Song Lines

Hoewel ik nooit in Australië ben geweest, vind ik “Song Lines” een boeiend concept.

Om te beginnen met een beschrijving van Song Lines…

Voor de Aboriginals leven het land en de natuur. Hun voorouders hebben het tot leven gezongen, net zoals zij het leven hebben gekregen in een lied — en hun voorouders maken nog steeds deel uit van het levende land en de levende natuur. Het belangrijk om om hun paden te blijven zingen om op die manier het land en de natuur levend te houden. Door te zingen worden het land, de verhalen en de dromen van hun voorouders bewaard, zodat met iedere lied opnieuw een eenheid in verleden, heden en toekomst wordt gecreëerd.

Voor mij heeft dit concept banden met mijn sjamanistische pad. Maar ook met het gegeven dat we allemaal ons eigen levenspad creëren…

Maar hoeveel van ons creëren doelbewust ons levenspad — met alles wat we daarop tegenkomen — op zo’n manier dat er een eenheid wordt gecreëerd in ons “verleden, heden en toekomst”?

Wanneer ik naar mezelf kijk, dan focus ik op één ding tegelijk dat ik in mijn leven wil brengen. En afhankelijk van of het iets is wat ik wens — of wil hebben — of iets is wat ik werkelijk nodig heb in mijn leven, lukt het me om dat relatief snel te manifesteren. Of soms lukt dat helemaal niet. Even terwijl ik al mijn aandacht richt op die ene manifestatie, laat ik mijn Zelf en de rest van mijn leven meedobberen op de stroom van het leven.

Door de Song Lines (re)creëren de Aboriginals alles wat er is, met iedere stap die ze zetten op hun (levens)pad. Zo (re)creëren ze niet alleen hun Zelf, maar ze (re)creëren ook de natuur en hun (levens)pad door die natuur. Op die manier onthouden ze de eeuwenoude paden, de wijsheid die in die lijnen ligt opgeslagen — en ze bevestigen het allesomvattende land en de levende natuur.

Ik heb mezelf vaak afgevraagd wat er zou gebeuren wanneer ik hetzelfde zou doen in mijn leven… Dat zou dan op een manier moeten zijn die past bij de cultuur waarin ik leef…

En ik denk niet dat ik mijn (levens)pad — met alles wat ik daarop tegenkom — zou zingen, hoewel het mooi zou zijn om daar iedere keer een leid over te schrijven. Maar mijn gezang is niet zo goed dat ik het zou willen delen (en dat is de eerste reden van een hele rij waarom ik mijn (levens)pad niet hardop zou zingen).

Maar wat zou er gebeuren wanneer ik zou beginnen met al die dingen te erkennen die voor me werken — die dingen die mijn leven verrijken? Dat zou gaan over mensen, over dat wat mij mijn inkomen geeft. Het zou ook gaan over delen van mijzelf die ik heb meegekregen, zoals de familiegeschiedenis, of de normen en waarden van de cultuur waarin ik ben opgegroeid…

Ik denk dat ik zou beginnen mijn Zelf te erkennen.

Ik zou een lied zingen over hoe mij lichaam de gezonde, perfecte tempel is van mijn ziel. Een lied over hoe mijn gedachten richting geven aan mijn (levens)pad. Een lied waarin al mijn ervaringen waardevol zijn om wat ze me geleerd hebben…

Ik zou beginnen met te zingen: “Ik leef!”