Mist

Aan de ene kant vind ik mist lastig. Vooral wanneer je door de mist ergens heen moet met de auto. Het niet allemaal helder kunnen zien, de automobilisten die óf teveel licht voeren, óf te weinig. Het hele idee dat je het overzicht verliest, ten dele omdat je veel minder kunt zien wat er om je heen is of gebeurt…

Aan de andere kant vind ik mist prachtig!
Als ik door de mist wandel zijn al die dingen die vervelend zijn aan de mist in het verkeer opeens heel mooi. Juist het feit dat de wereld om je heen ‘kleiner’ wordt door de mist maakt dat je bijna automatisch op een andere manier naar je directe omgeving gaat kijken. Geluiden daarentegen worden door de mist veel verder gedragen. Ze lijken zuiverder, meer helder wanneer het mistig is.

Met mist is het net alsof je door sluiers loopt. Alsof er grenzen zijn waar we zonder mist aan voorbij gaan, overgangen in de energie om ons heen die we niet zien wanneer we worden ‘afgeleid’ door alles wat er in onze omgeving te zien is, maar die met mistig weer duidelijk worden.
Soms is zo’n grensgebied dik en ‘vast’; een mistbank die je inloopt en die je misschien pas na een tijd weer loslaat. In zekere zin is de mist dan een energie die je omhult; die je toestaat om even helemaal bij jezelf te komen en te blijven…
Andere momenten zijn het meer mistflarden; delen waar de mist dicht ~ bijna ondoordringbaar ~ is, afgewisseld met stukken waar je plotseling weer veel meer van je omgeving kunt zien. Op die manier ga je dan door de ‘sluiers’ heen, van energie naar energie, waarbij iedere energie weer net even anders is dan de vorige…

Het is als een meditatie die fysieke vorm heeft gekregen.
Alsof de wereld zoals wij die kennen een ‘schaduwwereld’ is geworden; een wereld waarin alle vormen bijna een vloeibaar karakter hebben gekregen waardoor de vormen zo in elkaar overlopen dat we opeens andere dingen zien. Andere wezens. Andere energieën.
Dat maakt zo’n mistige dag ook een uitgelezen moment om te communiceren met die andere wereld die we ons meestal niet of nauwelijks bewust worden; met die ‘ongeziene wereld’. Met de elfjes, de sprites, de vuurwezentjes en de aardse kabouters.
En wanneer wij het onszelf toestaan, dan kan het zo zijn dat we na zo’n meditatieve wandeling waarin we thuiskomen in de natuur en bij onszelf, we terugkomen met nieuwe gedachten, nieuwe ideeën en een andere kijk op ons bekende concepten.

Want met mistig weer worden we ons wat gemakkelijker bewust van al die zaken die we daarvoor hadden gemist…