Het langste pad

 “Soms is de grootste afstand het pad dat je terugbrengt bij je zelf.”

Ik sta aan de rand van een smalle rivier. Het water heeft al eeuwenlang door deze rivier bochtige gestroomd, langzaam, maar altijd in beweging terug naar de zee. Een zachte bries streelt mijn huid en de zon verwarmd mijn rug. Ik kijk hoe het water voorbij stroomt in een eeuwige beweging die de bochten van de oude rivier volgt.

Ik ben hier even gestopt… Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel veranderingen aan de gang — dat maakt de stilte van deze plek heel comfortabel. Het enige wat hier is, is het water voorbij stroomt, de warmte van de zon en de zachte bries die de bladeren van de bomen laat fluisteren. Ik luister ernaar, maar ik kan net niet horen at ze zeggen.

Er is hier iets, maar ik weet niet wat het is…

Ik sta hier dicht bij de rivier en ver weg van alles. Ik heb deze stille plek al vaak opgezocht. Ik kijk rond en zie dat deze voor mij zo bekende plek er op één of andere manier toch anders uitziet. Het licht van de zon lijkt helderder, heten water in de rivier lijkt meer doelbewust, en de stilte lijkt dieper te worden.

Dan, wat onverwacht, wordt de stilte zo doordringend dat de tijd lijkt stil te staan.

Ik sta op mijn bekende plekje dicht bij de oude rivier, maar vandaag staat deze plek buiten de tijd en alles om me heen is stil. Om mij heen groeit een gevoel van verwachting. Ik voel het. Mijn focus wordt scherper en mijn gedachten zijn nu glashelder…

Ik sta aan de rand van de rivier van alle tijden en ik wordt me bewust van alle keren dat ik hier ben geweest door de eeuwen heen…

Dan realiseer ik me dat ik niet langer alleen ben. Een oeroude, grote kat ik bij mee gekomen. De kat is enorm, maar voor mij heel bekend omdat we zo lang als ik me kan herinneren het pad samen hebben bewandeld. Ik begroet de kat en de kat begroet mij.

Van een afstand zie ik een schimmige vorm naar me toekomen. Hoe dichterbij het komt, des te beter kan ik het zien, alsof ze zich materialiseert uit de energie van de natuur… Ik observeer haar — ze is de wijze vrouw, de moeder en het meisje, allemaal tegelijk. Ze is inmiddels heel dicht bij en zo gauw we elkaar aankijken is er een enorm gevoel van herkenning… Ik ken haar. En toch, op één of andere manier ken ik haar helemaal niet.

Ze spreekt zachtjes, bijna alsof ze zingt. En ze zegt…

Wees stil en luister… Luister naar wat ze zegt… Luister naar haar boodschap…

Ze kijkt me aan en zegt; het langste pad is het pad  dat ons terug brengt bij ons zelf. Dat innerlijke pad dat leidt naar weten wie we zijn — en naar onze werkelijke authenticiteit…

Dan draait ze zich om een verdwijnt op dezelfde manier waarop ze kwam. Met iedere stap vervangt ze totdat ze helemaal is opgenomen in de energie van de natuur.

De grote kat staat op en rekt zich uit. De kat leunt nog even tegen me aan en loopt dan weg over een pad wat er eerder niet was. De kat stopt en kijkt om naar me, alsof het me roept om mee te gaan op dit nieuwe pad. Ik weet dat dit de richting is die ik op zal gaan. Zo gauw ik die beslissing heb genomen, verdwijnt de kat.

Ik haal een keer diep adem en zie dat ik aan de rand van deze voor mij zo bekende rivier sta. Ik heb geen idee hoe lang ik hier heb gestaan, maar hoe lang het ook was, hoewel alles er heel bekend uitziet is er toch iets veranderd.

Ik ben veranderd. Ik begrijp mezelf beter. En ik begrijp de rivier beter. Het water lijkt nu met een doel naar de zee te stromen.

En ik heb een nieuw pad gevonden, een innerlijk pad… Een pad dat me thuis brengt…

Met de zon op mijn gezicht begin ik te lopen.

Het Labyrint -- een meditatie

Ik heb dit pad al een poosje gevolgd, zonder op te letten waarheen het leidt. Diep in gedachten ben ik gewoon blijven lopen, stap voor stap. Het is een comfortabel ritme geworden. Stap voor stap.

Ik heb niet gemerkt dat de zon achter donkere wolkeen is verdwenen. Ik heb niet gevoeld hoe de wind is gaan waaien en hoe het een stuk kouder is geworden. Het enige dat er voor me is, is dat comfortabele ritme. Stap voor stap.

Opeens stopt het pad. Ik stop en daarmee stopt het comfortabele ritme ook. Verdwaasd kijk ik rond en observeer ik mijn omgeving. Het landschap ziet er troosteloos uit. Ik huiver. Het is koud zonder de zon op mijn gezicht. Langzaam draai ik rond. Het dorre, lege landschap lijkt zich uit te strekken verder dan ik het kan zien. Dan wordt mijn aandacht getrokken door een patroon dat op de droge grond is neergelegd. Ik loop erheen om het te bekijken. Het is duidelijk dat iemand heel zorgvuldig stenen in dit patroon heeft geplaatst en ik verwacht eigenlijk dat die persoon hier is. Maar een snelle blik over mijn schouder bevestigd dat ik hier alleen ben. Alleen, met een patroon gemaakt van stenen. Ik begin langs de rand van dit patroon te lopen en het is veel groter dan ik eerdere dacht. In feite is het zo groot dat het onmogelijk is om het hele patroon te zien — en daardoor onmogelijk om erachter te komen wat de functie zou kunnen zijn. Ik ben nu nieuwsgierig geworden en ga op pad om te ontdekken wat dit is.

Ik kom uit bij twee grote stenen en op de een of andere manier weet ik dat ik hier het antwoord ga vinden. Deze grote stenen lijken de ingang te zijn van dit uitgebreide patroon. Als ik dichterbij kom, zie ik dat er symbolen in de rotsen gekerfd zijn. De stenen zien er oeroud uit — en toch zijn de symbolen zo scherp alsof ze gisteren pas in de stenen gezet zijn. Ik stap nu tussen de stenen en als ik dat doe ben ik enigszins verbaasd wanneer ik een stem hoor die zegt: “Dit is het portaal van het verbrijzelen van patronen, omhels je die verandering?”

Zonder te twijfelen zeeg ik “Ja” en mag ik verder gaan. Het patroon is nu een duidelijk pad dat ik volg. En al gauw kom ik bij een enorm kristal dat in het midden van dit pad staat. Ik kijk rond en zie dat hier een aantal paden bij elkaar komen en dat het kristal in het midden staat. Ik tel de paden; het zijn er zeven. Ik weet niet zeker wat ik zal doen, of welk pad te kiezen. Ik kijk opnieuw naar het kristal en zo gauw ik dat doe, lijkt het tot leven to komen. In het kristal stromen kleuren. Ik ga dichter naar het kristal toe om het allemaal beter te kunnen zien. Gefascineerd streek ik mijn hand uit en raak ik het kristal aan. Uit het kristal komt nu een melodische ‘chant’:

“Een sleur is een route zonder veranderingen.

Altijd dezelfde dingen, dezelfde woorden.

Dus wat heeft het je verteld? Wat heb je geleerd?”

Ik mijmer over deze vraag terwijl ik terugdenk aan het koude, dorre, eenzame landschap waar het pad dat ik volgde me naartoe had gebracht. Stap voor stap, in een rustgevend, comfortabel, nooit veranderend ritme. Wat heb ik geleerd? Wat heeft dat pad me kunnen leren?

Nog steeds in een melodische ‘chant’ verteld het kristal me wat ik van dat pad heb kunnen leren — en ik luister. En ik hoor wat het kristal me vertelt…

Dan komen de kleuren in het kristal bij elkaar in een beeld — bijna een visualisatie — en het wordt kristalhelder voor me hoe ik in mijn patroon vast ben komen te zitten, wat dat patroon me te bieden had en hoe ik, in iedere situatie in mijn leven steeds weer datzelfde heb gevolgd. Met die realisatie wordt ik me bewust dat ik iets anders wil. Iets nieuws…

Het kristal lijkt te glimlachen. Ik neem wat afstand en ik weet precies welke van de zeven paden ik ga volgen. Zonder enige twijfel ga ik verder. Dit pad heeft onverwachte bochten. Soms lijkt het alsof ik terugga waar ik vandaan ben gekomen, maar ik blijf het pad volgen. Een gevoel van anticipatie groeit in mijzelf. Uiteindelijk kom ik bij een cirkel van stenen. Het zijn allemaal verschillende stenen die deze cirkel vormen. Even vraag ik me af of er meer paden bij deze cirkel uitkomen, maar dat is niet het geval. Ik kijk opnieuw naar de cirkel en zie nu dat er in het midden een stenen schijf ligt die licht lijkt uit te stralen. Ik sta aan de rand van deze cirkel en weet niet goed wat ik nu zal doen.

Het licht dat straalt uit de schijf in het midden van de cirkel wordt sterker en het roept me: “Kom, kom, kom in de cirkel…” Ik stap de cirkel binnen en loop naar het midden. Ik zie hoe het licht uitstraalt vanuit de stenen schijf en hoe het steeds sterker wordt. Ik voel een verlangen om in het licht te stappen en wanneer ik dat doe wordt het meteen warmer en geeft het me een nieuw gevoel van zelfvertrouwen. Het voelt goed. Dit licht vult nu de gehele cirkel. Ik loop naar de rand van de cirkel — nog steeds in het licht — en ik raap één van de stenen uit de rand op. Ik bekijk de kleur, de textuur van de steen. En zo gauw ik de steen in het licht houdt, toont deze mij de lessen die ik heb geleerd. Het laat me zien hoe de oude patronen verbrijzelen. Ik besef dat de veranderingen goed zijn voor me en ik accepteer ze als deel van mijzelf.

Ik weet dat ik de steen mag houden en als ik hem in mijn zak laat glijden, verdwijnt het licht… En ik ben op een open plek in het bos. Het zonlicht raakt me aan en verwarmt me. Het bos is dicht en groen en er zijn veel paden die ik kan volgen…

Ik lach en begin te neuriën. Dan begin ik te lopen…

Uit het boek: "The Return of the Shaman"