Ik ben hier even gestopt… Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel veranderingen aan de gang — dat maakt de stilte van deze plek heel comfortabel. Het enige wat hier is, is het water voorbij stroomt, de warmte van de zon en de zachte bries die de bladeren van de bomen laat fluisteren. Ik luister ernaar, maar ik kan net niet horen at ze zeggen.
Er is hier iets, maar ik weet niet wat het is…
Ik sta hier dicht bij de rivier en ver weg van alles. Ik heb deze stille plek al vaak opgezocht. Ik kijk rond en zie dat deze voor mij zo bekende plek er op één of andere manier toch anders uitziet. Het licht van de zon lijkt helderder, heten water in de rivier lijkt meer doelbewust, en de stilte lijkt dieper te worden.
Dan, wat onverwacht, wordt de stilte zo doordringend dat de tijd lijkt stil te staan.
Ik sta op mijn bekende plekje dicht bij de oude rivier, maar vandaag staat deze plek buiten de tijd en alles om me heen is stil. Om mij heen groeit een gevoel van verwachting. Ik voel het. Mijn focus wordt scherper en mijn gedachten zijn nu glashelder…
Ik sta aan de rand van de rivier van alle tijden en ik wordt me bewust van alle keren dat ik hier ben geweest door de eeuwen heen…
Dan realiseer ik me dat ik niet langer alleen ben. Een oeroude, grote kat ik bij mee gekomen. De kat is enorm, maar voor mij heel bekend omdat we zo lang als ik me kan herinneren het pad samen hebben bewandeld. Ik begroet de kat en de kat begroet mij.
Van een afstand zie ik een schimmige vorm naar me toekomen. Hoe dichterbij het komt, des te beter kan ik het zien, alsof ze zich materialiseert uit de energie van de natuur… Ik observeer haar — ze is de wijze vrouw, de moeder en het meisje, allemaal tegelijk. Ze is inmiddels heel dicht bij en zo gauw we elkaar aankijken is er een enorm gevoel van herkenning… Ik ken haar. En toch, op één of andere manier ken ik haar helemaal niet.
Ze spreekt zachtjes, bijna alsof ze zingt. En ze zegt…
Wees stil en luister… Luister naar wat ze zegt… Luister naar haar boodschap…
Ze kijkt me aan en zegt; het langste pad is het pad dat ons terug brengt bij ons zelf. Dat innerlijke pad dat leidt naar weten wie we zijn — en naar onze werkelijke authenticiteit…
Dan draait ze zich om een verdwijnt op dezelfde manier waarop ze kwam. Met iedere stap vervangt ze totdat ze helemaal is opgenomen in de energie van de natuur.
De grote kat staat op en rekt zich uit. De kat leunt nog even tegen me aan en loopt dan weg over een pad wat er eerder niet was. De kat stopt en kijkt om naar me, alsof het me roept om mee te gaan op dit nieuwe pad. Ik weet dat dit de richting is die ik op zal gaan. Zo gauw ik die beslissing heb genomen, verdwijnt de kat.
Ik haal een keer diep adem en zie dat ik aan de rand van deze voor mij zo bekende rivier sta. Ik heb geen idee hoe lang ik hier heb gestaan, maar hoe lang het ook was, hoewel alles er heel bekend uitziet is er toch iets veranderd.
Ik ben veranderd. Ik begrijp mezelf beter. En ik begrijp de rivier beter. Het water lijkt nu met een doel naar de zee te stromen.
En ik heb een nieuw pad gevonden, een innerlijk pad… Een pad dat me thuis brengt…
Met de zon op mijn gezicht begin ik te lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten