Het blijkt een innerlijke reis te zijn. Een reis die me dichter en dichter bij mijn authentieke zelf brengt, op een manier waarop ik me dat tot nu toe nooit bewust ben geweest.
Deze innerlijke reis heeft em uitgenodigd meer naar mijn achtergrond te kijken — mijn familie, de cultuur waarin ik ben opgegroeid, en zelfs de achtergrond van de mensheid als geheel. Het heeft de eeuwenoude vraag waar we vandaan komen en waar we onderweg naartoe zijn voor mij naar voren gebracht. Daarnaast betekent dit dat het tijd is om mijn normen en waarden opnieuw te bekijken.
Met andere woorden, wat is werkelijk belangrijk in mijn leven en wat zijn de dingen die ik geleerd heb die nu eigenlijk minder belangrijk blijken te zijn dan ze kennelijk waren voor mijn ouders en grootouders.
Bijvoorbeeld, ik ben opgevoed met de regel dat je altijd afmaakt waaraan je bent begonnen. Het was één van die regels die werkelijk belangrijk waren voor mijn ouders. Maar is het nog steeds belangrijk voor mij op dit punt van mijn leven?
En dan merk ik dat deze specifieke “regel” dat niet (meer) is. En tegelijkertijd merk ik dat het lastiger om deze “regel” los te laten dan ik voor mogelijk had gehouden…
Aan de andere kant, allebei mijn ouders hebben er hard aan gewerkt en veel voor over gehad om hun eigen leven op te bouwen — zelfs al kregen ze veel tegenstand van hun ouders… En die vasthoudendheid om je doel te bereiken, die herken ik als belangrijk in mijn leven.
En dan is er de situatie in de wereld vandaag de dag…
En dat brengt vragen naar voren als: ben ik het eens met wat er gebeurt? Of misschien niet? En wat het ook is, ga ik mijn mening hierover open — zo niet luidkeels — verkondigen, of kies ik ervoor het te benaderen vanuit een meer innerlijk perspectief?
Doe ik dat laatste, dan kan ik me afvragen wat deze situatie voor mij betekent in mijn persoonlijke leven. En wat betekent het voor het uitdrukken van mijn authentieke zelf?
Het is tenslotte ook zo dat alleen al door het feit dat we met deze situatie te maken hebben, dat het ons iets te vertellen heeft. En ook dat wij als individu iets te bieden hebben wat diegenen in onze omgeving — en zelfs de mensheid als geheel — kan helpen…
Dus… Ga ik mee in iets waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, “omdat het beter is voor iedereen”? Of bewandel ik mijn pad op mijn eigen manier — volgens mijn eigen normen en waarden — en vertrouw ik erop dat ik daarmee diegenen om mij heen behulpzaam ben?
De antwoorden op die ene vraag zijn bijzonder persoonlijk en hangen af van de situatie, van wat het belang is voor die persoon en vele andere aspecten die op dat moment voor die persoon spelen. En omdat de antwoorden zo individueel zijn, zijn er geen goede of foute antwoorden.
Echter, de constante factor is dat we respect moeten hebben voor de keuzes van die andere persoon. Wij weten tenslotte niet waar zij vandaan komen, wat hun situatie is, of hoe de vraag zich verhoudt tot hun normen en waarden…
En terwijl ik over al deze zaken zit te mijmeren, kom ik erachter dat, ja, ik waardeer de tijd die ik heb gekregen voor dit proces enorm!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten