De overtuiging die we hadden als kind

Had jij een vaste overtuiging als kind? Een overtuiging van hoe de wereld eruit zou moeten zien, of wat je zou worden als je later groot was?

Als ik zo’n overtuiging had dan kan ik me die niet meer duidelijk voor de geest halen, anders dan de herinnering dat ik altijd in de natuur wilde zijn. Als ik iets wilde gaan doen, dan was dat vaak in de natuur. Als ik tegen een probleem aanliep, dan wilde ik de natuur in. En wanneer ik helemaal blij was, waar kon ik dat dan beter vieren dan in de natuur?

Desalnietemin duurde het jaren voordat ik me realiseerde hoe belangrijk de natuur voor me is. Maar nu, als er onverwachte dingen gebeuren in mijn leven, merk ik dat ik naar de natuur luister…

En de vraag die dan iedere keer weer naar boven komt is, wat wil deze situation mij vertellen over mijn natuur? Over wie ik ben?

Als de bonte specht in de groenstrook tegenover mijn huis de opening van een nestkastje (voor mezen) aan het vergroten is, dan vraag ik mijzelf welke “deuren” in mijn leven te klein zijn om doorheen te gaan. Welke mogelijkheden ik niet bekijk om welke reden dan ook. Om dan vaak te ontdekken dat wanneer ik niet de moeite neem te kijken wat er achter die deur verscholen gaat, ik iets mis wat me wordt aangereikt. En daar kies ik dan zelf voor…

Op deze manier kunnen de overtuigingen die we hadden als kind ons een hint geven over wat werkelijk belangrijk is in ons leven.

Aan de andere kant, als je als kind de vaste overtuiging had dat je later brandweerman/vrouw zou worden en dat is toch niet gebeurd, dan betekent dit niet dat je opeens van carrière zou moeten veranderen. Maar wanneer je jezelf vraagt waarom je brandweerman/vrouw wilde worden, dan kan dat antwoord je informatie geven over wat werkelijk belangrijk is voor je.

Was het het blussen van het vuur? Dan ontdek je misschien dat je in je leven mensen helpt om andersoortige problemen op te lossen. Of misschien sprak het je als kind aan om de held te zijn. In dat geval kan het zijn dat je een “held” bent in je werk, degene die altijd precies op het goede moment met de juiste oplossing komt…

Dit betekent dat die vaste overtuigingen die we als kind hadden een persoonlijk pad kunnen zijn dat leidt naar onze kernwaarden. Naar een oer-weten waarom we hier zijn, een oer-weten wat onze plek is in het grote geheel en hoe we daarvan uit de wereld kunnen veranderen…

Die overtuigingen die we hadden als kind waren niet zomaar grappige dingen waar ieder kind mee op de proppen kwam - het was iets wat we ons zouden herinneren door ons hele leven heen. Iets dat ons een hint kon geven, of een richting kon tonen wanneer ons leven chaotisch zou zijn. Of wanneer we onmacht voelen in een situatie.

Dus in een chaotische tijd als waarin we nu leven, is het misschien wel een heel goed idee om ons af te vragen wat die vaste overtuiging was die we hadden als kind - en wat dat ons op dit punt in de tijd te vertellen heeft…

Zijn en doen

In de ideale wereld zijn we ons werkelijke Zelf. We zijn het “Ik ben” — en we accepteren zonder oordeel wie we zijn op dat punt in de tijd. Het goede dat we zijn, maar ook dat wat we zouden willen veranderen aan onszelf.

En in die ideale wereld drukken we ons werkelijke Zelf uit zonder voorbehoud. Met andere woorden, wat we doen is een perfecte weergave van wie we zijn. Op die manier worden “zijn en doen” het innerlijke en naar buiten toe gerichte perspectief van ons werkelijke Zelf op dat moment.

Echter, we leven niet in een ideale wereld. We leven in een chaotische wereld waarin we te maken hebben met verplichtingen, vrienden en familie, en ‘social distancing’… Een wereld waarin in veel gevallen ons thuis — wat altijd een plek was voor rust en ontspanning; een plek waar we helemaal onszelf konden zijn zonder ons zorgen te maken over wat anderen van ons vinden — een werkplek geworden. We leven in een wereld waarin mondkapjes onze glimlach verbergen en we onze boodschappen óf moeten laten bezorgen, óf met de nodige gezondheidsmaatregelen in de supermarkt  moeten halen.

Al met al, we leven in een wereld die ons vraagt om te veranderen. De dingen die we altijd op een bepaalde manier hebben gedaan werken niet meer voor ons. En vrienden of familie ontmoeten doen we nu op andere plaatsen — bijvoorbeeld

buiten — of op een nieuwe, digitale manier.

Eerlijk is eerlijk, het is niet alsof we in de afgelopen jaren geen seintjes hebben gekregen dat we moesten veranderen… Terugkijkend heeft bijna iedereen wel van die momenten gehad waarin we een duwtje hebben gekregen om dingen anders te gaan doen — of om zelfs hele andere dingen te gaan doen.

Maar nu lijkt het of we die duwtjes om te veranderen niet langer van ons af kunnen schuiven. En dat brengt dan een paar vragen naar voren:

• Wat zijn de dingen in ons leven die we zouden willen veranderen?
• Hoe kunnen we dat veranderen?

De kans is groot dat de veranderingen die het beste voor ons gaan werken op de lange duur, die veranderingen zijn waardoor we steeds beter uitdrukking kunnen geven aan wie we werkelijk zijn. De uitdrukking van het “Ik ben” op welke (hopelijk creatieve) manier dan ook die het meeste vreugde en vervulling in ons leven kan brengen.

Al snel merken we dan dat dit ons een nieuwe ruimte geeft. Een ruimte die onze energie, ons Zelf, nodig heeft en die ons daarmee ook ademruimte geeft.

Uiteindelijk zullen we zien dat hoe meer dat wat we doen een reflectie is van degene die we werkelijk zijn — hoe we gezien worden, waar we onze tijd en energie aan geven; en ja, hoe we omgaan met onze baan etc. — des te meer (adem)ruimte we onszelf geven.

En daarmee wordt het mogelijk dat rust en kalmte terugkeren in ons leven…