dinsdag 22 juni 2021

Stenen ketsen


Op de één of andere manier lijkt het ketsen van stenen op het water tegen de natuurwetten in te gaan. Een steen zou wanneer deze het water raakt tenslotte moeten zinken als een baksteen. En toch, onder de juiste omstandigheden, is dat niet wat er gebeurt — in ieder geval niet onmiddellijk. Wanneer de steen het water raakt onder precies de juiste hoek met precies de juiste snelheid, dan ketst hij op het wateroppervlak en vliegt opnieuw door de lucht. En soms gebeurt dat verschillende keren achter elkaar.

Ik herinner me dat ik als kind altijd probeerde de perfecte stenen te vinden om deze dan precies zo op het wateroppervlak te gooien zodat de steen een aantal keren achter elkaar zou ketsen. En als dat lukte was iedereen die het had gezien behoorlijk onder de indruk…


Eigenlijk is het leven vergelijkbaar.

Onder de juiste omstandigheden kan dat wat onmogelijk lijkt toch gebeuren. Het kan zelfs steeds opnieuw gebeuren. Een soms blijft het gebeuren zonder dat we er op uit zijn, of zelfs zonder dat we het werkelijk waarderen. Net zoals we soms een steen in het water mikken omdat we de steen gewoon kwijt willen.


“No, you can't always get what you want, but if you try sometime, you just might find you get what you need.”

Roling Stones


Alleen weten we lang niet altijd wat we nodig hebben. We weten waarschijnlijk wel wat we willen en we hebben waarschijnlijk een aardig goed idee wat we wensen… Maar wat we werkelijk nodig hebben is vaak een heel ander verhaal.


Misschien vertellen we onszelf dat het minimum dat we nodig hebben in het leven iets is als drie maaltijden per dag en een dak boven ons hoofd.

En wanneer we dan aan het werk gaan om dat in ons leven te brengen, zijn er in grote lijnen drie uitkomsten mogelijk.

  • We krijgen precies dat waar we aan werken — genoeg te eten en een dak boven ons hoofd.
  • We krijgen meer dan waar we om vragen. Alles werkt beter dan we voor mogelijk hadden gehouden en wat we ook in ons leven willen brengen, wordt vloeiender, sneller en beter of groter in ons leven dan wee hadden kunnen dromen.
  • We krijgen minder dan we ons hadden gewenst. Het maakt niet uit hoe hard we ervoor werken, we blijven de eindjes maar net aan elkaar knopen.


Wanneer dingen beter voor ons werken dan we voor mogelijk hadden gehouden, dan zijn we geneigd het een wonder te noemen. Als we maar niet vooruit komen hoe hard we er ook voor werken, noemen we het domme pech.


In allebei de gevallen lijkt wat er gebeurt tegen alle logica in te gaan.

In allebei de gevallen is het een interventie van het Universum.


Het Universum heeft er een handje van om ons precies dat te geven wat we nodig hebben om ons op ons persoonlijke pad te houden, zodat we de mogelijkheid hebben om als mens te groeien en onze grootste mogelijkheden te ontdekken.

Soms gebeurt dit doordat we meer in ons leven krijgen dan alleen maar dat dak boven ons hoofd — bijvoorbeeld met een groot huis, een fantastische tuin en alles wat daar verder bij komt kijken. Andere keren zijn we beter af wanneer de niet gekluisterd wordt door materiële zaken… En misschien hebben we dan toch meer gewerkt aan wat we wensten, dan aan wat we als mens — als ziel — werkelijk nodig hebben. Vaak geldt dan dat zo gauw we onze energie een andere richting geven — bijvoorbeeld door te gaan reizen of zo — dan merken we plotseling dat alles opeens op z’n plek valt!


Herken je dat?

Dan zul je het misschien met me eens zijn dat Universele interventie veel vaker voorkomt dan je had gedacht.

Net zoals op het water ketsende stenen…








zondag 6 juni 2021

Wel duizend ogen volgen me...


Eens in de zoveel tijd kom ik op een plek waar het lijkt of ik in de gaten gehouden wordt. Meestal gaat het dan niet om mensen — hoewel er diegenen zijn die plezier beleven aan het “mensen kijken”, zijn de meesten daarin niet geïnteresseerd.

In de natuur ligt dat anders.
In de natuur zijn er plaatsen die speciaal zijn, plaatsen met een specifieke energie. Vaak zijn dit heel oude — zelfs oeroude — plaatsen. Plaatsen die oudere zijn dan we ons kunnen herinneren. En hoewel ze tegenwoordig vaak helemaal niet opvallen, hebben ze meestal een bijzondere energie.
Op dat soort plaatsen voel ik me vaak bekeken…

Misschien zijn het de dieren die er leven, of de vogels.
Vaak voelt het alsof de bomen en de planten me in de gaten houden. Me vragen stellen waarom ik hier ben. Wat zijn mijn redenen, wat is mijn doel? En wat heb ik deze plaats te bieden?
En hoe langer ik kijk naar de natuur op zo’n oeroude plek, des meer ogen mij lijken te volgen…
Wel duizend ogen volgen me…

Soms, wanneer je mediteert op zo’n oeroude plek, komen er ‘flashbacks’. Flarden van informatie uit lang vergeten tijden. Beelden van rituelen die er ooit zijn gehouden, waarvan sommigen ook in deze tijd nog een plaats hebben, maar anderen al lang geen doel meer hebben. Op de één of andere manier geeft dit me een gevoel dat ik hier thuishoor, een idee dat ik ooit deel uitmaakte van het leven hier op deze plek, in een tijd heel lang geleden…
Wanneer ik dat gevoel krijg, dat lijkt het of door de tijden heen wel duizend ogen me volgen…

Het zet me aan het denken — brengt vragen naar de oppervlakte — in het nu.
Als er dingen zijn die ik weet of wist over die lang vergeten tijd, wat is dat dan? En is dat informatie die ik ook in mijn leven nu nog kan gebruiken? Is de informatie die ik me op zo’n plek begin te herinneren nog van deze tijd? Of zou de hele wereld me vreemd aankijken wanneer ik ermee zou gaan werken?
Hoe meer ik daarnaar kijk en over dat soort vragen nadenk, des te meer volg ik mijn gedachtegang met andere ogen. Met de ogen die de ‘flashbacks’ opvangen en de oeroude beelden zien. De ogende ooit zagen hoe het ritueel werd uitgevoerd, hoe de energieën werden opgebouwd. De ogen die erop toezagen dat die energieën tenslotte tot rust kwamen en in slaap vielen…

En dan realiseer ik me dat ik mijzelf bekijk met wel duizend ogen — door de tijden heen.

Wel duizend ogen volgen me, ze nodigen me uit, ze brengen me herinneringen uit lang vergeten tijden…


Wil je zo'n ervaring zelf een keer meemaken?