurt niet lang voordat we die nieuwe dans met veel vreugde en vrijheid dansen!

Ik kan die nieuwe vibratie, dat nieuwe ritme al voelen…

En ik ben op zoek naar die nieuwe melodie…