Zijn en doen

In de ideale wereld zijn we ons werkelijke Zelf. We zijn het “Ik ben” — en we accepteren zonder oordeel wie we zijn op dat punt in de tijd. Het goede dat we zijn, maar ook dat wat we zouden willen veranderen aan onszelf.

En in die ideale wereld drukken we ons werkelijke Zelf uit zonder voorbehoud. Met andere woorden, wat we doen is een perfecte weergave van wie we zijn. Op die manier worden “zijn en doen” het innerlijke en naar buiten toe gerichte perspectief van ons werkelijke Zelf op dat moment.

Echter, we leven niet in een ideale wereld. We leven in een chaotische wereld waarin we te maken hebben met verplichtingen, vrienden en familie, en ‘social distancing’… Een wereld waarin in veel gevallen ons thuis — wat altijd een plek was voor rust en ontspanning; een plek waar we helemaal onszelf konden zijn zonder ons zorgen te maken over wat anderen van ons vinden — een werkplek geworden. We leven in een wereld waarin mondkapjes onze glimlach verbergen en we onze boodschappen óf moeten laten bezorgen, óf met de nodige gezondheidsmaatregelen in de supermarkt  moeten halen.

Al met al, we leven in een wereld die ons vraagt om te veranderen. De dingen die we altijd op een bepaalde manier hebben gedaan werken niet meer voor ons. En vrienden of familie ontmoeten doen we nu op andere plaatsen — bijvoorbeeld

buiten — of op een nieuwe, digitale manier.

Eerlijk is eerlijk, het is niet alsof we in de afgelopen jaren geen seintjes hebben gekregen dat we moesten veranderen… Terugkijkend heeft bijna iedereen wel van die momenten gehad waarin we een duwtje hebben gekregen om dingen anders te gaan doen — of om zelfs hele andere dingen te gaan doen.

Maar nu lijkt het of we die duwtjes om te veranderen niet langer van ons af kunnen schuiven. En dat brengt dan een paar vragen naar voren:

• Wat zijn de dingen in ons leven die we zouden willen veranderen?
• Hoe kunnen we dat veranderen?

De kans is groot dat de veranderingen die het beste voor ons gaan werken op de lange duur, die veranderingen zijn waardoor we steeds beter uitdrukking kunnen geven aan wie we werkelijk zijn. De uitdrukking van het “Ik ben” op welke (hopelijk creatieve) manier dan ook die het meeste vreugde en vervulling in ons leven kan brengen.

Al snel merken we dan dat dit ons een nieuwe ruimte geeft. Een ruimte die onze energie, ons Zelf, nodig heeft en die ons daarmee ook ademruimte geeft.

Uiteindelijk zullen we zien dat hoe meer dat wat we doen een reflectie is van degene die we werkelijk zijn — hoe we gezien worden, waar we onze tijd en energie aan geven; en ja, hoe we omgaan met onze baan etc. — des te meer (adem)ruimte we onszelf geven.

En daarmee wordt het mogelijk dat rust en kalmte terugkeren in ons leven…