Het bootje en de rivier

Ik kan me zo voorstellen dat ik in een bootje zit op een wijde rivier. Het is een zonnige, warme dag, maar op de rivier is een koel briesje dat de temperatuur comfortabel maakt. Vanuit het bootje kan ik allebei de kanten van de rivier zien, maar wat daar achter ligt blijft verborgen achter het hoge riet en de bomenrij in de verte. Het is een perfecte dag en een geweldige ervaring om dit bootje op het water van de rivier mee te laten drijven, langzaam maar zeker. Vandaag kost het geen enkele moeite om mijn doel te halen…

Dan veranderd mijn perspectief…

In mijn gedachten ben ik de rivier. Mijn oppervlakte is calm en stil en de rietkragen aan mijn zijden bewegen niet eens als ik zachtjes langs hen stroom. Verschillende soorten vis noemen mijn water “thuis” — ieder met hun eigen, net iets verschillende omgeving om in te gedijen. Hier ben ik breed. En op deze warme, zonnige dag is er nauwelijks een rimpeltje te bekennen terwijl ik langzaam verder stroom. Het kost geen enkele moeite om steeds dichter bij mijn doel te komen…

Op deze dag bewegen het bootje en de rivier met elkaar naar een doel dat ze uiteindelijk delen. Het lijkt niet veel uit te maken of we kiezen voor het bootje, of voor het water van de rivier. We gaan tenslotte allebei dezelfde kant op.

Er zijn andere dagen en omstandigheden die er in mijn voorstellingsvermogen heel anders uitzien…

— Het begint te waaien en grote donderwolken pakken zich samen. I realiseer me dat ik naar de oever toe moet. Dit bootje biedt geen enkele bescherming en is misschien niet eens stabiel of veilig genoeg als het weer zometeen omslaat. Ik pak de roeispanen en begin mijn bootje naar de kant te manoeuvreren. Maar dat is lastiger dan ik dacht. Er is een sterkere stroming in de rivier dan ik voor mogelijk had gehouden. In mijn hoofd is een stemmetje dat zegt: “Sneller, sneller! Anders ga je het niet redden!” En ik voel een onbestemd spoor van angst in mezelf opkomen…

— Het gaat waaien en al gauw komen er rimpels in mijn oppervlakte. Het duurt niet lang meer voordat alle kalmte verdwijnt bij de eerste donderklap. Ik ben vol verwachting. Mijn water beweegt al sneller en creëert een steeds sterkere stroming. De vissen verschuilen zich nu tussen het riet aan de oever. En in mijn gedachten hoor ik een stemmetje dat zegt: “Sneller, sneller! Laten we over de waterval springen! Laten we naar beneden spetteren in een sluier van druppels die een regenboog vormen met iedere laatste straaltje zonlicht!” En ik voel de opwinding en vreugde in me opwellen…

Op dit punt springen mijn gedachten vooruit en zie ik het bootje en de rivier langzaam hun doel naderen. Het bootje is wat gehavend, maar mijn vertrouwen in mijn bootje was terecht; het heeft me veilig bij de oceaan gebracht. Bij die Eenheid. En ik ervaar een gevoel van succes.

En de rivier transformeert van de rimpelende slang van water in de golven van de oceaan. In die Eenheid. En het straalt een gevoel van vervulling uit.

Het lijkt alsof ze me vragen of ik het bootje ben, of de rivier…

Wat zou jij zijn?

Zou je de rivier zijn?

Of het bootje?

De verhalenverteller

Met de korte dagen en de lange avonden en nachten — met het koude weer — is het aantrekkelijk om bij elkaar te komen bij het vuur…

Het is iets wat — zeker in deze tijd wat op de achtergrond is geraakt. We kunnen tenslotte in (bijna) iedere ruimte de lampen aandoen, we zijn niet meer van een enkele lantaarn die we met ons meedragen afhankelijk om te zien waar de weg ons naartoe leidt en we hebben centrale verwarming om onze woning op een aangename temperatuur te houden, hoe koud het buiten ook is.

Daarnaast is het met de pandemie sowieso geen goed idee om met z’n allen bij elkaar te komen en dicht bij elkaar en bij het vuur te kruipen…

Echter, door de tijden heen is dit de tijd om naar binnen te keren; om bij elkaar te komen en verhalen te vertellen. Verhalen over tradities. Verhalen die kennis doorgeven. Verhalen over hoe onze voorouders (over)leefden. Verhalen met een moraal. Maar ook verhalen over de beste manier om iets te doen, om je richting te bepalen en misschien zelfs nieuwe avonturen te plannen…

Die verhalen werden doorgegeven van de ene generatie op de andere…

Nu hebben we het internet dat ons alle antwoorden kan geven zolang we de juiste vragen stellen. En toch is dat niet hetzelfde als de verhalen die verteld werden door de wijze vrouwen en mannen in de “tribe”…

Ik wil je vragen je voor te stellen dat jij nu in deze tijd de verhalenverteller bent…

Wat is dan het verhaal dat jij zou willen vertellen?

Is dat een verhaal dat kennis doorgeeft, of juist een verhaal over de spannende avonturen die je op een (vakantie)reis hebt beleefd? Is het een verhaal over iets wat je zelf hebt meegemaakt in je leven? Of eerder een verhaal dat zijn oorsprong vindt in jouw voorstellingsvermogen of fantasie? Volgt jouw verhaal de oeroude traditie waarin het goede wint van het kwade — een verhaal waarin mensen bij elkaar komen in vrede en respect — een verhaal waarin de liefde alles overwint?

Wat is het verhaal dat jij vertelt?

Wanneer je je dit gaat voorstellen is de kans groot dat het verhaal dat jij bedenkt — het verhaal dat jij zou vertellen — ook een boodschap heeft voor jezelf. Zelfs al weet je precies wat je wilt gaan zeggen; het moment waarop je dat op een rij zet in gedachten of door het op te schrijven, zul je merken dat je het verhaal niet alleen aan anderen vertelt, maar dat juist de diepere boodschap van je verhaal jou verder helpt op je persoonlijke pad…

Opruimen en schoonmaken in afwachting van nieuwe dingen…

In tegenstelling tot de spreekwoordelijke voorjaarsschoonmaak ~~~ Het schoonmaken van ons huis na - of aan het einde van - de winterenergie; het verwijderen van alle spinnenwebben, alle stof en alle laatste beetjes van de oude energie… zodat we alle nieuwe plannen echt in beweging kunnen brengen in de energie van de lente ~~~ lijkt het erop dat in deze herfst velen van ons zich gemotiveerd voelen op ons huis schoon te maken en alles wat we niet langer nodig hebben in ons leven los te laten.

Dit kan deels te maken hebben met het feit dat we veel meer thuis zijn dan voor de Covid-19 pandemie; veel meer dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. En dat kan dan een reden worden om onze ruimte op te ruimen, schoon te maken en (opnieuw) te organiseren zodat we ons er prettiger voelen op dit moment.

Aan de andere kant is er altijd meer dan één reden om iets te doen - en dus ook meer dan één reden waarom een bepaalde energie ons leven binnenkomt op een gegeven moment.

Wanneer we deze “herfstschoonmaak” vanuit dat perspectief bekijken, brengt het de vraag naar voren waarom we de behoefte voelen nu op te ruimen, schoon te maken en het oude los te laten… Wat is de reden dat we ruimte creëren in ons leven?

De nieuwe dingen die ons leven in zouden kunnen komen zijn in ieder geval (nog) niet duidelijk. Wanneer we er al een idee over zouden hebben - het ons voor zouden kunnen stellen - dan zouden we waarschijnlijk al bezig zijn die nieuwe dingen in ons leven te brengen.

Dus kennelijk is dat nieuwe, dat nu nog net achter de horizon lijkt te liggen, afhankelijk van de timing van het Universum.

En dat maakt het belangrijk voor ons om onze blik te verruimen.

Om te stoppen onszelf te vertellen dat iets niet kan gebeuren omdat… Om te stoppen redenen te verzinnen waarom one diepste wensen geen werkelijkheid zouden kunnen worden. Om te stoppen ons voorstellingsvermogen iedere keer “terug te roepen” wanneer het ons laat zien hoe mooi ons leven in die nieuwe energie kan worden - zo gauw die nieuwe energie wordt ondersteunt door het Universum…

Het is belangrijk om er bewust voor te kiezen dat we die nieuwe dingen die in ons leven kunnen komen zullen omarmen… of we nu al een idee hebben hoe dat vorm kan krijgen, of dat die nieuwheid zich nog even verborgen houdt, net ietsje achter de horizon…

Daarmee vergroten we de kans dat zo gauw dat nieuwe aan ons getoond wordt, we het daadwerkelijk zullen herkennen. Met een verruimde blik wordt hete gemakkelijker om dat nieuwe zich zichtbaar te laten maken in ons leven - zelfs als het iets is waar we nooit over hadden durven dromen…

De Stroom van het Leven zelf

Misschien wel de grootste verandering waar we mee te maken hebben is de verandering van een gestructureerd leven naar een stromend leven. Een leven waarin we meebewegen met dat wat er in ons leven gebeurt. 

Een leven waarin we onze richting kiezen en bijsturen, maar ook een leven waarin we het idee loslaten dat we ons doel in een concreet uitgedacht plan, stap voor stap gaan bereiken.

Wanneer we meebewegen met het Leven zelf, betekent dit dat we te maken krijgen met een andere manier van denken. Een andere manier van het stellen van ons doel en hoe we dit doel kunnen bereiken…

In zekere zin, als we de Stroom van het Leven zouden zien als een rivier, dan bewegen we mee in die stroom. En dan kan het lijken alsof we geen eigen keuzes meer hebben — of zelfs (een stuk van) onze individualiteit verliezen. Want is niet alle water in de rivier gelijk?

Nee. Niet alle water in de rivier is gelijk.

Zoals Rumi lang geleden al stelde: “Je bent niet een druppel in de oceaan. Je bent de hele oceaan in een druppel”. En dat betekent ook dat — hoewel alle aspecten “van de oceaan” in ons vertegenwoordigd zijn — we zelf kiezen welke aspecten we uitdrukking geven in ons leven…

In de rivier betekent het dat er hier en daar kolkjes ontstaan; dat het water op sommige plaatsen sneller stroomt en op andere plaatsen een spiegelgladde oppervlakte heeft. Allemaal in diezelfde rivier…

Wat het in ons leven betekent, is dat sommige dingen niet meer voor ons werken. Zo is “alles onder controle houden” in ons leven een heel stuk lastiger geworden, terwijl het nemen van onze eigen verantwoordelijkheid een heel stuk belangrijker is geworden.

Een concreet stappenplan kan ons nu heel veel energie kosten, terwijl onszelf een doel stellen in de vorm van een intentie ons energie kan geven. Natuurlijk is alleen de intentie hebben niet genoeg. Maar waar we vroeger precies de stappen hadden uitgedacht hoe we dat doel gingen bereiken, houden we ons nu de intentie voor ogen en nemen we een stap in de richting van ons doel. Blijkt de Stroom van ons Leven ons daarmee dichter bij ons doel te brengen, dan nemen we een volgende stap in die richting — zo niet, dan veranderen we van richting. Maar ons doel blijft (meestal) hetzelfde…

Een andere “bijwerking” van een stromend leven is dat, terwijl we steeds beter leren hoe we in die stroom onze richting kiezen en onze doelen te bereiken, het ook steeds moeilijker wordt om “tegen de stroom in te zwemmen”. Het wordt steeds lastiger om de stroom te splitsen, te kanaliseren en uiteindelijk de ontstane stromingen tegen elkaar op te zetten…

Het Leven zelf stroomt op een manier die goed is, het heeft dus geen reden om zichzelf te bestrijden.

En natuurlijk gaat het er zelfs in de Stroom van het Leven zelf niet om maar één grote stroom. Er zullen altijd ook kleine stroompjes, beekjes, riviertjes blijven. De oceaan is er altijd, maar er blijven ook de plassen en meren, de binnenzeeën en de fjorden…

De Stroom van het Leven is divers.

De Stroom van het Leven stroomt uiteindelijk naar een heel zijn, naar één zijn met het Hoogste…

De overtuiging die we hadden als kind

Had jij een vaste overtuiging als kind? Een overtuiging van hoe de wereld eruit zou moeten zien, of wat je zou worden als je later groot was?

Als ik zo’n overtuiging had dan kan ik me die niet meer duidelijk voor de geest halen, anders dan de herinnering dat ik altijd in de natuur wilde zijn. Als ik iets wilde gaan doen, dan was dat vaak in de natuur. Als ik tegen een probleem aanliep, dan wilde ik de natuur in. En wanneer ik helemaal blij was, waar kon ik dat dan beter vieren dan in de natuur?

Desalnietemin duurde het jaren voordat ik me realiseerde hoe belangrijk de natuur voor me is. Maar nu, als er onverwachte dingen gebeuren in mijn leven, merk ik dat ik naar de natuur luister…

En de vraag die dan iedere keer weer naar boven komt is, wat wil deze situation mij vertellen over mijn natuur? Over wie ik ben?

Als de bonte specht in de groenstrook tegenover mijn huis de opening van een nestkastje (voor mezen) aan het vergroten is, dan vraag ik mijzelf welke “deuren” in mijn leven te klein zijn om doorheen te gaan. Welke mogelijkheden ik niet bekijk om welke reden dan ook. Om dan vaak te ontdekken dat wanneer ik niet de moeite neem te kijken wat er achter die deur verscholen gaat, ik iets mis wat me wordt aangereikt. En daar kies ik dan zelf voor…

Op deze manier kunnen de overtuigingen die we hadden als kind ons een hint geven over wat werkelijk belangrijk is in ons leven.

Aan de andere kant, als je als kind de vaste overtuiging had dat je later brandweerman/vrouw zou worden en dat is toch niet gebeurd, dan betekent dit niet dat je opeens van carrière zou moeten veranderen. Maar wanneer je jezelf vraagt waarom je brandweerman/vrouw wilde worden, dan kan dat antwoord je informatie geven over wat werkelijk belangrijk is voor je.

Was het het blussen van het vuur? Dan ontdek je misschien dat je in je leven mensen helpt om andersoortige problemen op te lossen. Of misschien sprak het je als kind aan om de held te zijn. In dat geval kan het zijn dat je een “held” bent in je werk, degene die altijd precies op het goede moment met de juiste oplossing komt…

Dit betekent dat die vaste overtuigingen die we als kind hadden een persoonlijk pad kunnen zijn dat leidt naar onze kernwaarden. Naar een oer-weten waarom we hier zijn, een oer-weten wat onze plek is in het grote geheel en hoe we daarvan uit de wereld kunnen veranderen…

Die overtuigingen die we hadden als kind waren niet zomaar grappige dingen waar ieder kind mee op de proppen kwam - het was iets wat we ons zouden herinneren door ons hele leven heen. Iets dat ons een hint kon geven, of een richting kon tonen wanneer ons leven chaotisch zou zijn. Of wanneer we onmacht voelen in een situatie.

Dus in een chaotische tijd als waarin we nu leven, is het misschien wel een heel goed idee om ons af te vragen wat die vaste overtuiging was die we hadden als kind - en wat dat ons op dit punt in de tijd te vertellen heeft…

Zijn en doen

In de ideale wereld zijn we ons werkelijke Zelf. We zijn het “Ik ben” — en we accepteren zonder oordeel wie we zijn op dat punt in de tijd. Het goede dat we zijn, maar ook dat wat we zouden willen veranderen aan onszelf.

En in die ideale wereld drukken we ons werkelijke Zelf uit zonder voorbehoud. Met andere woorden, wat we doen is een perfecte weergave van wie we zijn. Op die manier worden “zijn en doen” het innerlijke en naar buiten toe gerichte perspectief van ons werkelijke Zelf op dat moment.

Echter, we leven niet in een ideale wereld. We leven in een chaotische wereld waarin we te maken hebben met verplichtingen, vrienden en familie, en ‘social distancing’… Een wereld waarin in veel gevallen ons thuis — wat altijd een plek was voor rust en ontspanning; een plek waar we helemaal onszelf konden zijn zonder ons zorgen te maken over wat anderen van ons vinden — een werkplek geworden. We leven in een wereld waarin mondkapjes onze glimlach verbergen en we onze boodschappen óf moeten laten bezorgen, óf met de nodige gezondheidsmaatregelen in de supermarkt  moeten halen.

Al met al, we leven in een wereld die ons vraagt om te veranderen. De dingen die we altijd op een bepaalde manier hebben gedaan werken niet meer voor ons. En vrienden of familie ontmoeten doen we nu op andere plaatsen — bijvoorbeeld

buiten — of op een nieuwe, digitale manier.

Eerlijk is eerlijk, het is niet alsof we in de afgelopen jaren geen seintjes hebben gekregen dat we moesten veranderen… Terugkijkend heeft bijna iedereen wel van die momenten gehad waarin we een duwtje hebben gekregen om dingen anders te gaan doen — of om zelfs hele andere dingen te gaan doen.

Maar nu lijkt het of we die duwtjes om te veranderen niet langer van ons af kunnen schuiven. En dat brengt dan een paar vragen naar voren:

• Wat zijn de dingen in ons leven die we zouden willen veranderen?
• Hoe kunnen we dat veranderen?

De kans is groot dat de veranderingen die het beste voor ons gaan werken op de lange duur, die veranderingen zijn waardoor we steeds beter uitdrukking kunnen geven aan wie we werkelijk zijn. De uitdrukking van het “Ik ben” op welke (hopelijk creatieve) manier dan ook die het meeste vreugde en vervulling in ons leven kan brengen.

Al snel merken we dan dat dit ons een nieuwe ruimte geeft. Een ruimte die onze energie, ons Zelf, nodig heeft en die ons daarmee ook ademruimte geeft.

Uiteindelijk zullen we zien dat hoe meer dat wat we doen een reflectie is van degene die we werkelijk zijn — hoe we gezien worden, waar we onze tijd en energie aan geven; en ja, hoe we omgaan met onze baan etc. — des te meer (adem)ruimte we onszelf geven.

En daarmee wordt het mogelijk dat rust en kalmte terugkeren in ons leven…

Herfst

Voor mij is ieder jaar weer de overgang van de zomer naar de herfst de grootste verandering van het ene seizoen naar het andere. En dit gebeurt niet altijd precies op het “herfstpunt” of de “Equinox” — vaak is het wanneer het weer verandert…

Plotseling is het tijd om de ramen te sluiten die de hele zomer open hebben gestaan. 

En de voordeur die bijna de hele zomer open heeft gestaan om frisse, koele lucht binnen te laten, blijft gesloten.

Buiten vertellen de lagere temperaturen, de wind en regen wat we eigenlijk al weten: het is herfst!

En met het koudere herfstweer en de dagen die nu snel korter worden — met de bomen die hun bladeren verliezen — bereiden we ons voor op de winter.

Binnen zetten we de kachel weer aan, comfortabel voor de steeds langer wordende avonden en de steeds koudere nachten…

Maar meer dan de veranderingen die ik om mij heen zie gebeuren is het feit dat mijn poezen weer veel meer binnen zijn — op een deken op de bank — een duidelijk teken dat de zomer voorbij is.

Dat betekent natuurlijk niet dat we geen prachtige doen meer krijgen, integendeel! De prachtige, nazomerse dagen kunnen zeker comfortabel zijn, soms zelfs warm. En wanneer we op pad gaan in de natuur, merken we dat de lucht wordt gevuld met herfstgeuren en het zien hoe de kleuren die veranderen is ieder jaar weer een fantastisch schouwspel…

De herfst — traditioneel het seizoen van de oogst — is ook het seizoen om ‘los te laten’.

Een beetje op dezelfde manier waarop de bomen hun bladeren loslaten en er plotseling overal bladeren liggen… De droge zomer maakt plaats voor een omgeving die vochtiger is.

Op welke manier je er ook naar kijkt, dat wat er aan de hand was in de zomer — gebeurtenissen, situaties, of wat dan ook — we kunnen er nu naar kijken in die finale van veranderende kleuren en mogen we nu loslaten zodat de ruimte creëren om het nieuwe in ons leven te laten komen.

Nieuwe ideeën, nieuwe projecten — of misschien alleen dat gevoel dat er iets nieuws is wat we nog niet helemaal kunnen definiëren op dit moment. Een gefluisterde boodschap, bijna te zacht om gehoord te worden, maar we weten zeker dat het er is…

Juist in deze tijd van het jaar wil ik je uitnodigen jezelf twee vragen te stellen:

• Wat zijn dingen — situaties, gebeurtenissen — in mijn leven die ik nu kan loslaten?
• Wat zijn nieuwe dingen die ik graag in mijn leven wil brengen?

En vergeet niet om af en toe naar buiten te gaan en te genieten van dit nieuwe seizoen, de nieuwe kleuren, geuren en het zachte licht dat door de bomen gefilterd wordt…

Wie ben je?

In een meditatie liep ik door ongerepte natuur… En toen ik bij een open plek kwam ontmoette ik een wezen, stralend in licht. Eerst leek het licht helemaal wit te zijn, maar in het licht zaten alle kleuren van de regenboog… Dit wezen en ik keken elkaar aan en ik kon de wijsheid zien en voelen… Een toen vroeg dit lichtwezen aan mij: “Wie ben je?”

Die vraag bracht me meteen weer terug in het alledaagse…

Wie ben ik?

Ben ik dat deel van mezelf dat ik laat zien op mijn werk? Of dat deel van mezelf dat mijn familie kent? Ben ik helemaal mezelf wanneer ik in mijn eigen omgeving ben? Ben ik de persoon die anderen van mij verwachten?

En als ik mijn Zelf ontmoet, herken ik mezelf dan?

Kennelijk niet (…)

In deze tijd komt de vraag “Wie ben je?” steeds weer op de voorgrond te staan.

Het lijkt belangrijker te zijn dan ooit tevoren om onszelf werkelijk te kennen. Om te weten wie we werkelijk zijn. Niet alleen dat deel van onszelf dat we aan de buitenwereld laten zien, maar juist ook ons authentieke zelf…

Dan blijkt dat die vraag “Wie ben je?” niet zo gemakkelijk te beantwoorden is. Al gauw komen er meer vragen dan antwoorden naar boven. Vragen als:

• Leef ik mijn persoonlijke waarheid, of de ‘familie waarheid’, of zelfs de ‘culturele waarheid’ waarmee ik ben opgegroeid?
• Zijn mijn wensen en verlangens werkelijk dingen die mijn leven op alle vlakken zullen verrijken, of meer een afspiegeling van de wensen en verlangens van mijn ouders?
• Leef ik mijn leven volgens wat anderen van mij verwachten, of volg ik mijn eigen pad? Voel ik me misschien schuldig wanneer ik ervoor kies om mijn eigen pad te bewandelen? En als dat het geval is, waarom voel ik me zo?
• Sta ik stevig in mijn schoenen, of heb ik het idee dat alles wat er gebeurt mij als het ware ‘overkomt’?
• Heb ik zoveel vertrouwen in mijzelf en in mijn energie, dat ik in mijzelf steevast weet dat ik steeds weer het juiste pad zal kiezen?

Hoe beter we deze vragen voor onszelf kunnen beantwoorden, des te beter we onszelf kennen en ons leven zo inrichten dat we werkelijk ons eigen levenspad bewandelen zonder daarbij de last te dragen van ‘vroeger’ — onafhankelijk van wat ‘vroeger’ voor ons betekent of hoe we in deze context ‘vroeger’ zouden definiëren — en des te gemakkelijker we onszelf kunnen uitdrukken. Naarmate we onszelf beter kennen, kunnen we gemakkelijker keuzes maken een beslissingen nemen.

Dit maakt ons aan de ene kant productiever in dat wat we ondernemen, terwijl we aan de andere kant zullen merken dat we minder stress ervaren…

Zeker in deze tijd wordt het dus steeds belangrijker om die ene vraag voor onszelf te beantwoorden…

“Wie ben je?”

Staan voor dat waar we in geloven…

Staan voor dat waar we in geloven klinkt veel eenvoudiger dan het vaak blijkt te zijn, omdat we om dit te doen een goed idee moeten hebben hoe we denken en voelen over de situatie waarmee we worden geconfronteerd. Het is gemakkelijk om te zeggen dat we het er niet mee eens zijn, maar het is een stuk lastiger om te definiëren waar we in geloven met betrekking tot die situatie.

In andere woorden, een houding die zegt: “Niemand gaat mij vertellen wat ik wel of niet kan/mag doen…” geeft een signaal dat wij voor onszelf kunnen zorgen en van niemand anders hulp nodig hebben, hoe goed bedoeld die hulp ook is.

Wanneer deze houding ertoe leidt dat we gaan protesteren tegen advies, regels en wetten omdat deze ons “vertellen wat we wel of niet mogen doen”, dan toont die houding ook een zekere mate van egoïsme. Het toont een onderliggend geloof dat het recht om onze eigen keuzes te maken — onafhankelijk van de kosten daarvan — belangrijker is dan de gezondheid, het welzijn, of de gemoedsrust in de gemeenschap waar we deel van uitmaken.

Als we in een situatie belanden waar we zulke sterke gevoelens of emoties over hebben dat we onmiddellijk willen gaan protesteren, dan is dat vaak een goed moment om een stap terug te zetten en onszelf af te vragen waarom de situatie deze gevoelens in ons oproept… Om even de tijd te nemen om te zien waar we nu werkelijk in geloven.

Geloven we dat wij zelf de enige persoon zijn die belangrijk is? Dat onze zienswijze, onze persoonlijke waarheid zo belangrijk is dat we deze aan iedereen om ons heen willen opleggen?

Of geloven we dat onze gemeenschapszin waarin we — binnen de grenzen van ieders autonome beslissingsbevoegdheid — voor elkaar uitkijken? Waarbinnen we bereid zijn om advies, regels en wetten te volgen — zelfs wanneer we het daar niet helemaal mee eens zijn — omdat dit de gemeenschap ten goede komt?

Aan welke kant van de situatie we ook staan, het is nodig om te kijken waar we nu werkelijk in geloven en hoe we dat deel laten zijn van ons leven. Allebei de perspectieven vragen ons hierover na te denken en te zien wat de consequenties van onze acties zijn, zowel voor onszelf als voor degenen om ons heen.

In deze tijd waarin alles waar we mee te maken hebben aan het veranderen is — veranderingen die steeds vaker totaal buiten onze invloedssfeer lijkt te zijn, zoals bijvoorbeeld veranderingen van de natuur en klimaat — lijkt het alsof onze enige uitweg is om luidkeels te protesteren tegen die dingen waar we het niet mee eens zijn. Om er op die manier voor te zorgen dat we worden gehoord.

Heel vaak is dit goed om te doen.

Zolang we dat waar we werkelijk in geloven, dat waar we werkelijk voor staan, niet uit het oog verliezen. Zolang we ons leven leven volgens de waarden die belangrijk zijn voor ons…

Als er ooit een tijd was waarin we mogen gaan staan voor dat waar we in geloven, dan is het nu…

De elementen

Wanneer we denken aan de elementen in het weer, dan denken we al gauw aan kou, regen en storm. En daarmee hoofdzakelijk aan het element water… En aan de wind of storm die beweging brengt in dat element.

Waar de energie van water als element te maken heeft met zuivering en met emoties — en de wind die deze in beweging brengt maakt dat een wandeling in een fikse storm ons echt kan helpen “even uit te waaien”…

Aan de andere kant hebben we nu te maken met een hittegolf. Veel zon, hoge temperaturen en bijna geen briesje wind. Volgens velen het perfecte zomerweer, hoewel het voor anderen met de hoge temperaturen wat veel van het goede is… 

En dit heeft dan helemaal te maken met het element vuur; en ook vuur heeft te maken met zuivering. Daarnaast gaat de energie van het element vuur ook over het bij elkaar brengen en in beweging zetten van dat wat we nodig hebben in ons leven.

Daarnaast heeft de zomer een energie van details en van verwondering. Een energie die ons met een open blik — een “open mind” — laat kijken naar wat er aan de hand is in ons leven. Niet zozeer wat betreft de grote lijn of het overzicht, maar juist waar het gaat tover de details.

Het boeiende is dat we hiermee te maken hebben precies op hetzelfde moment dat we toch weer voorzichtiger moeten worden in verband met het coronavirus. Het wordt misschien nog belangrijker om afstand te houden en op drukke plaatsen komen er nieuwe regels en bepalingen om op die manier het virus opnieuw — of verder — in te dammen.

Deze combinatie van het zomerweer met veel zon en hoge temperaturen en de behoefte om opnieuw — met een frisse blik — te kijken wat er nodig is om veilig en gezond ons leven te kunnen leven, nodigt ons uit om op een andere manier te kijken naar hoe we ons leven leven. Naar wat belangrijk is in ons leven. En naar onze bereidwilligheid om ons leven tot in de details te observeren…

Welke details zijn zo belangrijk in ons leven dat we ze in ere houden en welke details zijn slechts kleinigheden die we gaandeweg achterwege laten?

Juist omdat het over de details gaat, lijkt het misschien minder belangrijk om er tijd aan te besteden. En daar ligt nou precies de uitdaging! Want juist die details kunnen een enorm verschil maken in ons leven wanneer je ze bij elkaar optelt!

Bekeken vanuit de energie van de elementen hebben we nu te maken met een zuivering — kijken wat we werkelijk nodig hebben en wat we los mogen / kunnen laten — en met een open blik kijken naar hoe we de details die belangrijk zijn in ons leven in beweging brengen om er op die manier een (nieuw) geheel van te maken.

Praktisch gezien kan dat gaan over bijvoorbeeld nieuwe eetgewoontes, een nieuwe manier om goed voor jezelf te zorgen, of eindelijk toegeven aan dat dag- / nachtritme — ben je een ochtendmens, of een avondmens — wat het beste bij jou past…

De kans is groot dat wanneer we de energie van het element vuur in het zomerweer op deze manier bekijken, dat de veranderingen die ons leven “insluipen” positief zijn en ons leven gemakkelijker, mooier maken!

Tel je zegeningen

Een oude, klassieke uitspraak die we vaak gemakkelijk wegwuiven….

Maar eens in de zoveel tijd is het een goed idee om te kijken naar waar we staan in het leven, wat we willen bereiken en misschien het belangrijkste, waar we ons op richten; waar onze focus ligt. En de huidige wereldwijde situatie maakt dat dit een goed moment is om dat te doen.

Ik denk dat voor ons allemaal dit jaar helemaal anders verloopt dan we hadden verwacht. Misschien hadden we zelfs ambitieuze goede voornemens die we eigenlijk aan de kant hebben moeten zetten door de situatie in de wereld. Of waar we op z’n minst op een heel andere manier mee om mogen gaan…

De belangrijkste vraag die we ons op dit moment kunnen stellen is misschien wel waar we ons op richten. Waar ligt onze focus.

Blijven we alleen maar kijken naar alles wat er niet kan, de dingen die we niet kunnen doen, of de doelen die we nu zeker niet zullen bereiken?

Of maken we een bewuste keuze om te kijken naar alles in ons leven dat goed is. Maken we het meeste van iedere dag en gebruiken we de “extra” tijd om ons bewust te worden van waar we staan in het leven? Zorgen we beter voor onszelf en ontdekken we steeds beter wat werkelijk belangrijk is voor ons in ons leven?

Zo lang we alleen maar kijken naar wat we niet kunnen doen / mogen doen / bereiken, dan is de kans groot dat we in een situatie terecht komen waar onze wereld kleiner en kleiner lijkt en waar we steeds ongelukkiger worden — of zelfs depressief.

Aan de andere kant, wanneer we doelbewust kijken naar de goed kanten — de zegeningen — van deze moeilijke situatie waarin we ons bevinden, dan kan het gebeuren dat we nieuwe manieren ontdekken om daarmee om te gaan. Misschien merken we dat ons persoonlijke pad een iets andere wending neemt waardoor ons leven beter wordt dan we ooit hadden verwacht.

Wanneer we onze zegeningen tellen, stellen we onszelf open voor de nieuwe manieren waarop het Universum het goede op ons pad brengt. En in die openheid worden kleine en grote wondertjes mogelijk… Zoals wanneer je thuisblijft in de vakantie en dan merkt dat het weer omslaat in echt “vakantieweer”. Of wanneer je besluit te reizen in je gedachten, in meditatie, of door te lezen over andere plaatsen en dan plotseling die trip naar het buitenland toch door kan gaan…

Met andere woorden, wanneer we onze zegeningen tellen dan kijken we op een meer positieve manier naar ons leven. En hebben we daarbij een “open mind”, dan kan ons leven zomaar beter worden wanneer we onze zegeningen gaan tellen…

Wij zijn de storm niet

Er gebeurt veel in de wereld op dit moment dat onze beleving van onze wereld — hoe wij persoonlijk de wereld om ons heen zien en ervaren — op de proef stelt. Dingen die we nu niet kunnen doen, dingen die we zouden kunnen doen, maar ook dingen die we juist niet zouden moeten doen en misschien zelfs dat gevoel dat we ons leven structureel zouden moeten veranderen. Hoe we er ook naar kijken, ieder van die situaties maken het duidelijk dat we mogen — misschien zelfs moeten — veranderen. Het veranderen van ons gedrag, van onze zienswijzen, onze interacties. En misschien zelfs veranderen in wat we wel en niet geloven.

We lijken daarbij op een punt gekomen te zijn waar we hevig blijven protesteren over de veranderingen en veel lawaai blijven maken over hoe al deze dingen nooit hadden mogen gebeuren. Of we kunnen kijken waar we nu precies staan in de situatie en welke richting de stroom ons daarvandaan kan brengen…

Het oude gezegde is heel waar: “Zo boven, zo beneden — zo binnen, zo buiten.”

Wanneer een situatie zulke veranderingen met zich mee brengt dat we ons heen en weer geduwd voelen door iets waar we geen controle over hebben — laat staan kunnen beïnvloeden — dan is de kans groot dat we in ons eigen, persoonlijke leven ook dingen tegenkomen die ons niet meer helpen en mogen veranderen. Dingen waar we misschien al een poos niet naar hebben gekeken want “alles gaat toch gewoon, lekker z’n gangetje?”. Maar nu opeens zien we door te veranderen ons persoonlijke levenspad gemakkelijker kunnen maken. Productiever. 

Terwijl de storm om ons heen raast, is het goed om te bedenken dat wij niet de storm zijn…

Het is aan ons om dat punt van stilte in de storm te vinden en te observeren wat err gebeurt. Om te zien wat de wind wegblaast en te kijken hoe het water ons levenspad zuivert precies voor onze voeten.

Met een heldere blik kan het gebeuren dat we plotseling kunnen zien hoe we bezig waren met zaken die ons eigenlijk niets opleverden.

Vanuit dat punt van stilte, van helderheid, kunnen we zien dat de situaties waar we bij betrokken zijn, de dingen die we in beweging zetten, onze acties en interacties misschien niet uitdrukken wie we werkelijk zijn. Dat wat we doen is niet de basis van onze identiteit.

De storm is niet wie wij zijn — wij zijn dat punt van stille essentie in het middelpunt. Wij zijn het oog van de storm. We kunnen de storm ervaren en van die ervaring leren. Vanuit die positie kunnen we helpen wanneer dat ons gevraagd wordt.

Vanuit dat punt van stilte kunnen we onszelf uitdrukken op een manier productief is en “klopt”, niet alleen voor onszelf, maar ook voor iedereen om ons heen, ja, zelfs de hele mensheid!

Uitdrukking geven aan wie wij werkelijk zijn, aan onze essentie — vanuit een diepgeworteld gevoel van vrede, met wijsheid en compassie — is wat de wereld nu nodig heeft…

De wilde kant van onszelf

Ieder dier heeft een eigen, unieke kwaliteit of energie die aan het dier wordt toegeschreven. Voor een totemdier is het deze kwaliteit of energie die ons kan helpen een brug te slaan tussen ons dagelijkse leven en de — ongeziene — spirituele wereld.

Daarnaast zijn er krachtdieren die ons hun unieke kracht kunnen “lenen” wanneer we die in een specifieke situatie nodig hebben. Wanneer we bijvoorbeeld bezig zijn met iets wat veel fysieke kracht van ons vergt, dan kunnen we Beer vragen om ons een handje te helpen.

Een ander perspectief is om te kijken naar welke kwaliteit of energie we in onszelf graag sterker zouden zien worden. En als die kwaliteit of energie zou worden gerepresenteerd door een dier, welk dier zou dat dan zijn?

Het zou heel waarschijnlijk een ander dier zijn dan ons totemdier. En het dier zou ons ook niet noodzakelijkerwijs helpen zoals een krachtdier dat kan doen. Het gaat hier om een kwaliteit of energie die dit dier heeft, dezelfde kwaliteit of energie die wij diep in onszelf hebben die we wat meer naar buiten zouden mogen brengen. Een kwaliteit die we wat vaker, of wat meer openlijk zouden mogen gebruiken in ons leven.

Het dier is dan eigenlijk een “geheugensteuntje” van deze energie in onszelf.

We zouden kunnen zeggen dat wanneer we al onze sterke kanten, alle aspecten van onze energie en al onze talenten werkelijk zouden gebruiken, dat we dan “heel zijn”…

En het voelt fijn wanneer een dier het geheugensteuntje is voor een specifieke, aangeboren kwaliteit die we hebben. Een kwaliteit die we op één of andere hebben verborgen — vaak door ons aan te passen en geaccepteerd te worden door onze omgeving.

Wanneer ik terugkijk, dan zijn er best veel dingen waarvan ik wist dat ze “waar” waren als klein kind. Maar — zeker als kind — was het niet passend om daarover te praten. We moesten beleefd zijn, logisch nadenken en als het enigszins mogelijk was de perfecte manifestatie worden van wat onze ouders zich hadden voorgesteld. En al snel zijn we ons gaan gedragen op een bepaalde manier, gaan praten op een bepaalde manier en gaan handelen op een bepaalde manier om erbij te horen.

Maar wat zou er gebeuren wanneer we terug zouden gaan naar de persoon die we waren toen we deze wereld binnenkwamen?

We zouden waarschijnlijk nog steeds beleefd zijn en ons gedragen. Het zou zomaar kunnen dat  we nog steeds in dat perfecte plaatje passen…

Aan de andere kant, kan het ook zo zijn dat we een andere richting zouden kiezen. Een pad dat ons gewezen wordt door onze zintuigen en ervaringen, ons “onderbuikgevoel”, of onze intuïtie… We zouden kunnen ontdekken dat we ons minder of niets meer aantrekken van wat andere mensen van ons vinden. En heel waarschijnlijk zouden we stoppen onze keuzes en beslissingen te nemen gebaseerd op de verwachtingen van anderen.

Als we deze nieuwe richting in zouden slaan, dan zouden we nieuwe mogelijkheden en talenten kunnen ontdekken die we altijd al — diep in onszelf — hebben gehad, maar waar we nooit iets mee gedaan hebben. We zouden kunnen ontdekken dat we kwaliteiten hebben waarvan we ons nooit bewust zijn geweest…

And het gezelschap van een dier dat voor ons een geheugensteuntje is om deze kwaliteiten en talenten naar buiten te brengen, zou ons niet alleen goed doen, maar zou bovendien heel leuk zijn!

Misschien is het tijd om de wilde kant van onszelf te gaan ontdekken…

Image by Andrea Bohl from Pixabay