Fluisteren

Fluisteren, het zachtjes praten zonder trilling van de stembanden. Volgens Van Dale. Fluisteren heeft iets geheimzinnigs. Het impliceert dat er iets gezegd wordt dat niet door iedereen gehoord mag worden. Dat er over iets gepraat wordt, waar eigenlijk niet over gepraat zou moeten worden…

In de natuur komt fluisteren niet voor. Ieder geluid dat wordt gemaakt, ieder gesprek dat wordt gevoerd, wordt uit volle borst gesproken, gezongen, verkondigd of vertelt. Aan de hele wereld; aan iedereen die bereid is om te luisteren. Of het nu over de piepkleine pimpelmeesjes gaat, over de merels, of over het voor ons nauwelijks hoorbare geluid van het openspringen van een krokusbloem; de boodschap wordt met overgave de wereld in gestuurd!
Zelfs de wind die ‘fluistert’ door de nog kale takken van de bomen heeft geen geheimen, maar vermeld wat het te vertellen heeft mat haar meest luidruchtige stem.

De natuur heeft geen geheimen.
En hoewel wij als mens de wijsheid in twijfel trekken als we een merel luidkeels horen verkondigen dat de kuikens zijn uitgekomen ~ zeker in een omgeving waar veel katten leven ~ is het voor de merel een uiting van opperste blijdschap en trots waar de hele wereld in mag delen.
In de natuur mag iedere boodschap gezegd worden en door iedereen die wil luisteren gehoord worden.

Als de natuur geheimzinnig lijkt, is dat dus niet omdat het niet ‘luidkeels praat’, maar eerder omdat wij lang niet altijd luisteren. Gemakkelijk aan al die kleine en grote boodschappen die de natuur ons geeft voorbij gaan.
Soms omdat we in gedachten ergens anders mee bezig zijn. Soms omdat we het ons niet bewust zijn hoeveel ‘natuur’ er om ons heen is; zelfs in de stad. En soms omdat het ons niet boeit; ‘wat kan de natuur ons nu werkelijk vertellen waar we iets aan hebben?’

Het is een interessante tegenstelling.

Wij mensen hebben de neiging ook over die onderwerpen te spreken die we beter kunnen laten rusten. Over geheimen, geruchten, roddels; op een fluistertoon, want we weten dat het ‘niet voor ieders oren bestemd is’.
In de natuur, als iets eigenlijk niet gezegd zou moeten worden, wordt het niet gezegd. Omdat het niet belangrijk is en dus niets bijdraagt aan het moment.

Wij mensen zijn maar al te vaak beter in ‘fluisteren’ dan in ‘luisteren’.
De natuur daarentegen luistert naar alles wat er op dat moment gebeurt. Het deelt mee in de vreugdes, de verdrietjes; en geeft iedere uiting van alarm direct door. Niet alleen van dier naar dier, maar ook planten reageren op een alarmkreet; en de wind draagt hem mee zodat ook wat verder weg de natuur alert is.

De keus hoe we omgaan met fluisteren en luisteren is aan ons!

Wat zijn de woorden die jij fluistert?
En waar luister je naar?