Angst

Er zijn twee vormen van angst. De angst voor iets wat nu op dit moment met ons gebeurt — zoals de angst door een auto geraakt te worden terwijl we oversteken — en de angst voor iets wat mogelijk wel, of misschien niet op ons pad komt in de toekomst — zoals een situatie die weliswaar verschrikkelijk is, maar die zich afspeelt op een ander continent…

De eerste ervaring van angst is onmiddellijk en daarmee gerelateerd aan onze “vechten  of vluchten” reacties. Dit type angst is verbonden aan een situatie die zich nu, op dit moment afspeelt. Iets waar we persoonlijk bij betrokken zijn en wat we (bijna) altijd tot een oplossing kunnen brengen. De kans is dan ook groot dat de angst op dat moment — en de stress die daarbij komt kijken — ons helpen om in een fractie van een seconde de best mogelijke beslissingen te nemen en de juiste stappen te zetten om zonder kleerscheuren uit die situatie te komen.

De tweede ervaring van angst is verbonden met een situatie waar we niets aan kunnen doen. Een situatie die op ons af komt, die door de media steeds groter, belangrijker en verschrikkelijker wordt getoond — een situatie die kan gebeuren, die we niet kunnen ontvluchten… In dit geval zal de angst — met de bijbehorende stress — langzaam ons systeem inkruipen en steeds sterker worden, zonder ons ooit een uitweg te tonen.

Omdat dit type angst gaat over iets waar we niets aan kunnen veranderen, krijgen we het gevoel dat we nergens heen kunnen. Er is geen veilige haven waar we kunnen schuilen om deze vreselijke situatie aan ons voorbij te laten gaan.

De onmiddellijke angst helpt ons om in deze wereld te overleven. En zo lang als we het niet de overhand geven in ons leven, zal het alleen de kop opsteken wanneer we iets willen doen dat ons leven in gevaar kan brengen. Zoals een drukke weg oversteken zonder te kijken of dat op dat moment ook veilig is. Het komt dus snel op en verdwijnt vaak net zo snel, hoewel, wanneer iets toch bijna is misgegaan kan het een paar dagen duren  voordat we die angst van dat moment weer helemaal kwijt zijn. Maar door te focussen op de goede afloop — en de geleerde les — verdwijnen de angst en stress snel uit ons systeem.

De angst over situaties waar we mogelijk in de toekomst mee geconfronteerd kunnen worden is op geen enkele manier hiermee te vergelijken. Deze angst is gerelateerd aan een gedachte of  “mindset” die zegt dat dit in ons leven kan komen. “Het kan ons overkomen…” Het is een angst die vaak niet wordt gevoed wordt door dreiging die er is — of dat nu een economische dreiging is, gewelddadig, gerelateerd aan onze gezondheid, of wat dan ook — maar die eerder wordt gevoed door wat we erover zien, horen, of lezen in nieuwsberichten of op het internet. En daarin wordt het aan ons voorgesteld als iets waar we ons tegen moeten beschermen. De manier waarop we dat moeten gaan doen is door het nemen van grote, belangrijke, soms zelfs wereldwijde stappen. We moeten onze grenzen veilig stellen, zodat deze dreiging die ons angstig maakt ons land niet binnen kan komen…

Tegelijkertijd wordt ons dan vaak vertelt dat we hier op een persoonlijk niveau niets aan kunnen doen. We kunnen onszelf hierin niet beschermen. Als een natuurlijke reactie blijft de angst dan in ons systeem hangen en de stress over deze situatie — waar wij persoonlijk geen invloed op hebben —  blijft zich daarmee opbouwen.

Het resultaat kan dan zijn dat — omdat we angst en stress ervaren over een langere tijd — ons immuunsysteem zwakker wordt. Naarmate de tijd verstrijkt en de angst en stress voortduren, worden we kwetsbaarder voor ziektes. En des te langer we in die staat van de door angst veroorzaakte stress verblijven, hoe groter de kans dat we niet meer zo adequaat reageren zoals we dat normaal zouden doen. Of misschien merkeen we dat we juist hypervigilant worden, waardoor we ons rusteloos voelen — misschien niet meer zo goed kunnen slapen…

Beetje bij beetje putten we onszelf uit en maken we het moeilijker en moeilijker voor onszelf om met deze dingen om te gaan. Om gezond en gelukkig te zijn.

Dus juist wanneer een angstige — of stressvolle — situatie langer duurt, is het belangrijk om een gedachtepatroon aan te nemen dat rust en balans terugbrengt in ons leven…

Misschien is de beste manier om met angstige, stressvolle situaties om te gaan die plaatsvinden op een wereldwijde schaal — gebeurtenissen waar we geen invloed op hebben en die ons niet werkelijk persoonlijk raken — door Licht te sturen naar dat gebied. Door Licht te sturen naar iedereen die daarbij betrokken is, of je het nu eens bent mete wat er gebeurt, of niet — of je nu kijkt naar persoonlijke oplossingen, of oplossingen op een grotere schaal, of zelfs naar de wereld als geheel — stuur Licht! Stuur Licht met de intentie dat de beesten oplossing wordt gevonden voor alle betrokkenen, voor onszelf en voor de wereld.

En dan haal je een keer diep adem en laat je de angst en stress die je hebt ervaren los…

Voor het eerst gepubliceerd in twee delen in 2009 / 2010.

Onze focus geeft richting aan energie

Als er iets is dat we in deze tijd vol veranderingen kunnen controleren, dan is het wat we kiezen om onze focus op te richten. Wanneer we onze focus ergens op richten, dan raken we het aan — zelfs als het gaat over een concept of en gevoel — om het dan in onszelf te brengen. En zolang we onze focus hierop blijven richten, wordt het daardoor steeds belangrijker in ons leven…

Dan komt er een punt waarop we een beslissing kunnen nemen. Is het genoeg voor ons om datgene waar we ons op hebben gefocust beter te begrijpen? Of willen we datgene wat we nu beter begrijpen gebruiken om iets in ons leven te veranderen — te verbeteren? In andere woorden, willen we dat waar we ons op hebben gefocust een basis laten zijn voor iets dat we in ons leven willen manifesteren?

Wanneer het genoeg is om iets beter te begrijpen zonder dat we er verder iets mee willen doen, dan is dit het punt waar we verder gaan met ons leven en onze focus richten op iets anders.

Aan de andere kant, als we dat waar we ons op focussen willen gebruiken als een fundament om iets nieuws in ons leven te brengen, dan is de kans groot dat we hierover blijven nadenken, erover gaan praten en uiteindelijk merken we dat het op een of andere manier een deel van ons leven is geworden…

Op zich is dit principe niets nieuws.

Waar het interessant wordt is in de realisatie dat wij kunnen bepalen waar we onze focus, onze aandacht, onze gedachten en onze energie op richten.

Zeker in deze tijd waarin de hele wereld door enorme veranderingen gaat, die vervolgens door dee nieuws media continue uitgezonden worden naar eenieder die ernaar wil luisteren, worden we als het ware gebombardeerd met informatie over wat er gaande is in andere delen van de wereld — informatie die bovenop de veranderingen die waarschijnlijk in ons leven plaatsvinden — waardoor we het idee kunnen krijgen dat er niets is wat we zelf, als individu, kunnen doen om balans — of zelfs vrede — te brengen in die veranderende situaties.

En toch is het aan ons waar we onze focus, onze aandacht op richten.

Het is aan ons om onze focus te richten op die dingen die ons leven raken op een positieve manier.

Wanneer we aandacht geven aan die dingen die goed voor one werken, maar ook aan nieuwe avonturen die positieve gedachten, positieve veranderingen in ons leven kunnen brengen, dan laten we juist die situaties, die gedachten of concepten in ons leven groeien — en uiteindelijk manifesteren.

Nieuwe dingen. Vrolijke dingen. Heelheid en creativiteit op veel verschillende lagen…

Op dezelfde manier geldt dat wanneer we onze aandacht continu richten op “alles wat verkeerd gaat in de wereld”, dan bestaat de kans dat we eventuele obstakels in ons eigen leven groter maken dan we zouden willen…

Onze focus, onze aandacht, geeft richting aan energie — en waar we onze aandacht op richten is onze eigen keuze…

Innerlijke Reflecties

Wanneer ons uitgangspunt is dat we in de eerste plaats verantwoordelijk zijn voor ons eigen levenspad, onze eigen handelingen en interacties, onze houding en die dingen waar we oprecht in geloven — dan vloeit daaruit voort dat alles wat er in de wereld gebeurt dat ons raakt, op de ene of andere manier een reflectie is van iets in onszelf…

Op het eerste gezicht lijkt dit misschien wat vergezocht. Want hoe kan een oorlog ergens anders in de wereld, in en land ver weg, een reflectie zijn van iets — een gedachte, een houding of overtuiging — in onszelf? Zelfs wanneer we geraakt worden door de verschrikking en een enorme compassie voelen naar de slachtoffers toe…

Het is goed te bedenken dat het niet over de feitelijke gebeurtenissen gaat, maar eerder over de energie van de gebeurtenissen die wordt gereflecteerd. Misschien zijn we boos geweest op de buren omdat ze hun hond continu laten blaffen, en hebben we de buren daar misschien zelfs (niet zo vriendelijk) op aangesproken… Woorden, geboren uit frustratie, die als het ware explodeerden in een boze interactie.

Het is een perspectief dat zegt dat wanneer iemand ons tegen de haren instrijkt, dit een reflectie is van iets in onszelf waar we ons mogelijk niet gemakkelijk over voelen. Iets waarvan we wensen dat we daar anders mee om kunnen gaan in ons leven.

Op dezelfde manier geldt dat wanneer iemand boos wordt op ons, dat er iets in onszelf is dat ons frustreert. Dat kan iets zijn dat lang geleden gebeurt is waar we nog steeds geen balans in hebben kunnen vinden, of misschien hoe we merken dat we het moeilijk (blijven) vinden om op te komen voor wat werkelijk belangrijk is voor ons, in ons leven, juist op die momenten wanneer het er het meeste toe doet… Eigenlijk is het altijd zo dat er iets is in onszelf waar we opnieuw naar mogen kijken.

En opnieuw kijken naar juist die dingen, die interacties, waarvan we wensen dat we ze anders hadden aangepakt, kan ons enorm helpen.

Om te beginnen helpt het ons om die (oude) situaties en gebeurtenissen in het juiste perspectief te plaatsen. Het brengt ons de realisatie dat waar we niet voor onszelf op konden komen als kind, dat nu, als volwassene, de zaken anders liggen. Dan blijkt dat situaties die ons als kind een onveilig gevoel gaven — of zelfs gevaarlijk voor ons waren — nu op een andere manier bekeken kunnen worden.

Daarmee zijn het juist deze reflecties die, wanneer we werkelijk willen kijken naar het nieuwe perspectief dat ze ons aanreiken, ons enorm kunnen helpen onze eigen ervaring — onze eigen kracht — te gebruiken om ons leven beter, mooier, te maken.

De kans is dan groot dat wanneer we dingen in onszelf veranderen — onze gedachten, onze houding, onze overtuiging — dat de manier waarop we de reflectie van onszelf zien meer en meer een positieve balans vindt. 

Wanneer die positieve balans in de wereld om ons heen gereflecteerd wordt, zal dit uiteindelijk een positief effect hebben in de wereld…

De Geliefden

De Tarotkaart “De Geliefden” is onderdeel van dat deel van de Tarotkaarten dat ons pad door het leven weergeeft. Deze kaart is gerelateerd aan tweelingen en aan geliefden — maar is ook sterk verbonden met het sterrenbeeld Tweelingen.

Dit betekent dat de betekenis van deze kaart veel breder is dan het beschrijven van geliefden — sterker nog, voor de Tarot gaat deze kaart in de allereerste plaats over de relatie de we hebben met onszelf…

Wanneer ik de Tarotkaarten lees is de betekenis van deze kaart als volgt…

Wanneer de kaart rechtop ligt:

Liefde. Hartelijke samenwerkingsverbanden. Aantrekkingskracht, harmonie en schoonheid. Keuze die eerder intuïtief dan intellectueel moet worden gemaakt. Inspiratie. Ingevingen. Helderziendheid. Abstracte gedachte. Innerlijke harmonie. De vereniging van innerlijke idealen en uiterlijke doelstellingen. Hechte relaties waarbij de betrokken individuen resoneren op ieder niveau van zijn.

Ligt de kaart omgekeerd:

Tegenspraak. Dualiteit. Conflict met het zelf. Een relatie die door uiterlijke factoren of innerlijke dissonantie wordt verstoord of verbroken. Aarzeling. Tegenstrijdigheid over het doel. Keuzes gemaakt tegen alle innerlijke gevoelens in. Beslissingen genomen zonder verwijzing naar alle betrokken factoren of zonder verwijzing naar die factoren die niet tastbaar zijn.

Brengen we deze twee betekenissen bij elkaar (rechtop en omgekeerd) dan wordt een arena beschreven — een concept — dat wordt gegeven door “De Geliefden” en wat daardoor de aandacht vestigt op hoe we onszelf zien.

Deze arena wordt gevormd door onszelf lief te hebben, door vanuit ons hart te leven en voelen — en door te resoneren met wie we werkelijk zijn, op iedereen laag van ons bestaan. Tegelijkertijd is het belangrijk om innerlijke dualiteit of conflict te (h)erkennen zodat dit kan worden opgelost. En om in onze keuzes dat wat we kunnen zien en het ongeziene; de innerlijke idealen en uiterlijke doelstellingen allemaal mee te nemen…

Een andere manier om deze Tarotkaart te bekijken is als een uitnodiging om jezelf te (leren) kennen.

Wanneer we bereid zijn om het concept van “De Geliefden” to onderzoeken, kunnen we geconfronteerd worden met vragen als:

• Accepteren we de liefdevolle, harmonieuze, prachtige persoon die we zijn?
• Zijn we bereid om onze intuïtie zo te vertrouwen dat we het serieus nemen?
• Gaan we dat partnerschap met onze innerlijke zelf op zo’n manier aan dat we resoneren met alle aspecten — alle lagen — van onszelf, zodat we deze energie uitstralen naar onze omgeving?

En misschien de lastigste vragen:

• Kunnen we die aspecten van onszelf accepteren die niet leuk, redelijk, vriendelijk, of mededogend zijn — en die soms zelfs voor onszelf gewoon een beetje vreemd zijn?
• Zijn we bereid om ieder aspect van onszelf te omarmen en te accepteren? Het goede, het mooie en het lelijke?

Zo gauw het onze intentie is om dit te doen, zullen we merken dat niet alleen ons bewustzijn, maar ook ons vermogen om onze innerlijke idealen te verbinden met onze uiterlijke doelen gaan groeien! En wanneer de die energie dan uitstralen naar onze omgeving toe, dan vertaalt onze innerlijke vrede zich naar vrede om ons heen…

Het lijkt of dat precies is wat wij — en de wereld — op dit moment nodig hebben…

Patronen

Overal om ons heen zijn er patronen. Er zijn patronen in het verkeer, bijvoorbeeld met de ochtend- of avondspits. Er zijn patronen in het weer, de seizoenen geven ons patronen — maar ook de zon die door de bladeren van een boom schijnt creëert patronen op de grond. 

Zelfs planten volgen patronen in de manier waarop ze groeien — een uniek, ritmisch patroon van groei die het mogelijk maakt om een boom te identificeren op basis van de vorm, van het patroon…

Patronen zijn ritmische, zich herhalende “ontwerpen”. Dat betekent dat er een “oorzaak en gevolg” lijkt te zijn met patronen. “Als dit plaatsvindt, dan zal dat gebeuren.” Dit “oorzaak en gevolg” effect maakt patronen voorspelbaar.

In ons persoonlijke, dagelijkse leven geven patronen ons een zekere structuur.

Opstaan in de ochtend, douchen, aankleden en dan die kop koffie is mijn patroon om de dag te beginnen. En zo lang als ik dat patroon volg, valt alles in mijn directe omgeving op z’n plaats. Het patroon van het begin van mijn dag geeft me het gevoel dat “alles klopt” en dat de kans groot is dat op deze dag alles volgens plan zal verlopen…

Maar wanneer ik dit patroon niet volg — bijvoorbeeld door niet direct na het aankleden die kop koffie te drinken — dan voelt de structuur van mijn dag “anders”. Incompleet. En op één of andere manier lijkt een deel van mij de rest van de dag te wachten op het volgende moment wat niet volgens plan verloopt.

Feit is dat de meesten van ons zich heel comfortabel voelen wanneer we binnen een structuur functioneren — en patronen geven ons een structuur die flexibel genoeg is om snel te kunnen veranderen wanneer we in een situatie terecht komen waarin dat nodig is.

En op dat punt kan er een valkuil zijn…

Soms hebben we patronen in ons leven die zo gefixeerd zijn dat wanneer de “oorzaak situatie” plaatsvindt, we niet in staat zijn om de “gevolg gebeurtenis” te veranderen…

Dit is vaak het geval voor patronen die te maken hebben met interactie met anderen. Deze patronen vinden hun basis vaak in onze kindertijd en zijn vaak heel lastig om zelfs maar te herkennen. En zolang we niet zowel dee “oorzaak situatie” als de “gevolg gebeurtenis” herkennen is het bijna onmogelijk om een dergelijk patroon te verbreken.

Zo gauw zo’n patroon wordt ‘getriggerd' reageren we op een manier dat patroon volgt — of we dat nu willen of niet…

In de meeste gevallen zien we geen noodzaak om deze oude patronen te doorbreken — we accepteren ze als een deel van wie we zijn; als iets wat bij ons hoort. Maar soms voelt het of zo’n patroon een gewoonte is geworden die niet meer bij ons past. In dat geval is het tijd om dat oude patroon te vervangen door een nieuw patroon dat ons aan de ene kant de structuur geeft die we wensen in ons leven, maar aan de andere kant beter past bij wie we zijn en waar we staan op ons levenspad.

Een verandering van intentie

In ons dagelijkse leven doen we veel dingen die gewoon gedaan moeten worden. Van klusjes in huis tot taken die meer te maken hebben met baan of werk… En niet te vergeten die dingen die we doen om onszelf te verzorgen — genoeg tijd nemen om weer op te laden en gezond te blijven.

Vaak pakken we deze zaken aan op de snelste, meest efficiënte manier die we door onze ervaring hebben gevonden. Zelfs de tijd die we voor onszelf nemen besteden we meestal zodanig dat we er het meeste uit halen in de tijd die we onszelf geven…

Dat zet me aan het denken…

Wat zou er gebeuren wanneer we onze intenties waarmee we deze dingen doen een heel klein beetje veranderen? We blijven dan gewoon dezelfde dingen doen die we altijd doen, maar dan vanuit een perspectief dat net ietsjes anders is.

Bijvoorbeeld, in plaats van “een gezonde maaltijd klaarmaken”, zou onze intentie kunnen zijn: “Een maaltijd bereiden met liefde, op een manier die leuk is om te doen”…

De kans is groot dat die maaltijd anders, misschien zelfs beter smaakt.

Vaak leidt een kleine verandering van onze intenties — juist met die hele gewone dagelijkse taken die we hebben — tot verrassende resultaten…

Zo hebben we allemaal wel momenten dat we onszelf in een spiegel zien… Misschien in ons ochtendritueel wanneer we opstaan, of juist ’s avonds voordat we gaan slapen.

Stel nou dat we op die momenten onze intenties veranderen van het kijken naar ons uiterlijk, naar “werkelijk onszelf zien” — onszelf in de ogen kijken en waarnemen wat er onder ons uiterlijk ligt… tenslotte zijn de ogen de inkijk naar de ziel… Wat zou je dan zien?

Als we onszelf stil zouden laten worden en op een meer meditatieve manier de verbinding zouden aangaan met onszelf zoals we onszelf zien in die spiegel, dan kunnen we onszelf zelfs vragen stellen…

Het kan zeker zo zijn dat we verrast worden door degene die we zien. Bijna altijd is het zo dat wanneer we onszelf zien met “nieuwe ogen”, dat we dan nieuwe aspecten van onszelf ontdekken — zoals meer wijsheid en veel meer levenservaring dan waar we onszelf de eer voor geven…

Dat maakt dat wanneer we ervoor kiezen om onze intenties een heel klein beetje te veranderen in onze dagelijkse bezigheden iets leuks om te doen — al s het maar om te kijken wat er gebeurt. Om de veranderingen in onze ervaringen te observeren….

Als we bereid zijn onszelf op deze manier te verrassen, dan zijn er een paar bijwerkingen… Ten eerste, het brengt ons meer in het nu. Ten tweede, het verhoogt ons bewustzijn. En tenslotte, het geeft nieuwe inzichten over wie we werkelijk zijn…

Lichaam & Lichtwezen — één geheel…

Je zit in een grot. Er komt niet veel licht door de kleine ingang van de grot naar binnen, maar zo gauw je ogen zijn gewend aan het donker verdwijnt de duisternis. En eigenlijk is het nu heel gemakkelijk om de grot te bekijken. De zijkanten zijn glad en droog. Aan het einde van de grot is een uitdieping die als een kom gevormd is en die lang geleden mogelijk water bevatte. Je voelt je hier veilig en vredig…

Je mind lijkt nu wat omhoog te zweven en je wordt je bewust van een gevoel van heelheid en welbevinden, niet alleen in jezelf, het lijkt ook om je heen aanwezig te zijn. Je ziet hoe dit gevoel van heelheid je lichaam beïnvloedt — je skelet, je organen, je spieren, je hele zenuwsysteem wordt erdoor aangeraakt. Je lichaam lijkt te gaan stralen.

Je hart slaat een gestadig ritme en je ademhaling wordt wat langzamer wanneer je je richt op het gevoel van heelheid dat als een cocon om je heen lijkt te hangen. Je vraagt je af waar het vandaan komt. Je mind zweeft nog wat verder omhoog en blijft rustig op je lichaam gefocust. Je mind observeert je lichaam.

Je voelt de energie veranderen wanneer je je bewust wordt van een ander lichaam. Het is licht. Het is heel. Het is jezelf. De grot lijkt helemaal weg te vallen — alleen het gevoel van veiligheid en vrede blijft bij je, wanneer je het lichtwezen en je fysieke lichaam toestaat zich van elkaar te scheiden. Je lichtwezen draait zich om totdat het tegenover je fysieke lichaam is. En wanneer je fysieke ogen in de ogen van je lichtwezen kijken, herken je op slag je ware zelf. Je realiseert je dat je lichtwezen je werkelijkheid is en je fysieke lichaam het “voertuig” waardoor je lichtwezen in de materiële wereld kan bestaan. Net zo goed als je lichtwezen het instrument is van je fysieke lichaam, een kompas dat je helpt de juiste koers te houden.

Je fysieke zelf vraagt nu aan je lichtwezen over het unieke, persoonlijke pad dat je bewandeld in een veranderende wereld… En je lichtwezen, je werkelijke zelf, antwoordt:

Weet dat jouw energie van jou is. Je kunt je energie gebruiken waar je maar wilt, waar het maar nodig is. Om je energie op een effectieve manier te gebruiken is het goed om je fysieke zelf en de realiteit van jezelf, je lichtwezen bij elkaar in een eenheid. Om het te verzorgen en te voeden, te eren en te respecteren. Om liefdevol te zijn naar jezelf toe, rust te nemen wanneer je dat nodig hebt, en je realiteit, je lichtwezen, door je zelf te laten stralen. Om je bewust te zijn van wat jouw lichtwezen je influistert en dat ook te accepteren…

En je fysieke zelf vraagt nu hoe je jouw energie en lichaam, je lichtwezen en je fysieke zelf, bij elkaar kunt brengen in een eenheid…

In de ruimte tussen je fysieke lichaam en je lichtwezen begint de energie te bewegen. Vanuit je fysieke lichaam stroomt een kleur die ruimte in en ook je lichtwezen straalt een kleur uit. De twee kleuren verstrengelen zich met elkaar, het is haast alsof ze met elkaar dansen. Ze vermengen zich nu en worden een derde kleur. Deze derde kleur vormt zich in een bol. In deze bol verschijnt nu een symbool. Je kijkt hoe het wordt opgebouwd, lijn na lijn. En dan, wanneer het af is, lijkt het te gaan bewegen. Terwijl je het bewegende symbool in de gekleurde bol die voor je staat observeert, realiseer je je dat dat jouw energie is. Het toont je het patroon en het ritme van jouw energie. Het heeft kleur en beweging en het is van jouw om naar jouw goeddunken te gebruiken.

Je fysieke lichaam en je lichtwezen houden nu allebei hun handen omhoog en wanneer ze elkaar aanraken is dat het begin van een spiralende beweging. Rond en rond... Je gaat steeds hoger, maar in dezelfde beweging ook steeds lager. Je strekt je uit en je komt bij elkaar. Je wordt één. Je bent één. Je bent… Eén. Eén. Eén.

Je wordt je langzaam weer bewust van je omgeving. De grot, de platte steen waar je op zit. Je haalt een keer diep adem en je realiseert je dat er iets is veranderd. En het voelt goed. Je fysieke lichaam is één met je lichtwezen. Het voelt veilig en vredig. Je herinnert je het symbool en de kleur, en zo gauw je dat hebt teruggehaald in je gedachten, voel je je heel.

Je haalt nog een keer diep adem, dan sta je op en verlaat je de grot... het zonlicht tegemoet.

Het langste pad

 “Soms is de grootste afstand het pad dat je terugbrengt bij je zelf.”

Ik sta aan de rand van een smalle rivier. Het water heeft al eeuwenlang door deze rivier bochtige gestroomd, langzaam, maar altijd in beweging terug naar de zee. Een zachte bries streelt mijn huid en de zon verwarmd mijn rug. Ik kijk hoe het water voorbij stroomt in een eeuwige beweging die de bochten van de oude rivier volgt.

Ik ben hier even gestopt… Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel veranderingen aan de gang — dat maakt de stilte van deze plek heel comfortabel. Het enige wat hier is, is het water voorbij stroomt, de warmte van de zon en de zachte bries die de bladeren van de bomen laat fluisteren. Ik luister ernaar, maar ik kan net niet horen at ze zeggen.

Er is hier iets, maar ik weet niet wat het is…

Ik sta hier dicht bij de rivier en ver weg van alles. Ik heb deze stille plek al vaak opgezocht. Ik kijk rond en zie dat deze voor mij zo bekende plek er op één of andere manier toch anders uitziet. Het licht van de zon lijkt helderder, heten water in de rivier lijkt meer doelbewust, en de stilte lijkt dieper te worden.

Dan, wat onverwacht, wordt de stilte zo doordringend dat de tijd lijkt stil te staan.

Ik sta op mijn bekende plekje dicht bij de oude rivier, maar vandaag staat deze plek buiten de tijd en alles om me heen is stil. Om mij heen groeit een gevoel van verwachting. Ik voel het. Mijn focus wordt scherper en mijn gedachten zijn nu glashelder…

Ik sta aan de rand van de rivier van alle tijden en ik wordt me bewust van alle keren dat ik hier ben geweest door de eeuwen heen…

Dan realiseer ik me dat ik niet langer alleen ben. Een oeroude, grote kat ik bij mee gekomen. De kat is enorm, maar voor mij heel bekend omdat we zo lang als ik me kan herinneren het pad samen hebben bewandeld. Ik begroet de kat en de kat begroet mij.

Van een afstand zie ik een schimmige vorm naar me toekomen. Hoe dichterbij het komt, des te beter kan ik het zien, alsof ze zich materialiseert uit de energie van de natuur… Ik observeer haar — ze is de wijze vrouw, de moeder en het meisje, allemaal tegelijk. Ze is inmiddels heel dicht bij en zo gauw we elkaar aankijken is er een enorm gevoel van herkenning… Ik ken haar. En toch, op één of andere manier ken ik haar helemaal niet.

Ze spreekt zachtjes, bijna alsof ze zingt. En ze zegt…

Wees stil en luister… Luister naar wat ze zegt… Luister naar haar boodschap…

Ze kijkt me aan en zegt; het langste pad is het pad  dat ons terug brengt bij ons zelf. Dat innerlijke pad dat leidt naar weten wie we zijn — en naar onze werkelijke authenticiteit…

Dan draait ze zich om een verdwijnt op dezelfde manier waarop ze kwam. Met iedere stap vervangt ze totdat ze helemaal is opgenomen in de energie van de natuur.

De grote kat staat op en rekt zich uit. De kat leunt nog even tegen me aan en loopt dan weg over een pad wat er eerder niet was. De kat stopt en kijkt om naar me, alsof het me roept om mee te gaan op dit nieuwe pad. Ik weet dat dit de richting is die ik op zal gaan. Zo gauw ik die beslissing heb genomen, verdwijnt de kat.

Ik haal een keer diep adem en zie dat ik aan de rand van deze voor mij zo bekende rivier sta. Ik heb geen idee hoe lang ik hier heb gestaan, maar hoe lang het ook was, hoewel alles er heel bekend uitziet is er toch iets veranderd.

Ik ben veranderd. Ik begrijp mezelf beter. En ik begrijp de rivier beter. Het water lijkt nu met een doel naar de zee te stromen.

En ik heb een nieuw pad gevonden, een innerlijk pad… Een pad dat me thuis brengt…

Met de zon op mijn gezicht begin ik te lopen.

Het Labyrint -- een meditatie

Ik heb dit pad al een poosje gevolgd, zonder op te letten waarheen het leidt. Diep in gedachten ben ik gewoon blijven lopen, stap voor stap. Het is een comfortabel ritme geworden. Stap voor stap.

Ik heb niet gemerkt dat de zon achter donkere wolkeen is verdwenen. Ik heb niet gevoeld hoe de wind is gaan waaien en hoe het een stuk kouder is geworden. Het enige dat er voor me is, is dat comfortabele ritme. Stap voor stap.

Opeens stopt het pad. Ik stop en daarmee stopt het comfortabele ritme ook. Verdwaasd kijk ik rond en observeer ik mijn omgeving. Het landschap ziet er troosteloos uit. Ik huiver. Het is koud zonder de zon op mijn gezicht. Langzaam draai ik rond. Het dorre, lege landschap lijkt zich uit te strekken verder dan ik het kan zien. Dan wordt mijn aandacht getrokken door een patroon dat op de droge grond is neergelegd. Ik loop erheen om het te bekijken. Het is duidelijk dat iemand heel zorgvuldig stenen in dit patroon heeft geplaatst en ik verwacht eigenlijk dat die persoon hier is. Maar een snelle blik over mijn schouder bevestigd dat ik hier alleen ben. Alleen, met een patroon gemaakt van stenen. Ik begin langs de rand van dit patroon te lopen en het is veel groter dan ik eerdere dacht. In feite is het zo groot dat het onmogelijk is om het hele patroon te zien — en daardoor onmogelijk om erachter te komen wat de functie zou kunnen zijn. Ik ben nu nieuwsgierig geworden en ga op pad om te ontdekken wat dit is.

Ik kom uit bij twee grote stenen en op de een of andere manier weet ik dat ik hier het antwoord ga vinden. Deze grote stenen lijken de ingang te zijn van dit uitgebreide patroon. Als ik dichterbij kom, zie ik dat er symbolen in de rotsen gekerfd zijn. De stenen zien er oeroud uit — en toch zijn de symbolen zo scherp alsof ze gisteren pas in de stenen gezet zijn. Ik stap nu tussen de stenen en als ik dat doe ben ik enigszins verbaasd wanneer ik een stem hoor die zegt: “Dit is het portaal van het verbrijzelen van patronen, omhels je die verandering?”

Zonder te twijfelen zeeg ik “Ja” en mag ik verder gaan. Het patroon is nu een duidelijk pad dat ik volg. En al gauw kom ik bij een enorm kristal dat in het midden van dit pad staat. Ik kijk rond en zie dat hier een aantal paden bij elkaar komen en dat het kristal in het midden staat. Ik tel de paden; het zijn er zeven. Ik weet niet zeker wat ik zal doen, of welk pad te kiezen. Ik kijk opnieuw naar het kristal en zo gauw ik dat doe, lijkt het tot leven to komen. In het kristal stromen kleuren. Ik ga dichter naar het kristal toe om het allemaal beter te kunnen zien. Gefascineerd streek ik mijn hand uit en raak ik het kristal aan. Uit het kristal komt nu een melodische ‘chant’:

“Een sleur is een route zonder veranderingen.

Altijd dezelfde dingen, dezelfde woorden.

Dus wat heeft het je verteld? Wat heb je geleerd?”

Ik mijmer over deze vraag terwijl ik terugdenk aan het koude, dorre, eenzame landschap waar het pad dat ik volgde me naartoe had gebracht. Stap voor stap, in een rustgevend, comfortabel, nooit veranderend ritme. Wat heb ik geleerd? Wat heeft dat pad me kunnen leren?

Nog steeds in een melodische ‘chant’ verteld het kristal me wat ik van dat pad heb kunnen leren — en ik luister. En ik hoor wat het kristal me vertelt…

Dan komen de kleuren in het kristal bij elkaar in een beeld — bijna een visualisatie — en het wordt kristalhelder voor me hoe ik in mijn patroon vast ben komen te zitten, wat dat patroon me te bieden had en hoe ik, in iedere situatie in mijn leven steeds weer datzelfde heb gevolgd. Met die realisatie wordt ik me bewust dat ik iets anders wil. Iets nieuws…

Het kristal lijkt te glimlachen. Ik neem wat afstand en ik weet precies welke van de zeven paden ik ga volgen. Zonder enige twijfel ga ik verder. Dit pad heeft onverwachte bochten. Soms lijkt het alsof ik terugga waar ik vandaan ben gekomen, maar ik blijf het pad volgen. Een gevoel van anticipatie groeit in mijzelf. Uiteindelijk kom ik bij een cirkel van stenen. Het zijn allemaal verschillende stenen die deze cirkel vormen. Even vraag ik me af of er meer paden bij deze cirkel uitkomen, maar dat is niet het geval. Ik kijk opnieuw naar de cirkel en zie nu dat er in het midden een stenen schijf ligt die licht lijkt uit te stralen. Ik sta aan de rand van deze cirkel en weet niet goed wat ik nu zal doen.

Het licht dat straalt uit de schijf in het midden van de cirkel wordt sterker en het roept me: “Kom, kom, kom in de cirkel…” Ik stap de cirkel binnen en loop naar het midden. Ik zie hoe het licht uitstraalt vanuit de stenen schijf en hoe het steeds sterker wordt. Ik voel een verlangen om in het licht te stappen en wanneer ik dat doe wordt het meteen warmer en geeft het me een nieuw gevoel van zelfvertrouwen. Het voelt goed. Dit licht vult nu de gehele cirkel. Ik loop naar de rand van de cirkel — nog steeds in het licht — en ik raap één van de stenen uit de rand op. Ik bekijk de kleur, de textuur van de steen. En zo gauw ik de steen in het licht houdt, toont deze mij de lessen die ik heb geleerd. Het laat me zien hoe de oude patronen verbrijzelen. Ik besef dat de veranderingen goed zijn voor me en ik accepteer ze als deel van mijzelf.

Ik weet dat ik de steen mag houden en als ik hem in mijn zak laat glijden, verdwijnt het licht… En ik ben op een open plek in het bos. Het zonlicht raakt me aan en verwarmt me. Het bos is dicht en groen en er zijn veel paden die ik kan volgen…

Ik lach en begin te neuriën. Dan begin ik te lopen…

Uit het boek: "The Return of the Shaman"

De terugkeer van het licht

De terugkeer van het licht

Je hoort haar, maar je ziet haar niet

Haar lied wordt gedragen op de wind

Ze roept de kosmische energie naar zich toe

En geeft het aan dee aarde

Woorden in de wind

Pijlen in de mist

Ze heelt je, maar je ziet haar niet

Ze voelt hoe de energiestroom sterker wordt

Als ze haar handen uitstrekt naar iedereen

Die haar aanraking nodig heeft

Een kaars in het donker

Pijlen in de mist

Het midden van de winter

De langste nacht is voorbij

En de zon breekt door de mist

Je kunt haar nu zien zingen

En dansen voor Moeder Aarde

De energie stroomt uit haar handen

Healing voor ons allemaal

Als wij dit punt in de tijd vieren

De terugkeer van het licht.

Uit: “The Return of the Shaman”

Je kunt het boek hier kopen. (Alleen in het engels.)

“Bruggenbouwers”

Ik denk dat het goed is om bruggen te bouwen…

Om dat pad te creëren om van de ene plek naar die andere plaats te gaan. Of om het mogelijk te maken voor twee partijen om elkaar te ontmoeten…

Maar wat zegt dat over de “bruggenbouwer”?

Waar komt die persoon vandaan — en misschien belangrijker, waar is hij of zij naartoe onderweg?

Je zou kunnen zeggen dat de “bruggenbouwer” een nogal statische positie inneemt. In de wereld van vandaag zijn er heel veel bruggen nodig, dus ere zijn genoeg mogelijkheden om bruggen te bouwen, zonder als “bruggenbouwer” — de architect van dat pad van “hier” naar “daar” — ooit een brug over te steken. De “Bruggenbouwer”, de mediator, de counselor, de vrede stichter — hij of zij kan gewoon van de ene situatie naar de volgende blijven gaan; en alttijd bruggen blijven bouwen.

Totdat…

In ieders leven komt er een punt van onvermijdelijke verandering. Dat punt waar je niets anders kunt doen, dan te veranderen — om verder te gaan naar iets nieuws, iets anders. Om eindelijk die brug over te steken van “hier” naar “daar”.

En wanneer iemand een “bruggenbouwer” is geweest sinds mensenheugenis — dan is de kans groot dat wanneer de “bruggenbouwer” eindelijk die grote stap zet, hun omgeving daar heel verbaasd over kan zijn…

In plaats van de focus te houden op het bouwen van bruggen, op mediatie, counseling, of de vrede bewaren, blijkt dat “Bruggenbouwers” gewone mensen zijn, met gewone wensen en verlangens en met gewone emoties. Dat het mensen zijn die verder willen met hun leven. Mensen die — net als iedereen — er klaar mee zijn altijd op diezelfde plek te staan.

Maar hoewel het zo gemakkelijk lijkt voor hun om bruggen te bouwen buiten zichzelf, is het niet altijd vanzelfsprekend om die brug over te steken wanneer het over henzelf gaat…

Dat is dan duidelijk een stap buiten hun “comfort zone”…

Het betekent trouwens ook niet dat de ”Bruggenbouwer” stopt met het bouwen van bruggen.

Maar het houdt wel in dat dit nu op een nieuwe manier mag gebeuren. Op een manier waarop de “Bruggenbouwer” bruggen kan bouwen die hem of haar verder brengen op hun eigen pad in plaats van verstrikt te raken op één plek terwijl ze anderen helpen verder te gaan met hun leven.

Op een manier die de vrede bewaart om hen heen een tegelijkertijd het gevoel van innerlijke vrede vergroot voor henzelf.

Het is goed om bruggen te bouwen. Om dat pad te creëren om van de ene plek naar de andere te komen — dat pad waarop verschillende partijen elkaar kunnen ontmoeten… Maar laten we hierin onze eigen verantwoordelijkheid nemen en die brug van “hier” naar “daar” zelf bouwen, in plaats van te blijven vertrouwen en leunen op de “Bruggenbouwer”…

Vertrouw op jezelf

Eén van de belangrijke vragen in het leven gaat over vertrouwen. Wie vertrouwen we?

Traditioneel waren het de personen met een zekere autoriteit die werden vertrouwd, zoals onze ouders, de dokter, de dominee of pastoor, de burgemeester en ja, de politie. En natuurlijk de regering. Het waren die mensen die door hun levenswijsheid of door hun educatie een breder inzicht hadden in het leven waardoor hun opinie, hun raad en hun regels werden vertrouwd als goed en juist. En daardoor werd die raad ook opgevolgd.

Waarom zouden we niet? We vertrouwen de persoon die de raad geeft als iemand die het weet. Iemand met kennis, met overzicht en inzicht.

Tegenwoordig zien we het misschien wel anders, maar toch zijn er nog steeds personen die we door hun positie vertrouwen. Leraren (m/v) komen in gedachten — en artsen. En onze regering (!).

Vaker wel dan niet zijn we nog steeds geneigd om hun advies aan te nemen en te volgen zonder daar verder veel over na te denken. Ze hebben immers het beste met ons voor?

En hoewel dat zo is, is hun idee over wat goed en gezond is misschien niet echt passend voor ons. En dat betekent dat we, door hun met de beste intenties gegeven advies op te volgen, onszelf lelijk in de vingers kunnen snijden…

En dat betekent dat het een goed idee is om te kijken naar wie we vertrouwen en waarom we die persoon vertrouwen… Of we de raad die we krijgen werkelijk opvolgen, of dat we die “wijze woorden” eerst toetsen aan onze eigen intuïtie; of we het staven aan onze eigen kennis. Aan wat we over onszelf weten. En misschien om op het internet te zoeken en te lezen over wat we (nog) niet weten. Over alternatieven, nieuwe mogelijkheden, of een — in ieder geval voor onszelf — betere manier van kijken naar de situatie waar we ons in bevinden.

Tenslotte zijn we uiteindelijk zelf helemaal verantwoordelijk voor ons eigen leven.

Dit betekent dat we, als het gaat over vertrouwen, dit niet meer buiten onszelf leggen bij die goede bedoelende leraar (m/v), arts, de regering, of zelfs onze ouders. Maar dat we mogen leren om onszelf te vertrouwen. 

Dat we onszelf in zoverre vertrouwen dat we weten welke persoon te vertrouwen is, en wie niet. Dat we luisteren naar de raad en advies die we krijgen, maar ook zelf kijken, voelen, of nalezen — bijvoorbeeld op het internet — of die raad of dat advies ook werkelijk het beste is voor ons op dit moment…

Met andere woorden, waar we vertrouwen in het verleden vaak buiten onszelf hebben gelegd, is het in deze tijd steeds belangrijker om onszelf helemaal te vertrouwen.

Zelfvertrouwen.

Eerder gepubliceerd op 20 augustus 2017

Verdeeldheid

Verdeeldheid — de toestand waarbij twee of meer groeperingen het ergens diepgaand oneens over zijn.

In de wereld van vandaag hoeven we niet ver te kijken om verdeeldheid te vinden. Dat kan een onenigheid zijn die ontstaan is door verschillende meningen of standpunten, waar beide zijden hun gelijk luider een luider betogen en de kloof tussen de groepen al snel wijder en dieper wordt… Of de verdeeldheid kan ontstaan door wat we doen, of juist niet (willen) doen. Waar de ene groep er alles aan doet om meer balans te brengen in de situatie, terwijl de andere groep er alleen maar eindeloos over blijft praten. Of zelfs de meer traditionele verdeeldheid tussen degenen die “hebben” en zij die “niet hebben”…

Hoewel die laatst verdeeldheid in de wereld van nu misschien een wat andere betekenis heeft gekregen nu deelname aan de maatschappij meer en meer afhankelijk lijkt te worden van of we  bereid zijn de stappen te zetten om die QR-code te bemachtigen, of niet… Om welke reden dan ook…

Hoe we er ook naar kijken, veel van de verdeeldheid om ons heen lijkt te groot, te gecompliceerd, te heftig om daar als een individueel persoon een verschil  in te kunnen maken. Wat kun je doen om daar een grotere balans in te brengen, of de kloof tussen de beide groepen zelfs maar een heel kleien beetje te dichten?

Nou…

Wat als we dit zouden benaderen vanuit een hele andere richting? Wat als we ons niet meer blind staren op de verdeeldheid in de wereld om ons heen, maar in plaats daarvan kijken naar de verdeeldheid in onszelf en deze in balans brengen?

Dingen als “Ik had dat heel anders aan moeten pakken”, of “Ik had beter dit of dat kunnen zeggen”, of “Ik had eigenlijk dat moeten doen” en ga zo maar door. Iedere keer dat we zoiets zeggen tegen onszelf, iets wat een onzekerheid of een twijfel over onszelf uitdrukt, creëert een zekere mate van verdeeldheid in ons. Zelfs wanneer we hete niet uitspreken…

Dus waarom zouden we onszelf niet gewoon zien en accepteren voor wie we zijn — wetende dat we een persoonlijk pad bewandelen waarop we blijven groeien en dat er nog veel te leren en ervaren is — toch is de persoon die we nu zijn dee beste versie van onszelf die we kunnen zijn! Er is dus geen reden om aan onszelf te twijfelen, of ons af te vragen of we “goed genoeg zijn”, of we genoeg weten en genoeg doen op ons levenspad.

Wanneer we onszelf kunnen zien voor wie we nu zijn zonder steeds aan onszelf te twijfelen, gebeurt er iets prachtigs! Stukje bij beetje wordt dan dee verdeeldheid in onszelf geheeld. Het geeft ons een gevoel van heelheid en kan zelfs onze aandacht minder versnipperd laten zijn. En hoe groter de heelheid is die we in onszelf creëren, des te meer onze authenticiteit zichtbaar wordt. En dat is fantastisch!

Iets anders wat vaak ook gebeurd, is dat dee verdeeldheid in onze directe omgeving verminderd. Het kan er nog steeds zijn — er zijn uiteindelijk zoveel meningen als er mensen zijn — maar het wordt minder een “of dit / of dat” keuze die luidkeels en met boosheid wordt geventileerd…

Zeker iets om te proberen!