De wilde kant van onszelf

Ieder dier heeft een eigen, unieke kwaliteit of energie die aan het dier wordt toegeschreven. Voor een totemdier is het deze kwaliteit of energie die ons kan helpen een brug te slaan tussen ons dagelijkse leven en de — ongeziene — spirituele wereld.

Daarnaast zijn er krachtdieren die ons hun unieke kracht kunnen “lenen” wanneer we die in een specifieke situatie nodig hebben. Wanneer we bijvoorbeeld bezig zijn met iets wat veel fysieke kracht van ons vergt, dan kunnen we Beer vragen om ons een handje te helpen.

Een ander perspectief is om te kijken naar welke kwaliteit of energie we in onszelf graag sterker zouden zien worden. En als die kwaliteit of energie zou worden gerepresenteerd door een dier, welk dier zou dat dan zijn?

Het zou heel waarschijnlijk een ander dier zijn dan ons totemdier. En het dier zou ons ook niet noodzakelijkerwijs helpen zoals een krachtdier dat kan doen. Het gaat hier om een kwaliteit of energie die dit dier heeft, dezelfde kwaliteit of energie die wij diep in onszelf hebben die we wat meer naar buiten zouden mogen brengen. Een kwaliteit die we wat vaker, of wat meer openlijk zouden mogen gebruiken in ons leven.

Het dier is dan eigenlijk een “geheugensteuntje” van deze energie in onszelf.

We zouden kunnen zeggen dat wanneer we al onze sterke kanten, alle aspecten van onze energie en al onze talenten werkelijk zouden gebruiken, dat we dan “heel zijn”…

En het voelt fijn wanneer een dier het geheugensteuntje is voor een specifieke, aangeboren kwaliteit die we hebben. Een kwaliteit die we op één of andere hebben verborgen — vaak door ons aan te passen en geaccepteerd te worden door onze omgeving.

Wanneer ik terugkijk, dan zijn er best veel dingen waarvan ik wist dat ze “waar” waren als klein kind. Maar — zeker als kind — was het niet passend om daarover te praten. We moesten beleefd zijn, logisch nadenken en als het enigszins mogelijk was de perfecte manifestatie worden van wat onze ouders zich hadden voorgesteld. En al snel zijn we ons gaan gedragen op een bepaalde manier, gaan praten op een bepaalde manier en gaan handelen op een bepaalde manier om erbij te horen.

Maar wat zou er gebeuren wanneer we terug zouden gaan naar de persoon die we waren toen we deze wereld binnenkwamen?

We zouden waarschijnlijk nog steeds beleefd zijn en ons gedragen. Het zou zomaar kunnen dat  we nog steeds in dat perfecte plaatje passen…

Aan de andere kant, kan het ook zo zijn dat we een andere richting zouden kiezen. Een pad dat ons gewezen wordt door onze zintuigen en ervaringen, ons “onderbuikgevoel”, of onze intuïtie… We zouden kunnen ontdekken dat we ons minder of niets meer aantrekken van wat andere mensen van ons vinden. En heel waarschijnlijk zouden we stoppen onze keuzes en beslissingen te nemen gebaseerd op de verwachtingen van anderen.

Als we deze nieuwe richting in zouden slaan, dan zouden we nieuwe mogelijkheden en talenten kunnen ontdekken die we altijd al — diep in onszelf — hebben gehad, maar waar we nooit iets mee gedaan hebben. We zouden kunnen ontdekken dat we kwaliteiten hebben waarvan we ons nooit bewust zijn geweest…

And het gezelschap van een dier dat voor ons een geheugensteuntje is om deze kwaliteiten en talenten naar buiten te brengen, zou ons niet alleen goed doen, maar zou bovendien heel leuk zijn!

Misschien is het tijd om de wilde kant van onszelf te gaan ontdekken…

Image by Andrea Bohl from Pixabay

Ongewoon Gezond Verstand

Juist in veranderende - of zelfs wat chaotische - tijden, is het een goed idem ons gewone gezonde verstand te gebruiken. Om de ‘oorzaak en gevolg’ van ons handelen in het oog te houden en verantwoordelijkheid te nemen wanneer de uitkomst van een situatie anders is dan we ons hadden voorgesteld…

Dat is gewoon gezond verstand, toch?

Maar er is een punt waar ons gewone gezonde verstand een beperking wordt. Want hoe waardevol ons gewone gezonde verstand ook is, we blijven geneigd om het toe te passen op zo’n manier dat we uitkomen bij de oplossing waarvan we eigenlijk van tevoren al weten dat deze werkt. We nemen het zekere voor het onzekere en kiezen zo de “veilige” oplossing voor de situatie waarmee we worden geconfronteerd.

Aan de andere kant, als de beste oplossing voor de situatie een echt nieuwe oplossing is en we misschien wel op een hele nieuwe manier naar de situatie zouden moeten kijken om deze werkelijk op te lossen - dan wordt het mogelijk tijd om ons “ongewone gezond verstand” te gebruiken…

Het “ongewone gezond verstand” dat zijn basis heeft in ons voorstellingsvermogen en onze intuïtie. Met een open manier van kijken naar de wereld om ons heen en de situatie waar we in zitten. En misschien zetten we een paar stappen terug om de feiten van de situatie te kunnen zien en ons kunnen verwonderen over hoe de situatie er werkelijk uitziet en hoe deze zo heeft kunnen ontstaan.

Ons “ongewone gezonde verstand” laat ons vaak de schoonheid, de waarde en zelfs de mogelijkheden zien van een situatie - onafhankelijk van of het nu om een “goede” of “slechte” situatie gaat.

Ons “ongewone gezonde verstand” heeft een onafhankelijke, wilde kant. Een avontuurlijke kant.

Wanneer we ons “ongewone gezonde verstand” gebruiken, dan gaan we staan voor dat waarvan we voelen dat ze kloppen. Waarvan we in zekere zin weten dat de uitkomst goed zal zijn - zonder dat we onszelf vastzetten in een gewoon gezond verstand gedachtegang die bij voorbaat al zegt: “Dat gaat natuurlijk niet werken, want het heeft nooit zo gewerkt / zo is het nog nooit gedaan / hebben we al geprobeerd…”

En dat is precies waar het om gaat!

In veranderende tijden hebben we nieuwe oplossingen nodig. Nieuwe perspectieven. Nieuwe ideeën. En ja, een nieuwe manier om naar onszelf te kijken.

In veranderende tijden is het een goed idee om ons opnieuw te verbinden met die wilde kant van onszelf. Met die aspecten van onszelf die we hebben afgeleerd als kind. We hebben er veel bij te winnen om alle manieren waarop we ons hebben aangepast aan de verwachtingen van anderen - of zelfs van de wereld om ons heen - los te laten.

Laten we onszelf verbazen met de nieuwe, geweldige oplossingen die we kunnen bedenken voor welke situatie dan ook waar we mee geconfronteerd worden, wanneer we ons “ongewone gezonde verstand” gebruiken. Wanneer we ons voorstellingsvermogen de vrijheid geven ons te laten zien wat de mogelijkheden zijn - en pas daarna  gaan kijken hoe dat praktisch kan worden toegepast.

In deze tijd waar gezond verstand nodig is (en niet altijd beschikbaar lijkt), wil ik je vragen om jezelf de vrijheid te gunnen je “ongewone gezonde verstand” te gebruiken!

Bewust Zijn in roerige tijden

Nu de “intelligente lockdown” stukje bij beetje weer wat opener wordt, lijkt het wel alsof de de spanning die over de afgelopen maanden langzaam is opgebouwd nu een uitweg zoekt. Het is alsof we maandenlang onze adem hebben ingehouden en nu dan eindelijk weer kunnen ademen…

Daarmee komen we weer steviger in onze eigen ruimte te staan, in onze eigen energie. En hoewel we nog steeds niet dichterbij mogen komen dan tot zo’n anderhalve meter, gaan we daar over het algemeen wat meer ontspannen mee om.

We komen er steeds meer achter dat het gaat om Bewust Zijn. 

Om ons bewust te zijn van onze omgeving, van de mensen die er om ons heen zijn, maar ook van wat er veranderd is. En misschien zijn we ons wel het meest bewust van de veranderingen in onszelf…

Dat maakt dit een goed moment om bewust te kijken naar onszelf, naar ons leven. Naar wat we de afgelopen tijd anders hebben gedaan, naar de dingen die we graag weer terug willen hebben in ons leven en naar de dingen waarvan we hebben ontdekt dat we eigenlijk best zonder kunnen. Misschien zelfs wel naar zaken die we stiekem wel heel fijn hebben gevonden in de afgelopen tijd…

Hoe meer we onszelf dit soort vragen stellen, hoe meer we onszelf in een positie plaatsen waarin we Bewust Zijn, des te groter ons gevoel van balans in deze situatie — en voor velen geeft dit ook vertrouwen in de toekomst.

Natuurlijk zijn er ook plaatsen waar de opgebouwde spanning nu als het ware explodeert. Waar dingen gebeuren die totaal niet kunnen. Dat kan op een kleine schaal zijn, bijvoorbeeld in families waar gevoelige, vaak emotionele zaken nu opeens aan de oppervlakte zijn gekomen. Maar het kan ook gebeuren met in situaties waarin cultuurverschillen misschien al heel lang voor spanningen zorgen die nu opeens voor iedereen te zien zijn…

Opeens worden we ons bewust van het feit dat er onder het leven van alledag een gespannen situatie verborgen lag. En nu we ons dit bewust zijn, kunnen we mogelijk helpen een oplossing te vinden. Misschien alleen door de situatie in het Licht te plaatsen. Of gewoon door er voor iemand te zijn.

Alleen al door Bewust te Zijn, kunnen we helpen balans te brengen in ons leven, onze directe omgeving en ja, ook in de wereld als geheel. Door ons niet mee te laten slepen in heftige polariteiten, maar juist standvastig te blijven in dat punt van balans waar we Bewust Zijn, helpen we de wereld te veranderen. 

Omdenken

Het lijkt of we er zo aan zijn gewend dat alle nieuws negatief is, dat alleen de dingen die fout gaan in de wereld belangrijk genoeg zijn om te vermelden… Dat heeft ook iets comfortabels, want vaak gaat het dan over zaken die ons eigen leven overstijgen. Het is bijna een uitnodiging om bij zoiets een (negatieve) duit in het zakje te doen, te wijzen naar een “schuldige” zodat we vooral niet hoeven te kijken wat we zelf - in ons eigen leven - zouden kunnen bijdragen aan een oplossing.

Stukje bij beetje hebben we op die manier een meer negatieve manier van denken en doen gekregen waarmee onze focus is komen te liggen op alles wat niet kan. Op alles wat niet mag. Op alles wat niet goed is. En ga zo maar door…

Toen kwam het coronavirus.

Al gauw kregen we te maken met “afstand houden” en “thuisblijven”. Met heel veel dingen die we niet meer “mogen” doen. Sportwedstrijden, festivals en ja, zelfs onze vakanties zijn allemaal  uit den boze. Net zoals - voor nu - restaurantbezoek, of even een biertje pakken in je favoriete kroeg.

Een refrein van alle dingen die niet meer mogen wat we veel vaker horen dan het meer oplossingsgerichte “handen wassen”.

Maar zolang we de situatie waarin we nu leven steeds weer in een negatieve context blijven plaatsen, is er een kans dat we ook steeds meer vastlopen in onze eigen energie - in ons eigen denken. Het is dus een mooie tijd om te gaan oefenen met “Omdenken”.

“Omdenken is een manier van denken en doen, waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is en onderzoekt wat je daarmee zou kunnen. Omdenken benadert een probleem als ruwe energie; frustratie die zijn vorm nog niet gevonden heeft. Je gebruikt de energie van het probleem voor iets nieuws.”

Dit kan betekenen dat je doelbewust op zoek gaat naar de positieve kanten van de situatie waarin we op dit moment leven. Zoals bijvoorbeeld dat we niet dagelijks in de file staan om op ons werk te komen, want we werken nu thuis. Of dat we meer ondernemen met ons gezin. Of eigenlijk meer contact hebben met anderen - zij het digitaal - dan we anders gehad zouden hebben, omdat we even (video)bellen om te horen hoe het gaat met die ander. Dat we opeens tijd hebben om iets creatiefs te gaan doen…

Met andere woorden, dat we doelbewust zoeken naar die kanten van de situatie die voor ons positief zijn. Dat we als het ware de balans opmaken van ons leven om te zien wat werkelijk belangrijk is voor ons. En misschien dan ook tot de ontdekking te komen dat we al heel lang ook dingen doen die weinig tot niets toevoegen aan ons leven.

En door op die manier naar ons eigen, persoonlijke leven te kijken, kan het zijn dat we opeens beslissingen nemen die we al een poosje voor ons uit hebben geschoven. Hebben we die beslissing eenmaal genomen, dan zou ons leven best eens een positieve wending kunnen krijgen… Afgezien van de situatie waarin we zijn beland door het coronavirus.

“Omdenken” geeft ons een handvat om de regie van ons leven weer terug te pakken. Niet door ons niet aan regels te houden, maar eerder door respect te hebben voor onszelf en anderen. Door erop te vertrouwen dat wij voor onszelf een mooi leven kunnen creëren - en dat ook doen!

Op gepaste afstand

Het lijkt wel of hoe langer de periode van “social distancing” duurt, des te meer ontmoetingen er plaatsvinden. Allemaal op gepaste afstand natuurlijk. Maar op die manier kun je dan opeens met mensen in gesprek komen waarvan je wel wist dat ze in de buurt wonen, maar met wie je nog nooit een praatje hebt gemaakt.

Best gek, toch? In een tijd van relatieve isolatie…

Het lijkt wel of we nu er regels zijn over wat een ‘gepaste afstand’ op dit moment is, ons hele begrip van ‘gepaste afstand’ aan het verschuiven is. Wanneer we iemand tegenkomen dan is het duidelijk; de ‘gepaste afstand’ is 1,50 meter. In de supermarkt blijkt dan dat dit de afstand is van een persoon met een winkelwagentje…

Zien we nu iemand aankomen, dan verplaatsen we ons bijna automatisch naar de andere kant van de straat — om dan vervolgens stil te blijven staan en een praatje te maken wanneer we elkaar passeren.

Op bezoek gaan doen we op dit moment alleen per telefoon, computer of tablet. Zeker wanneer het gaat om een ouder persoon.

Wordt er iets bezorgd, dan wordt het voor de deur neergezet en doet de bezorger twee stappen achteruit om te wachten tot je de deur opendoet en het pakketje oppakt…

Met andere woorden, we houden contact, maar in bijna alle gevallen is de letterlijke afstand tussen ons en die ander een stuk groter dan deze voorheen zou zijn geweest.

In sommige gevallen is dat een opluchting — bijvoorbeeld in de supermarkt — in andere gevallen iets waar we misschien niet noodzakelijkerwijs opzaten te wachten.

Er is echter — tenminste — één persoon tot wie de afstand in deze situatie opeens een stuk kleiner lijkt te zijn geworden: onszelf.

Nu we eigenlijk nergens meer naar toe kunnen om op die manier voor onszelf weg te kunnen lopen — om iets anders te gaan doen om op die manier maar niet te hoeven kijken naar dat vervelende klusje wat nog moet gebeuren, of die lastige beslissing die we toch echt een keer moeten nemen — worden we opeens geconfronteerd met onszelf. Met wie we zijn. Met wat werkelijk belangrijk voor ons is.

Dan blijkt dat hoe dichter we bij onszelf komen, des te duidelijker het is waar we staan in het leven. En vooral waar we naartoe willen in het leven.

We weten misschien nog niet precies hoe we daar willen komen, maar de richting is opeens zonneklaar!

Voor sommigen betekent het dat het houden van ‘gepaste afstand’ — met het thuiswerken en veel minder vaak ergens heen gaan — een opluchting! Het geeft een rust die we kennelijk even nodig hadden.

Voor anderen brengt het een gevoel van eenzaamheid en isolatie. Een hunkering naar een aanraking, naar elkaar even stevig vast kunnen houden.

In allebei de gevallen is het goed om te beseffen dat niet de situatie werkelijk belangrijk is, maar hoe we daarmee omgaan. Hoe we — voor nu en misschien ook wel voor in de toekomst — creatieve oplossingen bedenken waarbij we ons goed voelen. Hoe we onze persoonlijke wereld zo vormgeven dat we, wanneer de urgentie afneemt, op deze periode terugkijken en kunnen zien wat de goede dingen zijn die het ons heeft gebracht…

Wat probeert die situatie mij te leren?

Gisteren heb ik op facebook een foto ge-liked en vanmorgen werd ik wakker met het volgende persoonlijke berichtje:

Helaas pindakaas!

Nu je mijn foto geliked hebt, ben je verplicht om ook een foto van jezelf uit de oude doos te posten met het jaartal erbij en de tekst:''uitdaging aanvaard'' . Kwestie van het niet constant over dat klote virus te hebben. Deze tekst stuur je dan in een PB naar alle likers om die ook in gang te zetten.

Het is een berichtje wat me aan het denken zet. 

Aan de ene kant is het een heel goed

idee om onszelf met iets anders bezig te houden dan met het Corona virus en de gevolgen daarvan. Aan deandere kant geeft deze situatie mij de gelegenheid om te kijken naar wat het mij persoonlijk te vertellen — of zelfs te leren — heeft. Met andere woorden, ik ga iedere dag bewust op zoek naar de productieve boodschap die de situatie voor mij heeft. Het is een proces dat zich voor mij stap voor stap afspeelt.

En dan blijkt dat ik dat best heel confronterend vind. En terwijl er in mijn leven niet heel veel veranderd is (ik werk altijd thuis en ben vaak alleen) merk ik dat ik nu niet meer voor mijzelf kan ‘weglopen’. 

Het betekent echt kijken naar wie ik ben, waar ik sta in het leven, wat mijn wensen, verlangens en verwachtingen zijn. Maar ook kijken naar hoe ik mijn werk wil doen, wat ik te bieden heb en hoe ik met de juiste personen in contact kan komen…

Het eerste dat daardoor is gebeurd is dat ik in mijn eigen energie ben gaan staan en daarmee bewust afstand heb genomen van verwachtingen van anderen en dat ik de verplichtingen die ik heb opnieuw bekijk.

Het volgende wat gebeurde is dat ik ben gaan opruimen, en de klusjes ben gaan doen die al een poosje aan me ‘knaagden’, maar die geen urgentie leken te hebben in mijn leven.

Het resultaat is een enorme opluchting! Het geeft me zoveel ruimte en energie — veel meer dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden! Ik kan daardoor eindelijk die lastige beslissingen nemen. Ik merk dat ik na een hele lange tijd mijn prioriteiten helder krijg. Dat ik weer initiatieven neem en plannen maak.

Het maakt dat ik me heel erg bewust ben dat we onze eigen, persoonlijke wereld vormen door onze beslissingen…

Als ik dan naar deze pandemie kijk, naar het Coronavirus en de mogelijke gevolgen daarvan, dan zijn die — zeker wanneer je daar direct mee te maken hebt van een gezondheidsperspectief — verschrikkelijk!

Zeker voor ouderen en kwetsbare mensen in onze samenleving.

Jonge kinderen kunnen zoals het er nu uitziet Covid-19 wel krijgen, maar worden er niet of nauwelijks ziek van. Wat hebben zij dat wij volwassenen niet meer hebben? Is dat hun onbevangenheid? Hun openheid? Hun houding dat iedere dag nieuw is? Dat het leven iedere dag weer een avontuur is?

Vandaar mijn foto, 1964.

En nee, niemand is ‘verplicht’ een foto van jezelf te plaatsen als antwoord op een ‘like’. Mocht je serieus zin hebben in een uitdaging, kijk dan wat de situatie jou persoonlijk te leren of te vertellen heeft.

#MysticAnneClaire

‘Bomen hebben wortels’

 Al heel lang staat een vers van Huub Oosterhuis’ gedicht ‘Een mens te zijn op aarde’ me bij. De rest van het gedicht is voor mij wat te zwaar op de hand, maar dat ene vers spreekt tot mijn verbeelding:

Bomen hebben wortels

Bomen mogen stevig staan

Maar mensen moeten verder gaan

Bomen hebben wortels

Maar mensen gaan voorbij

Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…

Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.

Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.

Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar. 

Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.

We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.

Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.

Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.

We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.

Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…

Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…

Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…

#thereturnoftheshaman

Mijn Pad

Ken je dat gevoel van herkenning? Misschien van een plaats waar je voor het eerst komt en die je toch herkent, of van een persoon die je zo bekend voorkomt terwijl je deze persoon pas net hebt ontmoet?

Dat gevoel van herkenning van die innerlijke wijsheid; van dingen die je weet, zonder dat daar een logische verklaring voor is?

En als je dat gevoel van herkenning hebt, wat doe je daar dan mee?

Ga je kijken waarom het er zomaar opeens is? Waarom het op dit moment in je leven komt? Of laat je het bij die eerste herkenning en ga je verder naar je volgende afspraak?

Er zijn geen goede of fouten antwoorden; we bewandelen ons persoonlijke pad allemaal op onze eigen manier en maken daarin onze eigen keuzes in wat op dat moment belangrijk is voor ons en wat niet. Op die manier creëren we ons eigen leven; en dat is goed!

Op mijn persoonlijke pad werd dat gevoel van herkenning steeds sterker. Het kwam steeds vaker naar boven. Eerst alleen op “speciale plaatsen”, maar stukje bij beetje was het er bijna dagelijks. Op een goed moment kon ik er niet meer omheen; dit was iets om meer bewust naar te kijken. Iets om te onderzoeken wat hiervan de betekenis was (en is) in mijn leven.

Ik ontdekte dat wanneer ik heel stil was ~ in meditatie ~ dat er woorden kwamen die opgeschreven wilden worden. Eerst een zin hier en daar, maar steeds vaker waren het de lessen die ik ooit, in een ver, ver verleden, had geleerd. Gedichten over mijn pad als sjamaan…

Daarmee begonnen er puzzelstukjes op hun plek te vallen in mijn leven. 

Over mijn ‘gesprekken’ met de natuur tijdens een wandeling. Over de manier waarop ik iedere keer weer de richting van mijn persoonlijke pad zo afstemde, dat de natuur daar iedere keer weer een rol in speelde. Misschien niet zozeer door studie, maar eerder door respect…

En alle woorden die ik schreef werden een weergave van mijn sjamanistische pad door de tijden heen. Dat betekent niet dat ik vandaag een traditionele sjamaan ben, maar eerder dat ik mijn leven leef vanuit diezelfde waarden. Vanuit het respect, de eenheid en de gelijkwaardigheid in in dat oude pad besloten liggen…

Het zijn woorden die ik graag met jullie deel: “The Return of the Shaman”

Verkrijgbaar op www.mysticanneclaire.com

‘De navel van het universum’

Ieder van ons is ‘de navel van ons universum’; het centrum van onze eigen belevingswereld. Het middelpunt van onze energie.

Wanneer je kijkt naar je eigen energie als jouw universum, dan geeft dat ~ voor mij tenminste ~ een heel ander beeld dan wanneer ik ‘gewoon’ mijn energie ervaar. Plotseling vraag ik me dan af of ik mijn energie, mijn universum, steeds groter laat worden, steeds verder uitbreidt vanuit mijn centrum… En als ik dat doe, gebeurt dat dan op de beweging van mijn hartslag, of mijn ademhaling? Of meer als een soort van middelpuntvliedende kracht vanuit mijn centrum?
Of houd ik juist al mijn energie zo dicht om me heen dat er geen ruimte is om andere, nieuwe dingen te ervaren?

Als ‘de navel van het universum’ zijn we dat punt waaromheen alles draait. Het punt dat al het andere in ons leven aanstuurt. Dat maakt dat alles wat we denken en doen belangrijk is, want daarmee geven we richting aan ons pad.

Daarnaast maken we ook deel uit van het universum zoals we daar normaal gesproken naar kijken; de planeten, manen, sterren en melkwegstelsels.
En met iedereen die de ‘navel van zijn of haar universum’ is; is het grote universum, het macro-universum dan opgebouwd uit miljoenen micro-universums…

Ingewikkeld?
Misschien wel. Maar ook heel mooi dat ieder individu zo prachtig past in het grote plaatje!

En het zeker ook waard om ons plekje daarin in te nemen als ‘de navel van ons universum’!!

Bomen

Iedere boom heeft zo zijn of haar eigen karakter, energie en betekenis. De betekenis van bomen kun je hier vinden: http://tomwesteneng.nl/bomen.html
Ze geven schaduw, maar ook bescherming tegen de zo, de regen en zelfs de wind. Sommige bomen hebben een uitgesproken actieve energie, terwijl andere bomen meer ontvangend zijn.

Voor mijzelf spreekt het schaduw-gevende, beschermende principe van bomen me aan; en dan vooral van de meer ‘vrouwelijke’ bomen zoals de beuk en de linde. Heerlijk vind ik het om op een zomerdag in de schaduw van een grote beukenboom te zitten… En de geur van bloeiende lindebomen doet me altijd even stoppen ~ het is zeg maar mijn manier om ‘de rozen te ruiken’, om even een pas op de plaats te maken en te genieten van het leven…
Het zijn bomen die me uitnodigen om het gesprek met mijn innerlijke zelf aan te gaan. Die me aanzetten om me vanuit mijn diepste zelf te verbinden met de wereld om me heen.

De beuk en de linde zijn bomen waarmee ik ben opgegroeid en het kost vaak weinig moeite om de mooiste plekjes bij deze bomen in je (min of meer) directe omgeving te vinden…

Maar als je naar een andere omgeving gaat ~ of dat nu is omdat je verhuist of omdat je op vakantie gaat ~ dan kom je opeens ook andere bomen tegen. Bomen met een andere energie dan je gewend bent. Bomen die daarom niet minder mooi zijn, maar waar je misschien wel wat onwennig naar staat te kijken…
Zoals de oude, door de wind gebogen naaldbomen aan de kust en in het duingebied… Of de berkenbomen op de hei…

En hoe verder weg je gaat, des te ‘vreemder’ de bomen zijn die je tegenkomt.
Enerzijds komt dat door het klimaat. Beuken of lindes zijn niet uitgerust om in de woestijn te groeien; en net zoals niet iedere woestijn een dorre zandvlakte is, bestaat niet ieder bos uit beuken of eiken…
Maar ook de energie van de omgeving brengt specifieke bomen naar juist die plek.

En wanneer ik dan in een omgeving kom waar palmbomen hoog boven alles uitsteken, hun bolvormige kruin op een lange, dunne, rechte stam… Dan vraag ik me toch een beetje af welke energie dat geeft…
Een palmboom geeft nauwelijks enige schaduw van betekenis; en er hoeft maar een zuchtje wind te staan of de bladeren ~ hoog in de lucht ~ waaien alle kanten op…
De palmboom is veel meer naar buiten gericht. Hij nodigt uit om het (actieve) overzicht te houden op alles wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Om in het felle zonlicht en van grote hoogte ~ misschien zelfs door de ogen van ons Hoger Zelf ~ te kijken naar alles wat er speelt.

De ene boom is niet beter dan de andere; je kunt zelfs niet echt zeggen dat de ene boom mooier is dan de andere. Alleen maar dat de ene boom je meer aanspreekt dan de andere omdat juist die boom beter past bij jouw energie.
Eigenlijk net zoals dat met mensen het geval is.

Achterstallig

Het zijn van die dingen die misschien wel moeten gebeuren, een keer, maar niet op dit moment. Gewoon omdat we er geen zin in hebben, geen tijd voor hebben, het niet op ons ‘lijstje’ terecht is gekomen, het nu niet zo belangrijk is; de realiteit is dat we het nu niet doen.
En na een poosje ~ soms maanden, maar dat kan zomaar uitlopen tot jaren ~ ontstaat er een lijstje met ‘achterstallige zaken’. Zoals de tuin die nu langzamerhand zo’n beetje helemaal is dichtgegroeid. Of de terrastegels die door de jaren heen schots en scheef zijn komen te liggen. Of mijn persoonlijke favoriet, ramen wassen en de lichtkoepel van alle groene aanslag ontdoen.

Het zijn allemaal klussen die op zich niet vreselijk belangrijk zijn. Het leven gaat gewoon door, ook wanneer je ze niet aanpakt. Aan de andere kant is het wel zo dat wanneer je dan eindelijk de ramen lapt, of in de tuin gaat snoeien, dan heb je ook onmiddellijk eer van je werk. Het resultaat is meteen zichtbaar!
En dan vraag ik me altijd af waarom ik die klusjes niet bijhoud? Hoe komt het toch dat ze iedere keer weer bij de achterstallige zaken belanden?

Een deel van de reden ligt op het punt van prioriteiten. We hebben allemaal zo onze eigen prioriteiten. Dat wat we werkelijk belangrijk vinden. Dat wat onze kwaliteit van leven werkelijk aantast ~ in ieder geval voor ons gevoel ~ en daarmee dus iets wat we bijhouden. Waar we zorg voor dragen dat het op tijd gedaan wordt.
De keerzijde daarvan is dat er ook dingen zijn die ons niet zo boeien; die geen grote invloed op ons leven lijken te hebben of we ze nou wel of niet doen…

En toch heeft dat lijstje met ‘achterstallige zaken’ ons best veel te vertellen.
Want als het voor ons niet belangrijk is om de tuin te onderhouden en dan de tuin helemaal dicht te zien groeien, hoe belangrijk is het dan om onze eigen energie de ruimte te (blijven) geven? Laten we onze eigen ruimte ~ of misschien belangrijker, onze tijd ~ ook helemaal dichtgroeien? Tot het punt dat er voor ons geen doorkomen meer aan is?
Als we vinden dat we best kunnen leven met de tegels die schots en scheef liggen, leven we dan ook op een fundament dat schots en scheef ligt?
En met het ramen wassen… Als we niet meer scherp van binnen naar buiten kunnen kijken ~ en vice versa ~ zijn we ons dan nog werkelijk bewust van wat zich om ons heen afspeelt? Of hebben we dat eigenlijk een beetje weggeduwd?

En dan blijkt dat het soms een heel goed idee is om te kijken naar wat er voor ons ‘achterstallig’ is. Welke klussen steevast blijven liggen en hoe die zich verhouden tot de manier waarop wij ons persoonlijke ~ innerlijke ~ pad bewandelen.

Verwachtingen

We hoeven maar naar de weersverwachting te kijken om te zien dat wat we verwachten niet altijd ook precies zo gebeurd. Het weer wordt warmer, of juist kouder, dat zomerbriesje blijkt een nare koude wind te worden; of ‘het blijft zeker weten de rest van de week droog’ dat diezelfde dag nog teniet wordt gedaan door een fikse plensbui…
En eerlijk is eerlijk, dat nemen we voor lief ~ wanneer het de weersverwachting betreft.

Met verwachtingen die we hebben voor onszelf, ons gezin, de verwachtingen die we hebben met betrekking tot partners, vrienden, kennissen en ons leven in het algemeen ~ die staan voor ons gevoel eigenlijk wel vast. We nemen heel graag en gemakkelijk aan dat de dingen gaan gebeuren zoals wij verwachten dat ze plaatsvinden. En wanneer het niet zo verloopt als wij verwachten, zijn we vaak diep teleurgesteld.

Soms is het zo dat we weliswaar verwachten dat die ander iets voor ons zal doen, maar we vergeten het daadwerkelijk te vragen. Dan kan het gebeuren dat je partner thuiskomt met een bos bloemen in plaats van met twee pizza’s…

Of we verwachten dat we die promotie in onze zak hebben ~ we hebben er immers alles aan gedaan; een opleiding in de avonduren, overwerk etc. ~ en dan wordt die positie aan een jongere, relatief nieuwe collega toegekend.
Met zo’n verwachting die zich niet manifesteert betekent het vaak niet dat we niet goed zijn in ons werk, maar is misschien wel een seintje dat het tijd wordt om een andere richting in te slaan. Dat het tijd is om iets anders te gaan doen; of de dingen waar we al mee bezig zijn op een andere manier te gaan doen.

En dan zijn er verwachtingen die niet plaatsvinden omdat er iets volkomen onverwachts tussendoor komt wat in het moment een hogere prioriteit heeft.

Eigenlijk zouden we al onze verwachtingen vanuit hetzelfde relaxte perspectief moeten bekijken als de weersverwachting: ‘Het kan goed zijn dat dit gebeurt, maar het kan best veranderen…’
Want op die manier staan we open voor wat er op dat moment aan de hand is en raken we niet hevig teleurgesteld als iets anders uitpakt dan we hadden verwacht. Het maakt het gemakkelijker om het leven te zien als een stroom van gebeurtenissen; een stroom van energie, waarbinnen dingen plaatsvinden op hun eigen tijd en bovendien de mogelijkheid hebben om beter, groter, mooier uit te pakken dan we ooit hadden kunnen dromen…

Een beetje zoals die perfecte zonnige dag, terwijl de weersverwachting alleen maar regen had voorspeld.

Dag winter, hallo lente!

Heb je het gevoeld, gemerkt of geroken? De temperatuur is een beetje hoger, de zon schijnt een beetje anders. Zelfs geluiden klinken anders dan nog maar een week geleden. De dagen zijn alweer veel langer… Allemaal  seintjes dat de energie is veranderd. Dat we de winter aan het loslaten zijn en ons voorbereiden op de lente. En dat doen wij niet alleen, in zekere zin volgen we de natuur daarin.

Met die verandering in energie nemen we afscheid van de winter en dus ook van de periode waarin we plannen hebben gemaakt voor wat we dit jaar ~ deze cyclus van de seizoenen ~ willen gaan doen. Wat we dit jaar willen bereiken. Misschien is dat persoonlijk, zoals een gezondere manier van leven, onze patronen aanpassen aan wat nu voor ons werkt. Het kan zijn dat we er opeens achter komen dat een houding die we al heel lang hebben ~ over iets, of zelfs een lichaamshouding (…) ~ ons niet (meer) helpen op ons levenspad; en plotseling hebben we de motivatie en de kracht om dit te veranderen.
Maar in de winter doen we dan nog niet altijd. We voelen, we denken, we plannen. We bouwen een structuur waarbinnen we die veranderingen kunnen laten plaatsvinden; waarbinnen we ons doel kunnen bereiken.

Dan is er plotseling die omslag in de energie die het begin van de lente aankondigt en bijna zonder er verder over na te denken komen we in beweging. In de energie van de lente gaan we de plannen die we in de winter hebben gemaakt uitvoeren. Soms is dit een bewust proces; een keuze die we maken om dat wat we willen ook daadwerkelijk te gaan doen. Maar heel vaak gebeurt het bijna automatisch. En pas na een paar weken beseffen we dat we nu weer maaltijdsalades eten in plaats van stamppot.

In de lente lijken juist die dingen die ons in zekere zin hebben tegengehouden ook minder ‘gewicht’ te hebben. Natuurlijk kan het ook in de lente slecht weer zijn, maar we laten ons er niet zo snel door tegenhouden als met het slechte of koude weer in de winter.

In de natuur komt nu ook alles volop in beweging. Waren het tot nog toe alleen de sneeuwklokjes en vroege, soms wat verdwaalde crocussen; met de omslag in de energie worden de bladknoppen van bomen en struiken met de dag dikker en voller.
Alles om zo gauw de lente haar intrede doet daar ook op alle fronten, op alle mogelijke manieren gebruik van te kunnen maken…

Nog een paar weken voor de laatste voorbereidingen en plannen…
Dag winter, hallo lente!