Wij zijn de storm niet

Er gebeurt veel in de wereld op dit moment dat onze beleving van onze wereld — hoe wij persoonlijk de wereld om ons heen zien en ervaren — op de proef stelt. Dingen die we nu niet kunnen doen, dingen die we zouden kunnen doen, maar ook dingen die we juist niet zouden moeten doen en misschien zelfs dat gevoel dat we ons leven structureel zouden moeten veranderen. Hoe we er ook naar kijken, ieder van die situaties maken het duidelijk dat we mogen — misschien zelfs moeten — veranderen. Het veranderen van ons gedrag, van onze zienswijzen, onze interacties. En misschien zelfs veranderen in wat we wel en niet geloven.

We lijken daarbij op een punt gekomen te zijn waar we hevig blijven protesteren over de veranderingen en veel lawaai blijven maken over hoe al deze dingen nooit hadden mogen gebeuren. Of we kunnen kijken waar we nu precies staan in de situatie en welke richting de stroom ons daarvandaan kan brengen…

Het oude gezegde is heel waar: “Zo boven, zo beneden — zo binnen, zo buiten.”

Wanneer een situatie zulke veranderingen met zich mee brengt dat we ons heen en weer geduwd voelen door iets waar we geen controle over hebben — laat staan kunnen beïnvloeden — dan is de kans groot dat we in ons eigen, persoonlijke leven ook dingen tegenkomen die ons niet meer helpen en mogen veranderen. Dingen waar we misschien al een poos niet naar hebben gekeken want “alles gaat toch gewoon, lekker z’n gangetje?”. Maar nu opeens zien we door te veranderen ons persoonlijke levenspad gemakkelijker kunnen maken. Productiever. 

Terwijl de storm om ons heen raast, is het goed om te bedenken dat wij niet de storm zijn…

Het is aan ons om dat punt van stilte in de storm te vinden en te observeren wat err gebeurt. Om te zien wat de wind wegblaast en te kijken hoe het water ons levenspad zuivert precies voor onze voeten.

Met een heldere blik kan het gebeuren dat we plotseling kunnen zien hoe we bezig waren met zaken die ons eigenlijk niets opleverden.

Vanuit dat punt van stilte, van helderheid, kunnen we zien dat de situaties waar we bij betrokken zijn, de dingen die we in beweging zetten, onze acties en interacties misschien niet uitdrukken wie we werkelijk zijn. Dat wat we doen is niet de basis van onze identiteit.

De storm is niet wie wij zijn — wij zijn dat punt van stille essentie in het middelpunt. Wij zijn het oog van de storm. We kunnen de storm ervaren en van die ervaring leren. Vanuit die positie kunnen we helpen wanneer dat ons gevraagd wordt.

Vanuit dat punt van stilte kunnen we onszelf uitdrukken op een manier productief is en “klopt”, niet alleen voor onszelf, maar ook voor iedereen om ons heen, ja, zelfs de hele mensheid!

Uitdrukking geven aan wie wij werkelijk zijn, aan onze essentie — vanuit een diepgeworteld gevoel van vrede, met wijsheid en compassie — is wat de wereld nu nodig heeft…