Verantwoordelijkheid

Verantwoordelijkheid. Het blijft een interessant gegeven.
Bijna iedereen zal het er mee eens zijn dat we verantwoordelijk zijn voor hoe we ons eigen leven leiden. Voor onze keuzes, onze beslissingen; voor dat wat we te geven hebben in het leven en dat wat we ontvangen.

De grote vraag is hoe we daar mee omgaan.

Nu is het vaak zo dat vrouwen geniet zijn om meer verantwoordelijkheid op zich te nemen dan alleen de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven en wat daarbij komt kijken. Veel mannen daarentegen bekijken verantwoordelijkheid sneller als een last van een ander waar ze ‘niet voor getekend’ hebben om die te gaan dragen. Dit betekent geenszins dat mannen geen verantwoordelijkheid nemen, maar wel dat ze daarbij vaak bijna automatisch hun eigen grenzen in de gaten houden.

Op welke wijze we onze verantwoordelijk nemen en daarmee omgaan is een persoonlijke keuze. Wij bepalen zelf welke verantwoordelijkheden we bereid zijn op ons te nemen en welke niet. En dat heeft dan ook weer te maken met verplichtingen. Wanneer we de verantwoordelijkheid willen van een drukke baan, dan zullen de verplichtingen mogelijk inhouden dat we vaak lange dagen maken. En zolang we daar zelf geen problemen mee hebben, is er niets aan de hand. Toch?
Tenzij we door ons helemaal op ons werk te richten bijvoorbeeld geen verantwoordelijkheden meer op ons nemen binnen ons gezin.

Het is een gegeven wat het concept van ‘verantwoordelijkheid’ lastiger maakt. Want wat er kan gebeuren is dat daardoor een grotere verantwoordelijkheid bij de ander op de schouders gelegd wordt. Een grotere verantwoordelijkheid waar die ander misschien helemaal niet op zit te wachten…

De vraag wordt dan of die ander deze verantwoordelijkheid accepteert, of niet.

In de praktijk raken we in zo’n situatie al gauw in gesprekken verstrikt die beginnen met “Ja, maar jij…” Plotseling krijgt die misschien wat scheve verhouding van verantwoordelijkheid een stukje ‘schuldvraag’ in de schoenen geschoven…
En dan wordt het opeens heel belangrijk om te gaan kijken naar de feiten van de situatie; naar wat er nu werkelijk aan de hand is. Meestal gaat het op dit punt allang niet meer over taakverdeling of verantwoordelijkheid.
Aan de andere kant nemen we (zowel vrouwen als mannen) die schuld vaak wel op ons in de zin dat zelfs wanneer er geen feitelijke reden is om ons ergens schuldig over te voelen, we toch met dat schuldgevoel blijven zitten.

Maar al te vaak heeft dat te maken met oude innerlijke conversaties in ons systeem. Een oud idee waar we misschien mee op zijn gegroeid. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, of niet waardevol te zijn bijvoorbeeld.

Zo gauw we ons dat realiseren, dan is het wel degelijk onze eigen verantwoordelijkheid om daarmee aan de slag te gaan! Hoe we dat doen, dat is dan weer onze eigen keuze…