Een pas op de plaats

Het geldt eigenlijk voor ons allemaal, iedere eens in de zoveel tijd gebeurt er iets dat we kunnen opvatten als een ‘seintje’ dat het een goed idee is om een pas op de plaats te maken. Dat kan een afspraak zijn die plotseling niet doorgaat. Het kan iets zijn wat kapot gaat waardoor je eerst moet zorgen dat het gerepareerd wordt; letterlijk met de neus op de feiten gedrukt worden dat het belangrijk is om thuis alles op orde te hebben. Of je kunt struikelen over een los liggende stoeptegel en het advies krijgen een aantal dagen met je been omhoog te blijven zitten.

Wat het ook is, het ‘seintje’ is komt eigenlijk altijd onverwacht en is in de regel bijzonder effectief. En ja, ook frustrerend. Want net nu je …. kun je niet verder omdat iets anders voorgaat. Meestal iets dat ons in zekere zin dwingt het rustiger aan te doen.

De vraag wordt dan ~ als je er tenminste vanuit gaat dat we alles in ons leven zelf creëren ~ waarom we die situatie in ons leven gecreëerd hebben.
Laten we eerlijk zijn, het lekker een paar dagen rustig aan doen; daar is niets mis mee. Dus waarom plaatsen we onszelf in een situatie  dat we ‘wel moeten’ en dat bovendien met een been omhoog?

Zijn we in ons enthousiasme veel te hard van stapel gelopen en worden we op deze manier als het ware ‘teruggefloten’ door het Universum? Willen we teveel, te snel doen waardoor we aan onszelf voorbij gaan. Zijn we even vergeten om tegelijkertijd ook goed voor onszelf te zorgen? Of zou het te maken kunnen hebben met een weerstand tegen alle nieuwe ontwikkelingen, die misschien al heel lang, diep in ons onderbewustzijn verborgen ligt?

Meestal hebben we het “teveel, te snel” principe wel gauw in de gaten. Zeker wanneer we dan zo’n seintje krijgen om een pas op de plaats te maken.
Maar zo’n oud patroon dat te maken heeft met vaak een heel specifieke weerstand tegen waar we mee bezig zijn is vaak een stuk lastiger te herkennen.

Het verschil ligt vaak in het innerlijk dialoog dat we met onszelf voeren.
Wanneer we inderdaad aan onszelf voorbij gegaan zijn en we krijgen zo’n seintje om even een pas op de plaats te maken ~ hoe frustrerend het ook kan zijn ~ gaat het bijna altijd samen met een vreemd soort opluchting. Een gevoel van weer diep adem kunnen halen; van als het ware toestemming te hebben gekregen om even rust te kunnen nemen; al is het maar een dag.
Gaat het om een oud patroon, dan is er vaak een grotere tweestrijd in ons innerlijke dialoog. Want we weten heel goed waarom we doen waar we mee bezig zijn en wat we ermee willen bereiken. En toch is er dat stemmetje diep in ons onderbewustzijn dat zegt dat we dit niet mogen doen. Misschien zelfs we dat we een slecht mens zijn als we toch die volgende stap op ons pad willen zetten…

Logisch? Allerminst!
Maar wel iets om, zeker nu we toch een stap op de plaats moeten maken, te onderzoeken waar het vandaan komt en hoe we dit patroon kunnen doorbreken. Dan hebben we in ieder geval onze handen vrij om zo gauw de rustperiode van die stap op de plaats over is, onze volgende stap inderdaad te zetten!