Het langste pad

 “Soms is de grootste afstand het pad dat je terugbrengt bij je zelf.”

Ik sta aan de rand van een smalle rivier. Het water heeft al eeuwenlang door deze rivier bochtige gestroomd, langzaam, maar altijd in beweging terug naar de zee. Een zachte bries streelt mijn huid en de zon verwarmd mijn rug. Ik kijk hoe het water voorbij stroomt in een eeuwige beweging die de bochten van de oude rivier volgt.

Ik ben hier even gestopt… Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel veranderingen aan de gang — dat maakt de stilte van deze plek heel comfortabel. Het enige wat hier is, is het water voorbij stroomt, de warmte van de zon en de zachte bries die de bladeren van de bomen laat fluisteren. Ik luister ernaar, maar ik kan net niet horen at ze zeggen.

Er is hier iets, maar ik weet niet wat het is…

Ik sta hier dicht bij de rivier en ver weg van alles. Ik heb deze stille plek al vaak opgezocht. Ik kijk rond en zie dat deze voor mij zo bekende plek er op één of andere manier toch anders uitziet. Het licht van de zon lijkt helderder, heten water in de rivier lijkt meer doelbewust, en de stilte lijkt dieper te worden.

Dan, wat onverwacht, wordt de stilte zo doordringend dat de tijd lijkt stil te staan.

Ik sta op mijn bekende plekje dicht bij de oude rivier, maar vandaag staat deze plek buiten de tijd en alles om me heen is stil. Om mij heen groeit een gevoel van verwachting. Ik voel het. Mijn focus wordt scherper en mijn gedachten zijn nu glashelder…

Ik sta aan de rand van de rivier van alle tijden en ik wordt me bewust van alle keren dat ik hier ben geweest door de eeuwen heen…

Dan realiseer ik me dat ik niet langer alleen ben. Een oeroude, grote kat ik bij mee gekomen. De kat is enorm, maar voor mij heel bekend omdat we zo lang als ik me kan herinneren het pad samen hebben bewandeld. Ik begroet de kat en de kat begroet mij.

Van een afstand zie ik een schimmige vorm naar me toekomen. Hoe dichterbij het komt, des te beter kan ik het zien, alsof ze zich materialiseert uit de energie van de natuur… Ik observeer haar — ze is de wijze vrouw, de moeder en het meisje, allemaal tegelijk. Ze is inmiddels heel dicht bij en zo gauw we elkaar aankijken is er een enorm gevoel van herkenning… Ik ken haar. En toch, op één of andere manier ken ik haar helemaal niet.

Ze spreekt zachtjes, bijna alsof ze zingt. En ze zegt…

Wees stil en luister… Luister naar wat ze zegt… Luister naar haar boodschap…

Ze kijkt me aan en zegt; het langste pad is het pad  dat ons terug brengt bij ons zelf. Dat innerlijke pad dat leidt naar weten wie we zijn — en naar onze werkelijke authenticiteit…

Dan draait ze zich om een verdwijnt op dezelfde manier waarop ze kwam. Met iedere stap vervangt ze totdat ze helemaal is opgenomen in de energie van de natuur.

De grote kat staat op en rekt zich uit. De kat leunt nog even tegen me aan en loopt dan weg over een pad wat er eerder niet was. De kat stopt en kijkt om naar me, alsof het me roept om mee te gaan op dit nieuwe pad. Ik weet dat dit de richting is die ik op zal gaan. Zo gauw ik die beslissing heb genomen, verdwijnt de kat.

Ik haal een keer diep adem en zie dat ik aan de rand van deze voor mij zo bekende rivier sta. Ik heb geen idee hoe lang ik hier heb gestaan, maar hoe lang het ook was, hoewel alles er heel bekend uitziet is er toch iets veranderd.

Ik ben veranderd. Ik begrijp mezelf beter. En ik begrijp de rivier beter. Het water lijkt nu met een doel naar de zee te stromen.

En ik heb een nieuw pad gevonden, een innerlijk pad… Een pad dat me thuis brengt…

Met de zon op mijn gezicht begin ik te lopen.

Het Labyrint -- een meditatie

Ik heb dit pad al een poosje gevolgd, zonder op te letten waarheen het leidt. Diep in gedachten ben ik gewoon blijven lopen, stap voor stap. Het is een comfortabel ritme geworden. Stap voor stap.

Ik heb niet gemerkt dat de zon achter donkere wolkeen is verdwenen. Ik heb niet gevoeld hoe de wind is gaan waaien en hoe het een stuk kouder is geworden. Het enige dat er voor me is, is dat comfortabele ritme. Stap voor stap.

Opeens stopt het pad. Ik stop en daarmee stopt het comfortabele ritme ook. Verdwaasd kijk ik rond en observeer ik mijn omgeving. Het landschap ziet er troosteloos uit. Ik huiver. Het is koud zonder de zon op mijn gezicht. Langzaam draai ik rond. Het dorre, lege landschap lijkt zich uit te strekken verder dan ik het kan zien. Dan wordt mijn aandacht getrokken door een patroon dat op de droge grond is neergelegd. Ik loop erheen om het te bekijken. Het is duidelijk dat iemand heel zorgvuldig stenen in dit patroon heeft geplaatst en ik verwacht eigenlijk dat die persoon hier is. Maar een snelle blik over mijn schouder bevestigd dat ik hier alleen ben. Alleen, met een patroon gemaakt van stenen. Ik begin langs de rand van dit patroon te lopen en het is veel groter dan ik eerdere dacht. In feite is het zo groot dat het onmogelijk is om het hele patroon te zien — en daardoor onmogelijk om erachter te komen wat de functie zou kunnen zijn. Ik ben nu nieuwsgierig geworden en ga op pad om te ontdekken wat dit is.

Ik kom uit bij twee grote stenen en op de een of andere manier weet ik dat ik hier het antwoord ga vinden. Deze grote stenen lijken de ingang te zijn van dit uitgebreide patroon. Als ik dichterbij kom, zie ik dat er symbolen in de rotsen gekerfd zijn. De stenen zien er oeroud uit — en toch zijn de symbolen zo scherp alsof ze gisteren pas in de stenen gezet zijn. Ik stap nu tussen de stenen en als ik dat doe ben ik enigszins verbaasd wanneer ik een stem hoor die zegt: “Dit is het portaal van het verbrijzelen van patronen, omhels je die verandering?”

Zonder te twijfelen zeeg ik “Ja” en mag ik verder gaan. Het patroon is nu een duidelijk pad dat ik volg. En al gauw kom ik bij een enorm kristal dat in het midden van dit pad staat. Ik kijk rond en zie dat hier een aantal paden bij elkaar komen en dat het kristal in het midden staat. Ik tel de paden; het zijn er zeven. Ik weet niet zeker wat ik zal doen, of welk pad te kiezen. Ik kijk opnieuw naar het kristal en zo gauw ik dat doe, lijkt het tot leven to komen. In het kristal stromen kleuren. Ik ga dichter naar het kristal toe om het allemaal beter te kunnen zien. Gefascineerd streek ik mijn hand uit en raak ik het kristal aan. Uit het kristal komt nu een melodische ‘chant’:

“Een sleur is een route zonder veranderingen.

Altijd dezelfde dingen, dezelfde woorden.

Dus wat heeft het je verteld? Wat heb je geleerd?”

Ik mijmer over deze vraag terwijl ik terugdenk aan het koude, dorre, eenzame landschap waar het pad dat ik volgde me naartoe had gebracht. Stap voor stap, in een rustgevend, comfortabel, nooit veranderend ritme. Wat heb ik geleerd? Wat heeft dat pad me kunnen leren?

Nog steeds in een melodische ‘chant’ verteld het kristal me wat ik van dat pad heb kunnen leren — en ik luister. En ik hoor wat het kristal me vertelt…

Dan komen de kleuren in het kristal bij elkaar in een beeld — bijna een visualisatie — en het wordt kristalhelder voor me hoe ik in mijn patroon vast ben komen te zitten, wat dat patroon me te bieden had en hoe ik, in iedere situatie in mijn leven steeds weer datzelfde heb gevolgd. Met die realisatie wordt ik me bewust dat ik iets anders wil. Iets nieuws…

Het kristal lijkt te glimlachen. Ik neem wat afstand en ik weet precies welke van de zeven paden ik ga volgen. Zonder enige twijfel ga ik verder. Dit pad heeft onverwachte bochten. Soms lijkt het alsof ik terugga waar ik vandaan ben gekomen, maar ik blijf het pad volgen. Een gevoel van anticipatie groeit in mijzelf. Uiteindelijk kom ik bij een cirkel van stenen. Het zijn allemaal verschillende stenen die deze cirkel vormen. Even vraag ik me af of er meer paden bij deze cirkel uitkomen, maar dat is niet het geval. Ik kijk opnieuw naar de cirkel en zie nu dat er in het midden een stenen schijf ligt die licht lijkt uit te stralen. Ik sta aan de rand van deze cirkel en weet niet goed wat ik nu zal doen.

Het licht dat straalt uit de schijf in het midden van de cirkel wordt sterker en het roept me: “Kom, kom, kom in de cirkel…” Ik stap de cirkel binnen en loop naar het midden. Ik zie hoe het licht uitstraalt vanuit de stenen schijf en hoe het steeds sterker wordt. Ik voel een verlangen om in het licht te stappen en wanneer ik dat doe wordt het meteen warmer en geeft het me een nieuw gevoel van zelfvertrouwen. Het voelt goed. Dit licht vult nu de gehele cirkel. Ik loop naar de rand van de cirkel — nog steeds in het licht — en ik raap één van de stenen uit de rand op. Ik bekijk de kleur, de textuur van de steen. En zo gauw ik de steen in het licht houdt, toont deze mij de lessen die ik heb geleerd. Het laat me zien hoe de oude patronen verbrijzelen. Ik besef dat de veranderingen goed zijn voor me en ik accepteer ze als deel van mijzelf.

Ik weet dat ik de steen mag houden en als ik hem in mijn zak laat glijden, verdwijnt het licht… En ik ben op een open plek in het bos. Het zonlicht raakt me aan en verwarmt me. Het bos is dicht en groen en er zijn veel paden die ik kan volgen…

Ik lach en begin te neuriën. Dan begin ik te lopen…

Uit het boek: "The Return of the Shaman"

De terugkeer van het licht

De terugkeer van het licht

Je hoort haar, maar je ziet haar niet

Haar lied wordt gedragen op de wind

Ze roept de kosmische energie naar zich toe

En geeft het aan dee aarde

Woorden in de wind

Pijlen in de mist

Ze heelt je, maar je ziet haar niet

Ze voelt hoe de energiestroom sterker wordt

Als ze haar handen uitstrekt naar iedereen

Die haar aanraking nodig heeft

Een kaars in het donker

Pijlen in de mist

Het midden van de winter

De langste nacht is voorbij

En de zon breekt door de mist

Je kunt haar nu zien zingen

En dansen voor Moeder Aarde

De energie stroomt uit haar handen

Healing voor ons allemaal

Als wij dit punt in de tijd vieren

De terugkeer van het licht.

Uit: “The Return of the Shaman”

Je kunt het boek hier kopen. (Alleen in het engels.)

“Bruggenbouwers”

Ik denk dat het goed is om bruggen te bouwen…

Om dat pad te creëren om van de ene plek naar die andere plaats te gaan. Of om het mogelijk te maken voor twee partijen om elkaar te ontmoeten…

Maar wat zegt dat over de “bruggenbouwer”?

Waar komt die persoon vandaan — en misschien belangrijker, waar is hij of zij naartoe onderweg?

Je zou kunnen zeggen dat de “bruggenbouwer” een nogal statische positie inneemt. In de wereld van vandaag zijn er heel veel bruggen nodig, dus ere zijn genoeg mogelijkheden om bruggen te bouwen, zonder als “bruggenbouwer” — de architect van dat pad van “hier” naar “daar” — ooit een brug over te steken. De “Bruggenbouwer”, de mediator, de counselor, de vrede stichter — hij of zij kan gewoon van de ene situatie naar de volgende blijven gaan; en alttijd bruggen blijven bouwen.

Totdat…

In ieders leven komt er een punt van onvermijdelijke verandering. Dat punt waar je niets anders kunt doen, dan te veranderen — om verder te gaan naar iets nieuws, iets anders. Om eindelijk die brug over te steken van “hier” naar “daar”.

En wanneer iemand een “bruggenbouwer” is geweest sinds mensenheugenis — dan is de kans groot dat wanneer de “bruggenbouwer” eindelijk die grote stap zet, hun omgeving daar heel verbaasd over kan zijn…

In plaats van de focus te houden op het bouwen van bruggen, op mediatie, counseling, of de vrede bewaren, blijkt dat “Bruggenbouwers” gewone mensen zijn, met gewone wensen en verlangens en met gewone emoties. Dat het mensen zijn die verder willen met hun leven. Mensen die — net als iedereen — er klaar mee zijn altijd op diezelfde plek te staan.

Maar hoewel het zo gemakkelijk lijkt voor hun om bruggen te bouwen buiten zichzelf, is het niet altijd vanzelfsprekend om die brug over te steken wanneer het over henzelf gaat…

Dat is dan duidelijk een stap buiten hun “comfort zone”…

Het betekent trouwens ook niet dat de ”Bruggenbouwer” stopt met het bouwen van bruggen.

Maar het houdt wel in dat dit nu op een nieuwe manier mag gebeuren. Op een manier waarop de “Bruggenbouwer” bruggen kan bouwen die hem of haar verder brengen op hun eigen pad in plaats van verstrikt te raken op één plek terwijl ze anderen helpen verder te gaan met hun leven.

Op een manier die de vrede bewaart om hen heen een tegelijkertijd het gevoel van innerlijke vrede vergroot voor henzelf.

Het is goed om bruggen te bouwen. Om dat pad te creëren om van de ene plek naar de andere te komen — dat pad waarop verschillende partijen elkaar kunnen ontmoeten… Maar laten we hierin onze eigen verantwoordelijkheid nemen en die brug van “hier” naar “daar” zelf bouwen, in plaats van te blijven vertrouwen en leunen op de “Bruggenbouwer”…

Vertrouw op jezelf

Eén van de belangrijke vragen in het leven gaat over vertrouwen. Wie vertrouwen we?

Traditioneel waren het de personen met een zekere autoriteit die werden vertrouwd, zoals onze ouders, de dokter, de dominee of pastoor, de burgemeester en ja, de politie. En natuurlijk de regering. Het waren die mensen die door hun levenswijsheid of door hun educatie een breder inzicht hadden in het leven waardoor hun opinie, hun raad en hun regels werden vertrouwd als goed en juist. En daardoor werd die raad ook opgevolgd.

Waarom zouden we niet? We vertrouwen de persoon die de raad geeft als iemand die het weet. Iemand met kennis, met overzicht en inzicht.

Tegenwoordig zien we het misschien wel anders, maar toch zijn er nog steeds personen die we door hun positie vertrouwen. Leraren (m/v) komen in gedachten — en artsen. En onze regering (!).

Vaker wel dan niet zijn we nog steeds geneigd om hun advies aan te nemen en te volgen zonder daar verder veel over na te denken. Ze hebben immers het beste met ons voor?

En hoewel dat zo is, is hun idee over wat goed en gezond is misschien niet echt passend voor ons. En dat betekent dat we, door hun met de beste intenties gegeven advies op te volgen, onszelf lelijk in de vingers kunnen snijden…

En dat betekent dat het een goed idee is om te kijken naar wie we vertrouwen en waarom we die persoon vertrouwen… Of we de raad die we krijgen werkelijk opvolgen, of dat we die “wijze woorden” eerst toetsen aan onze eigen intuïtie; of we het staven aan onze eigen kennis. Aan wat we over onszelf weten. En misschien om op het internet te zoeken en te lezen over wat we (nog) niet weten. Over alternatieven, nieuwe mogelijkheden, of een — in ieder geval voor onszelf — betere manier van kijken naar de situatie waar we ons in bevinden.

Tenslotte zijn we uiteindelijk zelf helemaal verantwoordelijk voor ons eigen leven.

Dit betekent dat we, als het gaat over vertrouwen, dit niet meer buiten onszelf leggen bij die goede bedoelende leraar (m/v), arts, de regering, of zelfs onze ouders. Maar dat we mogen leren om onszelf te vertrouwen. 

Dat we onszelf in zoverre vertrouwen dat we weten welke persoon te vertrouwen is, en wie niet. Dat we luisteren naar de raad en advies die we krijgen, maar ook zelf kijken, voelen, of nalezen — bijvoorbeeld op het internet — of die raad of dat advies ook werkelijk het beste is voor ons op dit moment…

Met andere woorden, waar we vertrouwen in het verleden vaak buiten onszelf hebben gelegd, is het in deze tijd steeds belangrijker om onszelf helemaal te vertrouwen.

Zelfvertrouwen.

Eerder gepubliceerd op 20 augustus 2017

Verdeeldheid

Verdeeldheid — de toestand waarbij twee of meer groeperingen het ergens diepgaand oneens over zijn.

In de wereld van vandaag hoeven we niet ver te kijken om verdeeldheid te vinden. Dat kan een onenigheid zijn die ontstaan is door verschillende meningen of standpunten, waar beide zijden hun gelijk luider een luider betogen en de kloof tussen de groepen al snel wijder en dieper wordt… Of de verdeeldheid kan ontstaan door wat we doen, of juist niet (willen) doen. Waar de ene groep er alles aan doet om meer balans te brengen in de situatie, terwijl de andere groep er alleen maar eindeloos over blijft praten. Of zelfs de meer traditionele verdeeldheid tussen degenen die “hebben” en zij die “niet hebben”…

Hoewel die laatst verdeeldheid in de wereld van nu misschien een wat andere betekenis heeft gekregen nu deelname aan de maatschappij meer en meer afhankelijk lijkt te worden van of we  bereid zijn de stappen te zetten om die QR-code te bemachtigen, of niet… Om welke reden dan ook…

Hoe we er ook naar kijken, veel van de verdeeldheid om ons heen lijkt te groot, te gecompliceerd, te heftig om daar als een individueel persoon een verschil  in te kunnen maken. Wat kun je doen om daar een grotere balans in te brengen, of de kloof tussen de beide groepen zelfs maar een heel kleien beetje te dichten?

Nou…

Wat als we dit zouden benaderen vanuit een hele andere richting? Wat als we ons niet meer blind staren op de verdeeldheid in de wereld om ons heen, maar in plaats daarvan kijken naar de verdeeldheid in onszelf en deze in balans brengen?

Dingen als “Ik had dat heel anders aan moeten pakken”, of “Ik had beter dit of dat kunnen zeggen”, of “Ik had eigenlijk dat moeten doen” en ga zo maar door. Iedere keer dat we zoiets zeggen tegen onszelf, iets wat een onzekerheid of een twijfel over onszelf uitdrukt, creëert een zekere mate van verdeeldheid in ons. Zelfs wanneer we hete niet uitspreken…

Dus waarom zouden we onszelf niet gewoon zien en accepteren voor wie we zijn — wetende dat we een persoonlijk pad bewandelen waarop we blijven groeien en dat er nog veel te leren en ervaren is — toch is de persoon die we nu zijn dee beste versie van onszelf die we kunnen zijn! Er is dus geen reden om aan onszelf te twijfelen, of ons af te vragen of we “goed genoeg zijn”, of we genoeg weten en genoeg doen op ons levenspad.

Wanneer we onszelf kunnen zien voor wie we nu zijn zonder steeds aan onszelf te twijfelen, gebeurt er iets prachtigs! Stukje bij beetje wordt dan dee verdeeldheid in onszelf geheeld. Het geeft ons een gevoel van heelheid en kan zelfs onze aandacht minder versnipperd laten zijn. En hoe groter de heelheid is die we in onszelf creëren, des te meer onze authenticiteit zichtbaar wordt. En dat is fantastisch!

Iets anders wat vaak ook gebeurd, is dat dee verdeeldheid in onze directe omgeving verminderd. Het kan er nog steeds zijn — er zijn uiteindelijk zoveel meningen als er mensen zijn — maar het wordt minder een “of dit / of dat” keuze die luidkeels en met boosheid wordt geventileerd…

Zeker iets om te proberen!

De twee kanten van de herfst

In de cirkel van de seizoenen heeft ieder seizoen een eigen betekenis. Zo is de winter de tijd om plannen te maken en de structuur op te zetten om die plannen tot uitvoering te brengen zodat we onze doelen binnen handbereik brengen. In de lente zetten we dan onze plannen in beweging… Een beetje alsof we onszelf en onze plannen een grote duw vooruit geven. In de zomer blijven we naar onze doelen toewerken. En als onze doelen steeds vastere vormen beginnen aan te nemen, kunnen we steeds beter zien wat we nog kunnen doen om deze te bereiken. Dan komt de herfst met de oogsttijd. Vaak is dit het moment om onszelf een schouderklopje te geven en te erkennen dat we goed werk hebben verricht…

En dan, zo’n beetje halverwege de herfst, lijkt er iets te gebeuren wat een behoorlijke verandering in energie teweeg brengt….

Van de drukke oogsttijd is er een verandering naar een kalmere, stillere energie.

Dit gebeurt op de tijd waarop de Kelten het begin van de winter vierden, op 1 november.

Voor de kelten was dit een bijzondere tijd waarin zij voelden dat de “sluiers” of “veils” tussen de fysieke en de niet fysieke wereld dunner waren — en daarmee was de scheiding tussen de materiële wereld en de energie-wereld minder strak gedefinieerd.

Voor ons, in deze tijd, is het een goed moment om terug te kijken en blij te zijn meet wat we over het afgelopen jaar allemaal hebben bereikt. En misschien net zo belangrijk — om te zien hoe ons leven er op dit moment uitziet…

Om te kijken naar wat er belangrijk is in ons leven, naar onze prioriteiten en waar we onze tijd en energie besteden… En om dan te beslissen of da tong steeds goed voelt voor ons, of dat we er dingen aan willen veranderen. Of we dingen willen loslaten die niet (meer) voor ons werken, of misschien dat wat we wensen in ons leven willen brengen…

In die zin is deze “andere” kant van de herfst een voorbereiding op de komende winter. Een tijd waarin we ruimte maken voor onze nieuwe ideeën en plannen. Een ruimte waarbinnen — mettertijd —onze goede voornemens, onze doelen die we in onze volgende reis door de seizoenen vaste grond kunnen krijgen, gemanifesteerd kunnen worden, om dan in de herfst geoogst te worden.

In die zin zoude we kunnen zeggen dat we met het Keltische begin dan de winter op dee drempel staan van de volgende cirkel van de seizoenen…

Doe er je voordeel mee !!

Overal zijn voortekenen

Voortekenen vragen onze aandacht voor iets dat belangrijk is in ons leven. Dat kan zijn dat er iets staat te gebeuren — soort van “Let op!” — of het kan iets zijn wat we misschien eigenlijk wel weten in ons achterhoofd, maar waar we geen aandacht aan besteden.

Wanneer we terugkijken nadat er iets gebeurd is in ons leven, is het vaak gemakkelijker om de voortekenen te zien die voor die tijd op ons pad zijn gekomen, maar waar we eigen aandacht aan hebben besteed omdat het totaal geen prioriteit leek te hebben op dat moment.

Later komen we er dan achter dat er wel degelijk seintjes waren die we hadden kunnen oppikken als we hadden opgelet…

De realiteit is dat er iedere dag voortekenen op ons pad komen, in bijna iedere situatie waarin we ons bevinden. En die voortekenen kunnen ons wel degelijk helpen in ons leven, zo gauw we ze herkennen… Boodschappen uit heet ongeziene dien ons onderbewustzijn op een betekenisvolle manier aan ons en ons leven gekoppeld worden.

Dit maakt voortekenen buitengewoon persoonlijk, niet alleen in de beslissing wat voor die persoon een voorteken is, maar ook hoe dat voorteken wordt geïnterpreteerd.

Wanneer iets in ons leven gebeurt, ongeacht hoe eenvoudig het is, of het iets heel gewoons is, of iets wat je nog nooit hebt meegemaakt, als het onze aandacht trekt zodat we er even bij stilstaan of over nadenken, dan is de kans groot dat het gaat over een voorteken.

Wanneer we die gebeurtenis dan opschrijven een vervolgens boven ieder woord of begrip onze eerste associatie opschrijven — buiten de context van de gebeurtenis — dan geven die associaties een indicatie waar dat voorteken nu precies over gaat.

De vraag blijft, waarom zouden we aandacht schenken aan voortekenen in ons drukke bestaan? Het maakt ons leven alleen maar drukker en dan kost het bovendien tijd om erachter te komen wat een voorteken ons nu precies te vertellen heeft. Waarom zouden we daar tijd in steken?

Natuurlijk is de beslissing of we daar tijd in willen steken absoluut een persoonlijke, vrije keuze. En het kan zijn dat we het de ene keer wel willen doen en de andere keer niet. En dat is prima!

Aan de andere kant kan het ons enorm helpen in ons leven wanneer we zo’n seintje dat zegt “Let op!” registreren…

We leven in een tijd waarin het belangrijk is om vast te houden aan onze eigen normen en waarden. Dat maakt het belangrijk om te weten waar we staan, wat belangrijk is voor ons en wat ons blij maakt in het leven — en om dan onze keuzes zo te maken dat we juist die dingen vakere kunnen doen in ons leven.

Natuurlijk kunnen we de dingen die we altijd hebben gedaan blijven doen — maar het moment dat we daar ook maar de kleinste bij hebben die zegt “Ik wil dit eigenlijk helemaal niet meer doen…” om welke reden dan ook, dan is dat in zekere zin een voorteken! En geven we aandacht aan dat voorteken, dan zullen we misschien ontdekken dat er een betere, snellere, leukere manier is om dat te doen waar w emcee bezig waren. Maar het kan ook zijn dat er eigenlijk geen reden meer is om die dingen nog te blijven doen… En al helemaal niet “omdat we ze altijd gedaan hebben”…

Wanneer we aandacht geven aan dee voortekenen op ons pad, dan geeft dat ons de kans om ons leven te veranderen — ten goede! — op een hele moeiteloze manier.

Probeer het eens!

Oogsttijd

In mijn jeugd waren we in oktober altijd druk met het plukken van appels en peren. Dat was, in zekere zin, het resultaat van ons werk door het jaar heen — en van die appels en peren hadden we dan nog maanden plezier, zelfs al hadden we geen grote boomgaard…

Terugkijkend was het belangrijkste werk dat we deden zo door het jaar heen om deze oogst jaar op jaar te krijgen het water geven van de grote bomen gedurende de zomer. Elke boom kreeg drie emmers water op het wortelsysteem. Iedere dag. Op één of andere manier is dat — naast de oogst — voor mij blijven hangen in mijn gedachten… Niet de prachtige bloesem in het voorjaar, of de schaduw die de bomen gaven. Ook niet de vogels en de paarden die vlak voor de oogst zichzelf aan het beste fruit hielpen…

Het is een voorbeeld van hoe we kijken naar wat er is te oogsten in ons leven. We kunnen wel een idee hebben waar we naartoe hebben gewerkt en hoe we dat hebben gedaan, maar dan blijkt dat zo gauw de oogsttijd aanbreekt kan onze oogst er toch anders uitzien dan we dachten.

Het blijkt dat wat we onze aandacht en energie geven door het jaar heen, wel een indicatie kan zijn van wat we verwachten te oogsten — maar in de energie van vandaag is er een andere manier om te zien wat de grootste of mooiste oogst gaat zijn in ons leven in de oogsttijd.

Vaak wordt die indicatie ons gegeven wanneer we terugkijken over het afgelopen jaar en daarbij opletten welke gebeurtenissen ons klaarhelder in gedachten komen — of dat nu kleine of grote gebeurtenissen waren, geplande of verrassende gebeurtenissen, of zelfs die situaties waarvan we nooit hadden gedacht dat we er deel van zouden uitmaken — maar als ze opeens in alle helderheid naar voren komen wanneer we terugkijken, dan betekent het dat ze belangrijk voor ons waren.

Misschien niet belangrijk vanuit een logisch standpunt, maar wel degelijk vanuit het perspectief van ons persoonlijke pad van groei.

Wanneer we op die manier naar het afgelopen jaar kijken, dan kunnen we dus wel verrassingen tegenkomen…

En toch zijn het juist deze gebeurtenissen die we ons opeens zo duidelijk kunnen herinneren, die een indicatie geven van onze meest waarschijnlijke “persoonlijke oogst” in deze oogsttijd, omdat ze ons laten zien vanuit een intuïtief perspectief waar we onze energie over dit laatste jaar hebben gebruikt…

Aan de ene kant is het goed ons te realiseren dat waar we onze energie hebben gefocust van een logisch perspectief, absoluut geen verloren moeite is geweest. In alle eerlijkheid hebben we op dat gebied (grote) vooruitgang geboekt.

Aan de andere kant, wat deze onverwachte gebeurtenissen die we ons opeens zo duidelijk herinneren ons laten zien, is dat er misschien een betere manier is om ons doel te bereiken — met betere resultaten…

Hoe dan ook, het is altijd een goed idee om even stil te staan bij jouw oogst in deze oogsttijd. En wanneer je denkt dat geen enkele “oogst” jouw kant opkomt… 

Kijk opnieuw!

Motivatie

We hebben allemaal onze eigen motivatie voor de dingen die we doen, de manier waarop we dit doen en voor de dingen die we zeggen. En het feit dat we onszelf mogen uitdrukken zoals we dat willen en mogen gaan staan voor dat wat voor ons het beste voelt, zijn misschien wel de meest waardevolle zaken in het leven. Het is een deel van wat we “Vrijheid” noemen…

Die vrijheid hangt dan weer af van de maatschappij en cultuur waarin we leven; van de mensen om ons heen en de sociale “regels” waar we ons aan (willen) houden in ons leven. In andere woorden, wanneer we het aan de oppervlakte bekijken is “vrijheid” iets wat ons wordt toegestaan door de maatschappij waarin we leven — en daarmee wordt het van buiten onszelf bepaald.

Onze motivatie om iets te doen, of niet te doen — om iets te zeggen of juist stil te zijn, om te gaan staan voor iets, of te blijven zitten — is vaak meer gecompliceerd.

Aan de ene kant komt onze motivatie vaak van buiten onszelf. Bijvoorbeeld de motivatie om op tijd op ons werk te zijn kan heel goed ingegeven worden door het salaris dat we voor ons werk ontvangen en wat we nodig hebben om de rekeningen te betalen. Dit kan ook meespelen in de beslissing om ergens voor te gaan staan of niet — maar weinig mensen vinden de moed en de kracht in zichzelf om een “klokkenluider” te zijn. En daar zijn goede redenen voor… Daarmee kan stil zijn, of op de achtergrond blijven uiteindelijk de wijzere keuze zijn…

Aan de andere kant is het in deze tijd steeds belangrijker dat de dingen die we doen — zoals onze baan — of waar we voor gaan staan, zaken zijn waar we ons werkelijk in kunnen vinden. En zelfs wanneer dit betekent dat we daardoor “een stapje bij moeten zetten” om rond te kunnen komen, geeft dit ons uiteindelijk meer terug dan wanneer we in dezelfde routine blijven meebewegen — gewoon omdat het gemakkelijk is.

Wanneer we die dingen doen waar we werkelijk achter (kunnen) staan, dan worden we daartoe gemotiveerd vanuit onszelf — een innerlijke motivatie. Er is dan een innerlijke drijfveer die ons aanzet om het te gaan doen en dit geeft ons bijna altijd een groter gevoel van voldoening wanneer het gedaan is.

Met andere woorden, ja, er is een motivatie van buitenaf voor heel veel dingen die we doen. Onze innerlijke motivatie lijkt echtere steeds belangrijker te worden als het gaat over het maken van keuzes waar we onze tijd en energie willen besteden. Over het nemen van beslissingen over waar we wel deel van uit willen maken en waar we voor kiezen om een stap opzij te zetten. Over waar we voor gaan staan en waar we op de achtergrond blijven — en welke woorden we kiezen wanneer we zeggen waar het op staat.

En met het verstrijken van de tijd wordt dat innerlijke kompas een steeds belangrijker deel van onze motivatie om ons leven te leven op de manier die wij kiezen…

Even rust nemen

Op de meeste ochtenden, net als ik wakker wordt, begin ik met het observeren van ideeën, gedachten en half gevormde plannen die door mijn hoofd lijken te zweven. Soms zijn het simpele dingen die precies bij dat moment horen — zoals de kat die tegen me aan komt liggen en aandacht wil… Andere keren kan het gaan om een complexe serie van ideeën, en kan het even tijd kosten voordat ik begrijp hoe ze in mijn leven passen.

En het is juist op die dagen dat het gemakkelijk lijkt te zijn om plannen te maken — niet alleen maar voor die dag, maar voor de hele week. Want dat ene idee leidt tot het volgende en het volgende en ga zo maar door..

En dan kan het gebeuren dat iets opeens zegt — eerst nog in mijn onderbewustzijn, maar later steeds duidelijker als ik er niet meteen naar luister — “Stop nou even! Waarom al die haast?”

Het betekent eigenlijk altijd dat het tijd is om een keer diep adem te halen. Om een pas op de plaats te maken, of misschien is het een teken dat het nu eerst tijd is om iets anders te gaan doen… Iets leuks…

Wanneer dit gebeurt is het vaak zo, dat wanneer ik terug kijk over de dagen daarvoor, dat er al eerdere signalen waren — “voortekenen” — dat ik te druk ben. Dat ik teveel tegelijk probeer te doen…

Maar, zoals het waarschijnlijk wel vaker gebeurt met “voortekenen”, die heb ik dan totaal over het hoofd gezien…

Hoe dan ook… Wanneer dat berichtje opeens in mijn hoofd zit van “Wacht even! Luister nou…”, dan heeft dat eigenlijk altijd mijn aandacht…

Ja, in het verleden heb ik heus geprobeerd om toch gewoon verder te gaan met de plannen die ik voor dat moment had — je wilt tenslotte toch productief zijn…

Maar iedere keer dat ik dat deed gebeurde er iets waardoor het niet werkte. Zoals even iets ophalen en dan in een lange file terecht komen. Of iets gaan kopen voor mijn werk dat dan overal waar ik heen ga uitverkocht is… Totdat ik het opgeef en nog een laatste bedrijf erover bel, om er dan achter te komen dat ze het meteen opsturen zodat ik het morgen al in huis heb…

Dus er is geen werkelijke reden om mezelf druk te maken op zo’n dag waarop ik ’s ochtends al de boodschap kreeg om even rust te nemen… Om even de tijd te nemen om te luisteren naar de berichten een signalen die naar me toe komen…

En dan blijkt het een wijs besluit te zijn om wat vaker rust te nemen. Om de tijd te nemen om te luisteren naar de berichtjes en signalen die naar je toe komen n daar ook wat mee te doen. Om uit te zoeken wat de tweede betekenis van dat bericht, of dat “voorteken” is (ik heb door de jaren heen ontdekt dat dit soort berichten bijna altijd tenminste twee betekenissen hebben…)

De kans is dan groot dat we de informatie die we op dat moment nodig hebben ontvangen voordat er iets gebeurt waardoor ons leven in het honderd loopt — of zelfs oom dat te kunnen voorkomen. En dat maakt ons leven zonder enige twijfel gemakkelijker, rustiger…

En het geeft ons alle tijd om even rust te nemen…

De Kosmische Honkbalknuppel

Er was een tijd — lang geleden — toen iemand me heeft verteld dat wanneer het Universum een boodschap voor ons heeft — bijvoorbeeld omdat we keuzes maken die ons van ons gekozen pad doen afdwalen — het hoogst waarschijnlijk ons eerst zachtjes op de schouder tikt. Wanneer we dat niet opmerken, zou het Universum ervoor kunnen kiezen ons te steken met een cocktailprikkertje… Misschien vervelend, maar zeker niet pijnlijk. En uiteindelijk is het alleen maar een methode om onze aandacht te trekken. Om ons zover te krijgen dat we luisteren naar die boodschap die kennelijk belangrijk is voor ons.

Besteden we hier nog steeds geen aandacht aan — en wanneer het bericht belangrijk genoeg is — dan is de kans groot dat deze “aandacht trekker” steeds duidelijker wordt, tot dat punt waarop we een klap krijgen met de “Kosmische Honkbalknuppel”.

En dat is zeker iets waar we aandacht aan besteden…

De volgende stap is om erachter te komen waar deze belangrijke boodschap eigenlijk over gaat. In andere woorden, wat moet je doen om weer op je pad te belanden? En misschien ook om te ontdekken welke keuzes je hebt gemaakt die je, om te beginnen, van je pad afgebracht hebben…

Toen ik onderweg ging op mijn fiets, genietend van het heerlijke weer, van de natuur, en van het vooruitzicht even bij vrienden aan te wippen — heb ik hier geen moment over nagedacht… Misschien had ik wel een knagend gevoel dat er iets niet helemaal goed zal, of een semi-bewuste gedachte dat er iets aan verandering toe was… Maar mijn aandacht was uitsluitend gericht op het genieten van de dag, hoe die ook zou lopen.

En toen ik bijna was aangekomen, gebeurde het… De klap van de Kosmische Honkbalknuppel…

= Luister! Je weet het. En je weet dat je het weet… Neem nou stappen in de goede richting!! =

Het heeft mijn volle aandacht. En ik luister…

En daarmee begint inzicht naar de oppervlakte te komen. En terwijl dat gebeurt, zie ik plotseling hoe de stukjes van de puzzle in elkaar passen. En al snel zie ik het plaatje tevoorschijn komen wat me tot nog toe was ontschoten… Het is niet onverwacht. Het is niet moeilijk om erop te anticiperen. Het is zelfs gemakkelijk om alle stukjes tot één geheel te vormen — nu dat ik het plaatje eindelijk zie.

Stel je dat nou voor!

Terwijl alles nu op de best mogelijke manier bij elkaar is gekomen, heb ik zeker de intentie om — de volgende keer dat het Universum een boodschap heeft voor me — aandacht te schenken aan dat moment waarop het Universum mij zachtjes op de schouder tikt… Om niet te wachten op die klap met de “Kosmische Honkbalknuppel”…

Rond en rond

Terwijl we misschien altijd de neiging hebben om de klok in de gaten te houden in ons leven — om op tijd te zijn, afspraken te maken en te houden enzo — kunnen we toch merken dat we ons van tijd tot tijd een beetje los voelen staan van… Ja, van wat eigenlijk?

Dat we soms dat vage idee hebben niet verbonden te zijn met wat er om ons heen gebeurt, terwijl dat op andere momenten juist heel duidelijk is, bijvoorbeeld als de tijd voorbij is voordat we met onze ogen hebben kunnen knipperen…

Wanneer we om ons heen kijken, dan blijkt dat bijna niets in onze omgeving de klok in dee gaten houdt. Onze omgeving functioneert in cycli. Alleen wij, als mens, proberen ons leven te organiseren in de tijd…

Natuurlijk is dat super praktisch wanneer we bijvoorbeeld iets willen afspreken met anderen. Het maakt de kans om op dezelfde tijd bij elkaar te komen ene heel stuk groter…

Aan de andere kant, wanneer we ons richten op die cycli die steeds rond en rond gaan, dan lijkt de tijd opeens een stuk minder belangrijk te zijn. Misschien is dat omdat het aantal cycli die we tegenkomen en hoe die elkaar — en ons — beïnvloeden al snel een ingewikkeld geheel worden.

Voor ons is onze ademhaling misschien we de cyclus die we het gemakkelijkst kunnen voelen of ervaren — inademen en uitademen — en wanneer we dat ritme vertragen, zullen we merken dat het andere belangrijke ritme in ons lichaam, onze hartslag, ook rustiger kan worden…

In onze omgeving is het meest in het oog springende ritme de cyclus van dag en nacht — licht en donker. Het is een ritme dat beïnvloed wordt door het ritme van de seizoenen, immers de dagen zijn langer in de zomer en korter in de winter. De seizoenen zelf zijn een deel van het ritme van de beweging van de aarde om de zon heen.

Een ander welbekend ritme in onze omgeving is het cyclus van de maan, die ebb en vloed creëert in het water op aarde…

Dit betekent het volgende…

Wij hebben de ritmes van onze hartslag en onze ademhaling, die een interactie hebben met de cyclus van dag en nacht — waarin we onszelf bijvoorbeeld als ochtendmens of avondmens herkennen. Zo’n 28 cycli van dag en nacht creëert de cyclus van de maan. Ruwweg 13 cycli van de maan geven het ritme weer van de aarde die om de zon heen beweegt — en deze cyclus is in wezen verdeeld in heet ritme van de 4 seizoenen, die met ieder hun eigen focus en energie onze gids zijn op ons levenspad…

Vanuit dit perspectief op ons unieke, individuele levenspad, is ieder ritme — iedere cyclus waar we mee te maken hebben in ons leven — geen cirkel, maar eerder een spiraal — het symbool voor groei…

Dit plaats ons in een situatie waarin iedere hartslag, iedere ademhaling een kans wordt om onze mogelijkheden uit te drukken op een manier die alles om ons heen — onze hele omgeving — beïnvloedt. En door ons unieke zelf uit te drukken groeien we op ons levenspad…