Bomen hebben wortels
Bomen mogen stevig staan
Maar mensen moeten verder gaan
Bomen hebben wortels
Maar mensen gaan voorbij
Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…
Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.
Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.
Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar.
Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.
We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.
Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.
Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.
We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.
Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…
Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…
Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…
#thereturnoftheshaman
