“Ik mag niet doen” - “Ik mag niet zijn”

Toen “Ik mag niet doen” en “Ik mag niet zijn” elkaar ontmoeten was er een onmiddellijke herkenning van de onuitgesproken innerlijke dialoog in de ander. Die herkenning groeide uit tot een band die levens overspant…

Lang geleden, als klein kind, werd aan “Ik mag niet doen” de taak toebedeeld om te spelen met haar chronisch zieke jongere zusje. Zusje kon nergens heen, want overal waar ze heenging werd ze ziek. Dus op al heel jonge leeftijd was het aan “Ik mag niet doen” om thuis te blijven en zusje te entertainen. En liep ze dan nog in de weg, dan werd ze meegestuurd met Pa.
En zo werd de innerlijke dialoog geboren dat “Ik mag niet doen” nooit echt mocht doen wat ze zelf wilde; nooit werkelijk zichzelf op haar manier kon uitdrukken. Als gevolg leerde “Ik mag niet doen” op een fantastische manier om anderen te denken; altijd anticiperend wat de ander van haar nodig had. Wat de ander van haar verwachtte.

Nog voordat hij geboren was, werd het al duidelijk voor “Ik mag niet zijn” dat hij niet welkom was. Wat zijn vader, of vrienden en familie van zijn ouders ook zeiden, zijn moeder wilde hem niet. Zij wilde meer tijd om onbezorgd van haar jeugd te genieten nu ze door het huwelijk eindelijk het ouderlijk nest ontvlucht was en had in haar leven geen ruimte voor zo’n onnozel kind.
En zo werd de innerlijke dialoog geboren in “Ik mag niet zijn” dat hij er eigenlijk niet mocht zijn. Dat hij nergens werkelijk bij hoorde. Dat hij altijd op zichzelf was aangewezen; en zelfs het allerbeste wat hij deed was nooit genoeg om zich een plaatsje te verwerven in het gezin, bij vrienden, of later bij collega’s. Als gevolg leerde hij de waarde van geld en van onderhandelen; iets wat hem misschien niet geliefd maakte, maar wel iemand om in ieder geval rekening mee te houden.

Het is de manier waarop levenslessen in ons leven komen.
Wijzelf kunnen wel een plan hebben welke levenslessen we in dit leven willen leren, maar tenzij we al heel jong worden “opgezadeld” met de structuur om ons daadwerkelijk met dat thema of die les bezig te blijven houden, zouden we vaak al snel een gemakkelijker pad kiezen. Daarmee zouden we juist over die door onszelf gekozen levensles niet dat leren wat we voor ogen hadden toen we ons voorbereidden op dit leven…

Het is dan natuurlijk het idee dat we door steeds meer te ontdekken over de waarheden en onwaarheden waar we mee zijn opgegroeid, ook steeds meer begrijpen over de ons thema. En hoewel levenslessen typisch als een rode draad door ons leven steeds terugkomen ~ zij het iedere keer op een iets andere manier ~ zouden we uiteindelijk op dat punt kunnen komen waarop we zoveel over onszelf en ons thema hebben geleerd, dat we toch juist die dingen kunnen doen en zijn die vanaf het prille begin van ons leven zo moeilijk waren voor ons.

Maar hoezeer we ook ons best doen, dat is niet altijd het geval.

“Ik mag niet doen” heeft weliswaar een leven lang naar anderen geluisterd en zich altijd keurig gedragen zoals dat van haar werd verwacht; maar ze heeft nooit haar creatieve vermogens werkelijk kunnen uitdrukken. Die zullen ~ althans voor dit leven ~ ongekend blijven.

“Ik mag niet zijn” heeft, ondanks verschillende veranderingen van carrière, het ver geschopt. Hij heeft het voor elkaar gekregen om zijn gezin in ieder geval financieel en materieel goed te verzorgen. Maar hij heeft nooit werkelijk geleerd om zich op sociaal gebied zo uit te drukken dat hij er als vanzelfsprekend gewoon bij hoorde.

In de herkenning van de innerlijk dialoog van de ander, zijn “Ik mag niet doen” en “Ik mag niet zijn” een leven lang bij elkaar gebleven. Een leven van diepe vriendschap en liefde. Een leven van begrip en vertrouwen dat ze het samen zouden redden.

Een leven waarin zij ook hun kinderen de innerlijke dialoog hebben meegegeven waardoor ook die aan hun levenslessen zullen blijven werken…