Afval

In onze straat zien wij de groenstrook langs de Minstroom als “onze tuin”. We hebben deze groenstrook al zo’n 25 jaar in ‘eigen beheer’ en komen iedere maand een vaste ochtend bij elkaar om te snoeien, te wieden en op te ruimen.
Dat opruimen gaat dan niet zozeer over losse takken en uitgebloeide bloemetjes, als dat het gaat over hondepoep en afval; papier, blikjes, (kapot) glas en dergelijke. Van die zaken waarbij ik me oprecht afvraag wat mensen ertoe beweegt om dat bij een ander in de tuin te gooien. Of in dit geval bij ons in de groenstrook. En wat betreft de hondepoep op de stoep… laten we eerlijk zijn dat is toch niet iets wat je als hondenbezitter hoort te laten liggen…

Vanmorgen toe ik de deur opendeed om de septemberzon het huis in te laten stromen, zag ik in “onze groenstrook - tuin”, pal voor mijn huis een grote berg afval liggen. Papieren en plastic zakken, blikjes, een leeg melkpak en nog wat minder definieerbare zaken. Een halve vuilniszak vol.
Uhm… Pardon??

Nu staat er aan het einde van de straat een vuilnisbak van de gemeente. Even doorrijden of verder lopen en je kunt je afval netjes kwijt op de daarvoor bestemde plek. Maar nee dus…

Nu is dit iets wat veel vaker voor lijkt te komen dan je zou denken. Niet alleen met afval zoals dat gisteren over het hek onze groenstrook in gekieperd was, maar zeker ook met ons emotionele afval. Het is iets wat we geen van allen werkelijk willen doen en het is daardoor ook iets wat ons veel gemakkelijker opvalt aan anderen dan aan onszelf. Maar wanneer we (bijvoorbeeld in de bus, in winkels of een dergelijke plek) ons oor te luisteren leggen, dan blijken veel gesprekken een hoog gehalte aan “afval-spuwen” te hebben.

“En toen zeiden zij dat, kun je je voorstellen? Ze moeten eerst eens naar zichzelf kijken!”
Met daarna een vaak aanhoudende stroom van andere ‘onrechten’ die de persoon recentelijk is aangedaan. Door anderen natuurlijk. Daar hebben zij op geen enkele wijze de hand in; en daardoor ook geen verantwoordelijkheid voor. Toch??

Maar net zoals die berg afval in de groenstrook vanmorgen, gaan ook dit soort gesprekken over het dumpen van afval. Het niet nemen van verantwoordelijkheid voor het leven dat wij voor onszelf creëren.

Natuurlijk gebeuren er soms dingen in ons leven die niet kloppen. Die we niemand toewensen zelfs. Maar om al die narigheid over anderen te blijven uitstorten, dat klopt ook niet…
Het toont in zekere zin een gebrek aan respect voor “de schone stoep” van die ander.

Die dingen die op ons pad komen zijn vaker wel dan niet situaties waar we van kunnen leren. De oplossing ligt daardoor vaak in onszelf. In onze houding over iets. In het besef dat we misschien wel niet assertief genoeg zijn; of juist een tikje te fel in onze reacties.
Met andere woorden, dingen die we in onszelf mogen en kunnen veranderen om zo onze eigen (innerlijke) ruimte schoon te houden.

En ja, na het opruimen van het afval van die ander vanmorgen, zal ik zeker ook aandacht besteden aan het schoonmaken en opruimen van mijn eigen (innerlijke) ruimte…