Herfst

Voor mij is ieder jaar weer de overgang van de zomer naar de herfst de grootste verandering van het ene seizoen naar het andere. En dit gebeurt niet altijd precies op het “herfstpunt” of de “Equinox” — vaak is het wanneer het weer verandert…

Plotseling is het tijd om de ramen te sluiten die de hele zomer open hebben gestaan. 

En de voordeur die bijna de hele zomer open heeft gestaan om frisse, koele lucht binnen te laten, blijft gesloten.

Buiten vertellen de lagere temperaturen, de wind en regen wat we eigenlijk al weten: het is herfst!

En met het koudere herfstweer en de dagen die nu snel korter worden — met de bomen die hun bladeren verliezen — bereiden we ons voor op de winter.

Binnen zetten we de kachel weer aan, comfortabel voor de steeds langer wordende avonden en de steeds koudere nachten…

Maar meer dan de veranderingen die ik om mij heen zie gebeuren is het feit dat mijn poezen weer veel meer binnen zijn — op een deken op de bank — een duidelijk teken dat de zomer voorbij is.

Dat betekent natuurlijk niet dat we geen prachtige doen meer krijgen, integendeel! De prachtige, nazomerse dagen kunnen zeker comfortabel zijn, soms zelfs warm. En wanneer we op pad gaan in de natuur, merken we dat de lucht wordt gevuld met herfstgeuren en het zien hoe de kleuren die veranderen is ieder jaar weer een fantastisch schouwspel…

De herfst — traditioneel het seizoen van de oogst — is ook het seizoen om ‘los te laten’.

Een beetje op dezelfde manier waarop de bomen hun bladeren loslaten en er plotseling overal bladeren liggen… De droge zomer maakt plaats voor een omgeving die vochtiger is.

Op welke manier je er ook naar kijkt, dat wat er aan de hand was in de zomer — gebeurtenissen, situaties, of wat dan ook — we kunnen er nu naar kijken in die finale van veranderende kleuren en mogen we nu loslaten zodat de ruimte creëren om het nieuwe in ons leven te laten komen.

Nieuwe ideeën, nieuwe projecten — of misschien alleen dat gevoel dat er iets nieuws is wat we nog niet helemaal kunnen definiëren op dit moment. Een gefluisterde boodschap, bijna te zacht om gehoord te worden, maar we weten zeker dat het er is…

Juist in deze tijd van het jaar wil ik je uitnodigen jezelf twee vragen te stellen:

• Wat zijn dingen — situaties, gebeurtenissen — in mijn leven die ik nu kan loslaten?
• Wat zijn nieuwe dingen die ik graag in mijn leven wil brengen?

En vergeet niet om af en toe naar buiten te gaan en te genieten van dit nieuwe seizoen, de nieuwe kleuren, geuren en het zachte licht dat door de bomen gefilterd wordt…

Wie ben je?

In een meditatie liep ik door ongerepte natuur… En toen ik bij een open plek kwam ontmoette ik een wezen, stralend in licht. Eerst leek het licht helemaal wit te zijn, maar in het licht zaten alle kleuren van de regenboog… Dit wezen en ik keken elkaar aan en ik kon de wijsheid zien en voelen… Een toen vroeg dit lichtwezen aan mij: “Wie ben je?”

Die vraag bracht me meteen weer terug in het alledaagse…

Wie ben ik?

Ben ik dat deel van mezelf dat ik laat zien op mijn werk? Of dat deel van mezelf dat mijn familie kent? Ben ik helemaal mezelf wanneer ik in mijn eigen omgeving ben? Ben ik de persoon die anderen van mij verwachten?

En als ik mijn Zelf ontmoet, herken ik mezelf dan?

Kennelijk niet (…)

In deze tijd komt de vraag “Wie ben je?” steeds weer op de voorgrond te staan.

Het lijkt belangrijker te zijn dan ooit tevoren om onszelf werkelijk te kennen. Om te weten wie we werkelijk zijn. Niet alleen dat deel van onszelf dat we aan de buitenwereld laten zien, maar juist ook ons authentieke zelf…

Dan blijkt dat die vraag “Wie ben je?” niet zo gemakkelijk te beantwoorden is. Al gauw komen er meer vragen dan antwoorden naar boven. Vragen als:

• Leef ik mijn persoonlijke waarheid, of de ‘familie waarheid’, of zelfs de ‘culturele waarheid’ waarmee ik ben opgegroeid?
• Zijn mijn wensen en verlangens werkelijk dingen die mijn leven op alle vlakken zullen verrijken, of meer een afspiegeling van de wensen en verlangens van mijn ouders?
• Leef ik mijn leven volgens wat anderen van mij verwachten, of volg ik mijn eigen pad? Voel ik me misschien schuldig wanneer ik ervoor kies om mijn eigen pad te bewandelen? En als dat het geval is, waarom voel ik me zo?
• Sta ik stevig in mijn schoenen, of heb ik het idee dat alles wat er gebeurt mij als het ware ‘overkomt’?
• Heb ik zoveel vertrouwen in mijzelf en in mijn energie, dat ik in mijzelf steevast weet dat ik steeds weer het juiste pad zal kiezen?

Hoe beter we deze vragen voor onszelf kunnen beantwoorden, des te beter we onszelf kennen en ons leven zo inrichten dat we werkelijk ons eigen levenspad bewandelen zonder daarbij de last te dragen van ‘vroeger’ — onafhankelijk van wat ‘vroeger’ voor ons betekent of hoe we in deze context ‘vroeger’ zouden definiëren — en des te gemakkelijker we onszelf kunnen uitdrukken. Naarmate we onszelf beter kennen, kunnen we gemakkelijker keuzes maken een beslissingen nemen.

Dit maakt ons aan de ene kant productiever in dat wat we ondernemen, terwijl we aan de andere kant zullen merken dat we minder stress ervaren…

Zeker in deze tijd wordt het dus steeds belangrijker om die ene vraag voor onszelf te beantwoorden…

“Wie ben je?”