Vertrouw op jezelf

Eén van de belangrijke vragen in het leven gaat over vertrouwen. Wie vertrouwen we?

Traditioneel waren het de personen met een zekere autoriteit die werden vertrouwd, zoals onze ouders, de dokter, de dominee of pastoor, de burgemeester en ja, de politie. En natuurlijk de regering. Het waren die mensen die door hun levenswijsheid of door hun educatie een breder inzicht hadden in het leven waardoor hun opinie, hun raad en hun regels werden vertrouwd als goed en juist. En daardoor werd die raad ook opgevolgd.

Waarom zouden we niet? We vertrouwen de persoon die de raad geeft als iemand die het weet. Iemand met kennis, met overzicht en inzicht.

Tegenwoordig zien we het misschien wel anders, maar toch zijn er nog steeds personen die we door hun positie vertrouwen. Leraren (m/v) komen in gedachten — en artsen. En onze regering (!).

Vaker wel dan niet zijn we nog steeds geneigd om hun advies aan te nemen en te volgen zonder daar verder veel over na te denken. Ze hebben immers het beste met ons voor?

En hoewel dat zo is, is hun idee over wat goed en gezond is misschien niet echt passend voor ons. En dat betekent dat we, door hun met de beste intenties gegeven advies op te volgen, onszelf lelijk in de vingers kunnen snijden…

En dat betekent dat het een goed idee is om te kijken naar wie we vertrouwen en waarom we die persoon vertrouwen… Of we de raad die we krijgen werkelijk opvolgen, of dat we die “wijze woorden” eerst toetsen aan onze eigen intuïtie; of we het staven aan onze eigen kennis. Aan wat we over onszelf weten. En misschien om op het internet te zoeken en te lezen over wat we (nog) niet weten. Over alternatieven, nieuwe mogelijkheden, of een — in ieder geval voor onszelf — betere manier van kijken naar de situatie waar we ons in bevinden.

Tenslotte zijn we uiteindelijk zelf helemaal verantwoordelijk voor ons eigen leven.

Dit betekent dat we, als het gaat over vertrouwen, dit niet meer buiten onszelf leggen bij die goede bedoelende leraar (m/v), arts, de regering, of zelfs onze ouders. Maar dat we mogen leren om onszelf te vertrouwen. 

Dat we onszelf in zoverre vertrouwen dat we weten welke persoon te vertrouwen is, en wie niet. Dat we luisteren naar de raad en advies die we krijgen, maar ook zelf kijken, voelen, of nalezen — bijvoorbeeld op het internet — of die raad of dat advies ook werkelijk het beste is voor ons op dit moment…

Met andere woorden, waar we vertrouwen in het verleden vaak buiten onszelf hebben gelegd, is het in deze tijd steeds belangrijker om onszelf helemaal te vertrouwen.

Zelfvertrouwen.

Eerder gepubliceerd op 20 augustus 2017

Verdeeldheid

Verdeeldheid — de toestand waarbij twee of meer groeperingen het ergens diepgaand oneens over zijn.

In de wereld van vandaag hoeven we niet ver te kijken om verdeeldheid te vinden. Dat kan een onenigheid zijn die ontstaan is door verschillende meningen of standpunten, waar beide zijden hun gelijk luider een luider betogen en de kloof tussen de groepen al snel wijder en dieper wordt… Of de verdeeldheid kan ontstaan door wat we doen, of juist niet (willen) doen. Waar de ene groep er alles aan doet om meer balans te brengen in de situatie, terwijl de andere groep er alleen maar eindeloos over blijft praten. Of zelfs de meer traditionele verdeeldheid tussen degenen die “hebben” en zij die “niet hebben”…

Hoewel die laatst verdeeldheid in de wereld van nu misschien een wat andere betekenis heeft gekregen nu deelname aan de maatschappij meer en meer afhankelijk lijkt te worden van of we  bereid zijn de stappen te zetten om die QR-code te bemachtigen, of niet… Om welke reden dan ook…

Hoe we er ook naar kijken, veel van de verdeeldheid om ons heen lijkt te groot, te gecompliceerd, te heftig om daar als een individueel persoon een verschil  in te kunnen maken. Wat kun je doen om daar een grotere balans in te brengen, of de kloof tussen de beide groepen zelfs maar een heel kleien beetje te dichten?

Nou…

Wat als we dit zouden benaderen vanuit een hele andere richting? Wat als we ons niet meer blind staren op de verdeeldheid in de wereld om ons heen, maar in plaats daarvan kijken naar de verdeeldheid in onszelf en deze in balans brengen?

Dingen als “Ik had dat heel anders aan moeten pakken”, of “Ik had beter dit of dat kunnen zeggen”, of “Ik had eigenlijk dat moeten doen” en ga zo maar door. Iedere keer dat we zoiets zeggen tegen onszelf, iets wat een onzekerheid of een twijfel over onszelf uitdrukt, creëert een zekere mate van verdeeldheid in ons. Zelfs wanneer we hete niet uitspreken…

Dus waarom zouden we onszelf niet gewoon zien en accepteren voor wie we zijn — wetende dat we een persoonlijk pad bewandelen waarop we blijven groeien en dat er nog veel te leren en ervaren is — toch is de persoon die we nu zijn dee beste versie van onszelf die we kunnen zijn! Er is dus geen reden om aan onszelf te twijfelen, of ons af te vragen of we “goed genoeg zijn”, of we genoeg weten en genoeg doen op ons levenspad.

Wanneer we onszelf kunnen zien voor wie we nu zijn zonder steeds aan onszelf te twijfelen, gebeurt er iets prachtigs! Stukje bij beetje wordt dan dee verdeeldheid in onszelf geheeld. Het geeft ons een gevoel van heelheid en kan zelfs onze aandacht minder versnipperd laten zijn. En hoe groter de heelheid is die we in onszelf creëren, des te meer onze authenticiteit zichtbaar wordt. En dat is fantastisch!

Iets anders wat vaak ook gebeurd, is dat dee verdeeldheid in onze directe omgeving verminderd. Het kan er nog steeds zijn — er zijn uiteindelijk zoveel meningen als er mensen zijn — maar het wordt minder een “of dit / of dat” keuze die luidkeels en met boosheid wordt geventileerd…

Zeker iets om te proberen!

De twee kanten van de herfst

In de cirkel van de seizoenen heeft ieder seizoen een eigen betekenis. Zo is de winter de tijd om plannen te maken en de structuur op te zetten om die plannen tot uitvoering te brengen zodat we onze doelen binnen handbereik brengen. In de lente zetten we dan onze plannen in beweging… Een beetje alsof we onszelf en onze plannen een grote duw vooruit geven. In de zomer blijven we naar onze doelen toewerken. En als onze doelen steeds vastere vormen beginnen aan te nemen, kunnen we steeds beter zien wat we nog kunnen doen om deze te bereiken. Dan komt de herfst met de oogsttijd. Vaak is dit het moment om onszelf een schouderklopje te geven en te erkennen dat we goed werk hebben verricht…

En dan, zo’n beetje halverwege de herfst, lijkt er iets te gebeuren wat een behoorlijke verandering in energie teweeg brengt….

Van de drukke oogsttijd is er een verandering naar een kalmere, stillere energie.

Dit gebeurt op de tijd waarop de Kelten het begin van de winter vierden, op 1 november.

Voor de kelten was dit een bijzondere tijd waarin zij voelden dat de “sluiers” of “veils” tussen de fysieke en de niet fysieke wereld dunner waren — en daarmee was de scheiding tussen de materiële wereld en de energie-wereld minder strak gedefinieerd.

Voor ons, in deze tijd, is het een goed moment om terug te kijken en blij te zijn meet wat we over het afgelopen jaar allemaal hebben bereikt. En misschien net zo belangrijk — om te zien hoe ons leven er op dit moment uitziet…

Om te kijken naar wat er belangrijk is in ons leven, naar onze prioriteiten en waar we onze tijd en energie besteden… En om dan te beslissen of da tong steeds goed voelt voor ons, of dat we er dingen aan willen veranderen. Of we dingen willen loslaten die niet (meer) voor ons werken, of misschien dat wat we wensen in ons leven willen brengen…

In die zin is deze “andere” kant van de herfst een voorbereiding op de komende winter. Een tijd waarin we ruimte maken voor onze nieuwe ideeën en plannen. Een ruimte waarbinnen — mettertijd —onze goede voornemens, onze doelen die we in onze volgende reis door de seizoenen vaste grond kunnen krijgen, gemanifesteerd kunnen worden, om dan in de herfst geoogst te worden.

In die zin zoude we kunnen zeggen dat we met het Keltische begin dan de winter op dee drempel staan van de volgende cirkel van de seizoenen…

Doe er je voordeel mee !!