Wat probeert die situatie mij te leren?

Gisteren heb ik op facebook een foto ge-liked en vanmorgen werd ik wakker met het volgende persoonlijke berichtje:

Helaas pindakaas!

Nu je mijn foto geliked hebt, ben je verplicht om ook een foto van jezelf uit de oude doos te posten met het jaartal erbij en de tekst:''uitdaging aanvaard'' . Kwestie van het niet constant over dat klote virus te hebben. Deze tekst stuur je dan in een PB naar alle likers om die ook in gang te zetten.

Het is een berichtje wat me aan het denken zet. 

Aan de ene kant is het een heel goed

idee om onszelf met iets anders bezig te houden dan met het Corona virus en de gevolgen daarvan. Aan deandere kant geeft deze situatie mij de gelegenheid om te kijken naar wat het mij persoonlijk te vertellen — of zelfs te leren — heeft. Met andere woorden, ik ga iedere dag bewust op zoek naar de productieve boodschap die de situatie voor mij heeft. Het is een proces dat zich voor mij stap voor stap afspeelt.

En dan blijkt dat ik dat best heel confronterend vind. En terwijl er in mijn leven niet heel veel veranderd is (ik werk altijd thuis en ben vaak alleen) merk ik dat ik nu niet meer voor mijzelf kan ‘weglopen’. 

Het betekent echt kijken naar wie ik ben, waar ik sta in het leven, wat mijn wensen, verlangens en verwachtingen zijn. Maar ook kijken naar hoe ik mijn werk wil doen, wat ik te bieden heb en hoe ik met de juiste personen in contact kan komen…

Het eerste dat daardoor is gebeurd is dat ik in mijn eigen energie ben gaan staan en daarmee bewust afstand heb genomen van verwachtingen van anderen en dat ik de verplichtingen die ik heb opnieuw bekijk.

Het volgende wat gebeurde is dat ik ben gaan opruimen, en de klusjes ben gaan doen die al een poosje aan me ‘knaagden’, maar die geen urgentie leken te hebben in mijn leven.

Het resultaat is een enorme opluchting! Het geeft me zoveel ruimte en energie — veel meer dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden! Ik kan daardoor eindelijk die lastige beslissingen nemen. Ik merk dat ik na een hele lange tijd mijn prioriteiten helder krijg. Dat ik weer initiatieven neem en plannen maak.

Het maakt dat ik me heel erg bewust ben dat we onze eigen, persoonlijke wereld vormen door onze beslissingen…

Als ik dan naar deze pandemie kijk, naar het Coronavirus en de mogelijke gevolgen daarvan, dan zijn die — zeker wanneer je daar direct mee te maken hebt van een gezondheidsperspectief — verschrikkelijk!

Zeker voor ouderen en kwetsbare mensen in onze samenleving.

Jonge kinderen kunnen zoals het er nu uitziet Covid-19 wel krijgen, maar worden er niet of nauwelijks ziek van. Wat hebben zij dat wij volwassenen niet meer hebben? Is dat hun onbevangenheid? Hun openheid? Hun houding dat iedere dag nieuw is? Dat het leven iedere dag weer een avontuur is?

Vandaar mijn foto, 1964.

En nee, niemand is ‘verplicht’ een foto van jezelf te plaatsen als antwoord op een ‘like’. Mocht je serieus zin hebben in een uitdaging, kijk dan wat de situatie jou persoonlijk te leren of te vertellen heeft.

#MysticAnneClaire

‘Bomen hebben wortels’

 Al heel lang staat een vers van Huub Oosterhuis’ gedicht ‘Een mens te zijn op aarde’ me bij. De rest van het gedicht is voor mij wat te zwaar op de hand, maar dat ene vers spreekt tot mijn verbeelding:

Bomen hebben wortels

Bomen mogen stevig staan

Maar mensen moeten verder gaan

Bomen hebben wortels

Maar mensen gaan voorbij

Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…

Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.

Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.

Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar. 

Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.

We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.

Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.

Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.

We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.

Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…

Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…

Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…

#thereturnoftheshaman

Mijn Pad

Ken je dat gevoel van herkenning? Misschien van een plaats waar je voor het eerst komt en die je toch herkent, of van een persoon die je zo bekend voorkomt terwijl je deze persoon pas net hebt ontmoet?

Dat gevoel van herkenning van die innerlijke wijsheid; van dingen die je weet, zonder dat daar een logische verklaring voor is?

En als je dat gevoel van herkenning hebt, wat doe je daar dan mee?

Ga je kijken waarom het er zomaar opeens is? Waarom het op dit moment in je leven komt? Of laat je het bij die eerste herkenning en ga je verder naar je volgende afspraak?

Er zijn geen goede of fouten antwoorden; we bewandelen ons persoonlijke pad allemaal op onze eigen manier en maken daarin onze eigen keuzes in wat op dat moment belangrijk is voor ons en wat niet. Op die manier creëren we ons eigen leven; en dat is goed!

Op mijn persoonlijke pad werd dat gevoel van herkenning steeds sterker. Het kwam steeds vaker naar boven. Eerst alleen op “speciale plaatsen”, maar stukje bij beetje was het er bijna dagelijks. Op een goed moment kon ik er niet meer omheen; dit was iets om meer bewust naar te kijken. Iets om te onderzoeken wat hiervan de betekenis was (en is) in mijn leven.

Ik ontdekte dat wanneer ik heel stil was ~ in meditatie ~ dat er woorden kwamen die opgeschreven wilden worden. Eerst een zin hier en daar, maar steeds vaker waren het de lessen die ik ooit, in een ver, ver verleden, had geleerd. Gedichten over mijn pad als sjamaan…

Daarmee begonnen er puzzelstukjes op hun plek te vallen in mijn leven. 

Over mijn ‘gesprekken’ met de natuur tijdens een wandeling. Over de manier waarop ik iedere keer weer de richting van mijn persoonlijke pad zo afstemde, dat de natuur daar iedere keer weer een rol in speelde. Misschien niet zozeer door studie, maar eerder door respect…

En alle woorden die ik schreef werden een weergave van mijn sjamanistische pad door de tijden heen. Dat betekent niet dat ik vandaag een traditionele sjamaan ben, maar eerder dat ik mijn leven leef vanuit diezelfde waarden. Vanuit het respect, de eenheid en de gelijkwaardigheid in in dat oude pad besloten liggen…

Het zijn woorden die ik graag met jullie deel: “The Return of the Shaman”

Verkrijgbaar op www.mysticanneclaire.com

‘De navel van het universum’

Ieder van ons is ‘de navel van ons universum’; het centrum van onze eigen belevingswereld. Het middelpunt van onze energie.

Wanneer je kijkt naar je eigen energie als jouw universum, dan geeft dat ~ voor mij tenminste ~ een heel ander beeld dan wanneer ik ‘gewoon’ mijn energie ervaar. Plotseling vraag ik me dan af of ik mijn energie, mijn universum, steeds groter laat worden, steeds verder uitbreidt vanuit mijn centrum… En als ik dat doe, gebeurt dat dan op de beweging van mijn hartslag, of mijn ademhaling? Of meer als een soort van middelpuntvliedende kracht vanuit mijn centrum?
Of houd ik juist al mijn energie zo dicht om me heen dat er geen ruimte is om andere, nieuwe dingen te ervaren?

Als ‘de navel van het universum’ zijn we dat punt waaromheen alles draait. Het punt dat al het andere in ons leven aanstuurt. Dat maakt dat alles wat we denken en doen belangrijk is, want daarmee geven we richting aan ons pad.

Daarnaast maken we ook deel uit van het universum zoals we daar normaal gesproken naar kijken; de planeten, manen, sterren en melkwegstelsels.
En met iedereen die de ‘navel van zijn of haar universum’ is; is het grote universum, het macro-universum dan opgebouwd uit miljoenen micro-universums…

Ingewikkeld?
Misschien wel. Maar ook heel mooi dat ieder individu zo prachtig past in het grote plaatje!

En het zeker ook waard om ons plekje daarin in te nemen als ‘de navel van ons universum’!!

Bomen

Iedere boom heeft zo zijn of haar eigen karakter, energie en betekenis. De betekenis van bomen kun je hier vinden: http://tomwesteneng.nl/bomen.html
Ze geven schaduw, maar ook bescherming tegen de zo, de regen en zelfs de wind. Sommige bomen hebben een uitgesproken actieve energie, terwijl andere bomen meer ontvangend zijn.

Voor mijzelf spreekt het schaduw-gevende, beschermende principe van bomen me aan; en dan vooral van de meer ‘vrouwelijke’ bomen zoals de beuk en de linde. Heerlijk vind ik het om op een zomerdag in de schaduw van een grote beukenboom te zitten… En de geur van bloeiende lindebomen doet me altijd even stoppen ~ het is zeg maar mijn manier om ‘de rozen te ruiken’, om even een pas op de plaats te maken en te genieten van het leven…
Het zijn bomen die me uitnodigen om het gesprek met mijn innerlijke zelf aan te gaan. Die me aanzetten om me vanuit mijn diepste zelf te verbinden met de wereld om me heen.

De beuk en de linde zijn bomen waarmee ik ben opgegroeid en het kost vaak weinig moeite om de mooiste plekjes bij deze bomen in je (min of meer) directe omgeving te vinden…

Maar als je naar een andere omgeving gaat ~ of dat nu is omdat je verhuist of omdat je op vakantie gaat ~ dan kom je opeens ook andere bomen tegen. Bomen met een andere energie dan je gewend bent. Bomen die daarom niet minder mooi zijn, maar waar je misschien wel wat onwennig naar staat te kijken…
Zoals de oude, door de wind gebogen naaldbomen aan de kust en in het duingebied… Of de berkenbomen op de hei…

En hoe verder weg je gaat, des te ‘vreemder’ de bomen zijn die je tegenkomt.
Enerzijds komt dat door het klimaat. Beuken of lindes zijn niet uitgerust om in de woestijn te groeien; en net zoals niet iedere woestijn een dorre zandvlakte is, bestaat niet ieder bos uit beuken of eiken…
Maar ook de energie van de omgeving brengt specifieke bomen naar juist die plek.

En wanneer ik dan in een omgeving kom waar palmbomen hoog boven alles uitsteken, hun bolvormige kruin op een lange, dunne, rechte stam… Dan vraag ik me toch een beetje af welke energie dat geeft…
Een palmboom geeft nauwelijks enige schaduw van betekenis; en er hoeft maar een zuchtje wind te staan of de bladeren ~ hoog in de lucht ~ waaien alle kanten op…
De palmboom is veel meer naar buiten gericht. Hij nodigt uit om het (actieve) overzicht te houden op alles wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Om in het felle zonlicht en van grote hoogte ~ misschien zelfs door de ogen van ons Hoger Zelf ~ te kijken naar alles wat er speelt.

De ene boom is niet beter dan de andere; je kunt zelfs niet echt zeggen dat de ene boom mooier is dan de andere. Alleen maar dat de ene boom je meer aanspreekt dan de andere omdat juist die boom beter past bij jouw energie.
Eigenlijk net zoals dat met mensen het geval is.

Achterstallig

Het zijn van die dingen die misschien wel moeten gebeuren, een keer, maar niet op dit moment. Gewoon omdat we er geen zin in hebben, geen tijd voor hebben, het niet op ons ‘lijstje’ terecht is gekomen, het nu niet zo belangrijk is; de realiteit is dat we het nu niet doen.
En na een poosje ~ soms maanden, maar dat kan zomaar uitlopen tot jaren ~ ontstaat er een lijstje met ‘achterstallige zaken’. Zoals de tuin die nu langzamerhand zo’n beetje helemaal is dichtgegroeid. Of de terrastegels die door de jaren heen schots en scheef zijn komen te liggen. Of mijn persoonlijke favoriet, ramen wassen en de lichtkoepel van alle groene aanslag ontdoen.

Het zijn allemaal klussen die op zich niet vreselijk belangrijk zijn. Het leven gaat gewoon door, ook wanneer je ze niet aanpakt. Aan de andere kant is het wel zo dat wanneer je dan eindelijk de ramen lapt, of in de tuin gaat snoeien, dan heb je ook onmiddellijk eer van je werk. Het resultaat is meteen zichtbaar!
En dan vraag ik me altijd af waarom ik die klusjes niet bijhoud? Hoe komt het toch dat ze iedere keer weer bij de achterstallige zaken belanden?

Een deel van de reden ligt op het punt van prioriteiten. We hebben allemaal zo onze eigen prioriteiten. Dat wat we werkelijk belangrijk vinden. Dat wat onze kwaliteit van leven werkelijk aantast ~ in ieder geval voor ons gevoel ~ en daarmee dus iets wat we bijhouden. Waar we zorg voor dragen dat het op tijd gedaan wordt.
De keerzijde daarvan is dat er ook dingen zijn die ons niet zo boeien; die geen grote invloed op ons leven lijken te hebben of we ze nou wel of niet doen…

En toch heeft dat lijstje met ‘achterstallige zaken’ ons best veel te vertellen.
Want als het voor ons niet belangrijk is om de tuin te onderhouden en dan de tuin helemaal dicht te zien groeien, hoe belangrijk is het dan om onze eigen energie de ruimte te (blijven) geven? Laten we onze eigen ruimte ~ of misschien belangrijker, onze tijd ~ ook helemaal dichtgroeien? Tot het punt dat er voor ons geen doorkomen meer aan is?
Als we vinden dat we best kunnen leven met de tegels die schots en scheef liggen, leven we dan ook op een fundament dat schots en scheef ligt?
En met het ramen wassen… Als we niet meer scherp van binnen naar buiten kunnen kijken ~ en vice versa ~ zijn we ons dan nog werkelijk bewust van wat zich om ons heen afspeelt? Of hebben we dat eigenlijk een beetje weggeduwd?

En dan blijkt dat het soms een heel goed idee is om te kijken naar wat er voor ons ‘achterstallig’ is. Welke klussen steevast blijven liggen en hoe die zich verhouden tot de manier waarop wij ons persoonlijke ~ innerlijke ~ pad bewandelen.

Verwachtingen

We hoeven maar naar de weersverwachting te kijken om te zien dat wat we verwachten niet altijd ook precies zo gebeurd. Het weer wordt warmer, of juist kouder, dat zomerbriesje blijkt een nare koude wind te worden; of ‘het blijft zeker weten de rest van de week droog’ dat diezelfde dag nog teniet wordt gedaan door een fikse plensbui…
En eerlijk is eerlijk, dat nemen we voor lief ~ wanneer het de weersverwachting betreft.

Met verwachtingen die we hebben voor onszelf, ons gezin, de verwachtingen die we hebben met betrekking tot partners, vrienden, kennissen en ons leven in het algemeen ~ die staan voor ons gevoel eigenlijk wel vast. We nemen heel graag en gemakkelijk aan dat de dingen gaan gebeuren zoals wij verwachten dat ze plaatsvinden. En wanneer het niet zo verloopt als wij verwachten, zijn we vaak diep teleurgesteld.

Soms is het zo dat we weliswaar verwachten dat die ander iets voor ons zal doen, maar we vergeten het daadwerkelijk te vragen. Dan kan het gebeuren dat je partner thuiskomt met een bos bloemen in plaats van met twee pizza’s…

Of we verwachten dat we die promotie in onze zak hebben ~ we hebben er immers alles aan gedaan; een opleiding in de avonduren, overwerk etc. ~ en dan wordt die positie aan een jongere, relatief nieuwe collega toegekend.
Met zo’n verwachting die zich niet manifesteert betekent het vaak niet dat we niet goed zijn in ons werk, maar is misschien wel een seintje dat het tijd wordt om een andere richting in te slaan. Dat het tijd is om iets anders te gaan doen; of de dingen waar we al mee bezig zijn op een andere manier te gaan doen.

En dan zijn er verwachtingen die niet plaatsvinden omdat er iets volkomen onverwachts tussendoor komt wat in het moment een hogere prioriteit heeft.

Eigenlijk zouden we al onze verwachtingen vanuit hetzelfde relaxte perspectief moeten bekijken als de weersverwachting: ‘Het kan goed zijn dat dit gebeurt, maar het kan best veranderen…’
Want op die manier staan we open voor wat er op dat moment aan de hand is en raken we niet hevig teleurgesteld als iets anders uitpakt dan we hadden verwacht. Het maakt het gemakkelijker om het leven te zien als een stroom van gebeurtenissen; een stroom van energie, waarbinnen dingen plaatsvinden op hun eigen tijd en bovendien de mogelijkheid hebben om beter, groter, mooier uit te pakken dan we ooit hadden kunnen dromen…

Een beetje zoals die perfecte zonnige dag, terwijl de weersverwachting alleen maar regen had voorspeld.

Dag winter, hallo lente!

Heb je het gevoeld, gemerkt of geroken? De temperatuur is een beetje hoger, de zon schijnt een beetje anders. Zelfs geluiden klinken anders dan nog maar een week geleden. De dagen zijn alweer veel langer… Allemaal  seintjes dat de energie is veranderd. Dat we de winter aan het loslaten zijn en ons voorbereiden op de lente. En dat doen wij niet alleen, in zekere zin volgen we de natuur daarin.

Met die verandering in energie nemen we afscheid van de winter en dus ook van de periode waarin we plannen hebben gemaakt voor wat we dit jaar ~ deze cyclus van de seizoenen ~ willen gaan doen. Wat we dit jaar willen bereiken. Misschien is dat persoonlijk, zoals een gezondere manier van leven, onze patronen aanpassen aan wat nu voor ons werkt. Het kan zijn dat we er opeens achter komen dat een houding die we al heel lang hebben ~ over iets, of zelfs een lichaamshouding (…) ~ ons niet (meer) helpen op ons levenspad; en plotseling hebben we de motivatie en de kracht om dit te veranderen.
Maar in de winter doen we dan nog niet altijd. We voelen, we denken, we plannen. We bouwen een structuur waarbinnen we die veranderingen kunnen laten plaatsvinden; waarbinnen we ons doel kunnen bereiken.

Dan is er plotseling die omslag in de energie die het begin van de lente aankondigt en bijna zonder er verder over na te denken komen we in beweging. In de energie van de lente gaan we de plannen die we in de winter hebben gemaakt uitvoeren. Soms is dit een bewust proces; een keuze die we maken om dat wat we willen ook daadwerkelijk te gaan doen. Maar heel vaak gebeurt het bijna automatisch. En pas na een paar weken beseffen we dat we nu weer maaltijdsalades eten in plaats van stamppot.

In de lente lijken juist die dingen die ons in zekere zin hebben tegengehouden ook minder ‘gewicht’ te hebben. Natuurlijk kan het ook in de lente slecht weer zijn, maar we laten ons er niet zo snel door tegenhouden als met het slechte of koude weer in de winter.

In de natuur komt nu ook alles volop in beweging. Waren het tot nog toe alleen de sneeuwklokjes en vroege, soms wat verdwaalde crocussen; met de omslag in de energie worden de bladknoppen van bomen en struiken met de dag dikker en voller.
Alles om zo gauw de lente haar intrede doet daar ook op alle fronten, op alle mogelijke manieren gebruik van te kunnen maken…

Nog een paar weken voor de laatste voorbereidingen en plannen…
Dag winter, hallo lente!

Verantwoordelijkheid

Verantwoordelijkheid. Het blijft een interessant gegeven.
Bijna iedereen zal het er mee eens zijn dat we verantwoordelijk zijn voor hoe we ons eigen leven leiden. Voor onze keuzes, onze beslissingen; voor dat wat we te geven hebben in het leven en dat wat we ontvangen.

De grote vraag is hoe we daar mee omgaan.

Nu is het vaak zo dat vrouwen geniet zijn om meer verantwoordelijkheid op zich te nemen dan alleen de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven en wat daarbij komt kijken. Veel mannen daarentegen bekijken verantwoordelijkheid sneller als een last van een ander waar ze ‘niet voor getekend’ hebben om die te gaan dragen. Dit betekent geenszins dat mannen geen verantwoordelijkheid nemen, maar wel dat ze daarbij vaak bijna automatisch hun eigen grenzen in de gaten houden.

Op welke wijze we onze verantwoordelijk nemen en daarmee omgaan is een persoonlijke keuze. Wij bepalen zelf welke verantwoordelijkheden we bereid zijn op ons te nemen en welke niet. En dat heeft dan ook weer te maken met verplichtingen. Wanneer we de verantwoordelijkheid willen van een drukke baan, dan zullen de verplichtingen mogelijk inhouden dat we vaak lange dagen maken. En zolang we daar zelf geen problemen mee hebben, is er niets aan de hand. Toch?
Tenzij we door ons helemaal op ons werk te richten bijvoorbeeld geen verantwoordelijkheden meer op ons nemen binnen ons gezin.

Het is een gegeven wat het concept van ‘verantwoordelijkheid’ lastiger maakt. Want wat er kan gebeuren is dat daardoor een grotere verantwoordelijkheid bij de ander op de schouders gelegd wordt. Een grotere verantwoordelijkheid waar die ander misschien helemaal niet op zit te wachten…

De vraag wordt dan of die ander deze verantwoordelijkheid accepteert, of niet.

In de praktijk raken we in zo’n situatie al gauw in gesprekken verstrikt die beginnen met “Ja, maar jij…” Plotseling krijgt die misschien wat scheve verhouding van verantwoordelijkheid een stukje ‘schuldvraag’ in de schoenen geschoven…
En dan wordt het opeens heel belangrijk om te gaan kijken naar de feiten van de situatie; naar wat er nu werkelijk aan de hand is. Meestal gaat het op dit punt allang niet meer over taakverdeling of verantwoordelijkheid.
Aan de andere kant nemen we (zowel vrouwen als mannen) die schuld vaak wel op ons in de zin dat zelfs wanneer er geen feitelijke reden is om ons ergens schuldig over te voelen, we toch met dat schuldgevoel blijven zitten.

Maar al te vaak heeft dat te maken met oude innerlijke conversaties in ons systeem. Een oud idee waar we misschien mee op zijn gegroeid. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, of niet waardevol te zijn bijvoorbeeld.

Zo gauw we ons dat realiseren, dan is het wel degelijk onze eigen verantwoordelijkheid om daarmee aan de slag te gaan! Hoe we dat doen, dat is dan weer onze eigen keuze…

Healing

Het begrip ‘healing’ is niet meer weg te denken uit de Nederlandse taal. Het betekent ‘gezond - of heel worden’. En wanneer je uitgaat van die definitie, dan blijkt al gauw dat ‘gezond zijn’, ‘heel zijn’ of ‘wel zijn’ niet alleen met je fysieke lichaam te maken hebben, maar met je hele systeem...
Met  je emoties, je denken, met hoe je het leven ziet, maar vooral ook, met hoe je tegen je eigen leven aankijkt.

Wanneer je blij bent met je leven; een baan hebt waarin je je kunt vinden, omringt wordt door vrienden en/of familie die van je houden; wanneer je wensen en verlangens worden vervuld ~ dan voel je je goed! Je voelt je gezond en sterk ~ je kunt de hele wereld aan!

Wat maakt ons dan ziek?

Een spirituele kijk op ‘ziekte’ is dat wanneer er dingen zijn in je leven die je eigenlijk zou willen veranderen, maar waar je aan voorbij gaat (om welke reden dan ook), dat deze dingen uiteindelijk hun weerslag hebben op ons fysieke lichaam. Vanuit dit perspectief is ‘ziekte’ het signaal van je lichaam dat je nu echt even een pas op de plaats moet maken om te zien waar je staat in het leven.

Het eerste signaal van je lichaam is bijna nooit een ziekte in de traditionele zin van het woord. Meestal gaat het om een gevoel dat je ‘vast loopt’, een gevoel dat je steeds tegen dezelfde onplezierige dingen aanloopt. Het kan zijn dat je je continu gestrest voelt, dat je het idee hebt dat de wereld om je heen meer verwachtingen van je heeft waar je niet aan kunt (of wilt) voldoen. Het kan een verkoudheid zijn die maar niet over wil gaan...

En wat deze dingen met elkaar gemeen hebben, is dat ze het gevoel geven dat we er geen controle over hebben. Dat, al zouden we willen, we ze niet kunnen veranderen. Dat we machteloos zijn...

Heel vaak beginnen dit soort gevoelens met een manier van denken waarmee we zijn opgegroeid. Met de regels; de normen en waarden van onze ouders en van de cultuur waarbinnen we leven. Vaak wordt ons al heel jong duidelijk gemaakt dat er vervelende consequenties zullen zijn, wanneer we ons leven niet inrichten volgens diezelfde normen, waarden en denkpatronen.

En wat er dan gebeurt is dat we emotioneel vast kunnen lopen.

Dat we misschien kwaad worden om niets... Dat we het idee hebben dat er altijd aan onze wensen en verlangens voorbij gegaan wordt, dat er nooit rekening gehouden wordt met ons. Dat we misschien zelfs het idee hebben dat alles wat er in ons leven gebeurt, ons overkomt zonder dat we daar zelf iets in te kiezen hebben...

Healing, het gezond of heel worden, kijkt naar het hele plaatje van ‘ziek zijn’. Dus niet alleen naar de lichamelijke symptomen, de signalen van je eigen systeem, maar vooral ook naar waar deze symptomen vandaan komen. Healing is daarmee per definitie holistisch; het kijkt naar ‘heel de mens’.

Healing geeft je het vermogen om keuzes te maken in je leven terug; het geeft je een gevoel van empowerment!

Je creëert je eigen wereld

Tegenwoordig horen we steeds vaker dat we niet alleen onze eigen werkelijkheid creëren, maar ook onze eigen wereld. Het klinkt eigenlijk heel logisch; door onze keuzes en beslissingen kiezen we zelf het pad dat we bewandelen ~ ons levenspad.

Toch komen er dan meteen ook een aantal vragen naar boven. Want zijn we ons wel altijd even bewust van onze keuzes? En worden onze beslissingen gedreven door onze eigen werkelijkheid, of meer door de omgeving waar we ons in bevinden? En hoe zit dat met de situaties die soms ongevraagd ons leven binnenrollen en in een mum van tijd ons hele leven op z’n kop zetten? Hebben we daar überhaupt enige invloed op??

Wanneer bepaalde situaties zijn verbonden met onze individuele levenslessen, dan zullen ze op één of andere manier waarschijnlijk wel in ons leven komen. Het gaat dan vaak minder om de situatie zelf dan over hoe we met die situatie omgaan. Hoe beter we ermee omgaan, des te vaker een dergelijke situatie aan ons voorbij gaat. Maar er zijn ook situaties die we zelf in ons leven brengen door onze eigen keuzes.
Wanneer we steeds zodanig kiezen dat iedereen in ons gezin het helemaal goed heeft, behalve wijzelf (bijvoorbeeld omdat het een grotere druk op ons legt, wij er zelf meer werk aan hebben, of omdat dit betekent dat we geen hulp krijgen met soms eenvoudige karweitjes “want dat doe jij toch altijd”…), dan is de conclusie al gauw dat we die situatie ~ in ieder geval tot op zekere hoogte ~ zelf hebben gecreëerd.

Een andere manier om iets in ons leven te brengen waar we niet echt op zaten te wachten is door een innerlijke dialoog te hebben die een negatief zelfbeeld versterkt. Zinnetjes als: “Dat lukt me niet”, “Dat kan ik niet”, “Dat doe ik toch niet goed / fout”, kunnen op ten duur een eigen leven gaan leiden en een energie van “niet goed” of “niet goed genoeg” in ons leven brengen. Wanneer dat gebeurt wordt het steeds lastiger om ‘goede’ keuzes te maken. Het wordt dan steeds moeilijker om onze keuzes en beslissingen zo te nemen zodat wij in ons leven juist dat creëren wat we in ons leven willen ervaren…

Met andere woorden, het is belangrijk om er de tijd voor te nemen te luisteren naar je innerlijke dialoog. Cijfer je jezelf en wat jij nodig hebt steeds weg? Dan is er waarschijnlijk iets in je leven niet in balans.
Daarnaast is het zeker zo belangrijk dat je keuzes en beslissingen dat in jouw leven brengen wat jij wilt beleven; niet wat je denkt dat anderen verwachten dat jij voor hun in hun leven bewerkstelligt.

Wanneer jij jouw leven bewust creëert en het (levens-)pad door jouw creatie bewandelt ~ dan heeft de rest van het leven de neiging om (relatief) moeiteloos op z’n plaats te vallen.

“Ik mag niet doen” - “Ik mag niet zijn”

Toen “Ik mag niet doen” en “Ik mag niet zijn” elkaar ontmoeten was er een onmiddellijke herkenning van de onuitgesproken innerlijke dialoog in de ander. Die herkenning groeide uit tot een band die levens overspant…

Lang geleden, als klein kind, werd aan “Ik mag niet doen” de taak toebedeeld om te spelen met haar chronisch zieke jongere zusje. Zusje kon nergens heen, want overal waar ze heenging werd ze ziek. Dus op al heel jonge leeftijd was het aan “Ik mag niet doen” om thuis te blijven en zusje te entertainen. En liep ze dan nog in de weg, dan werd ze meegestuurd met Pa.
En zo werd de innerlijke dialoog geboren dat “Ik mag niet doen” nooit echt mocht doen wat ze zelf wilde; nooit werkelijk zichzelf op haar manier kon uitdrukken. Als gevolg leerde “Ik mag niet doen” op een fantastische manier om anderen te denken; altijd anticiperend wat de ander van haar nodig had. Wat de ander van haar verwachtte.

Nog voordat hij geboren was, werd het al duidelijk voor “Ik mag niet zijn” dat hij niet welkom was. Wat zijn vader, of vrienden en familie van zijn ouders ook zeiden, zijn moeder wilde hem niet. Zij wilde meer tijd om onbezorgd van haar jeugd te genieten nu ze door het huwelijk eindelijk het ouderlijk nest ontvlucht was en had in haar leven geen ruimte voor zo’n onnozel kind.
En zo werd de innerlijke dialoog geboren in “Ik mag niet zijn” dat hij er eigenlijk niet mocht zijn. Dat hij nergens werkelijk bij hoorde. Dat hij altijd op zichzelf was aangewezen; en zelfs het allerbeste wat hij deed was nooit genoeg om zich een plaatsje te verwerven in het gezin, bij vrienden, of later bij collega’s. Als gevolg leerde hij de waarde van geld en van onderhandelen; iets wat hem misschien niet geliefd maakte, maar wel iemand om in ieder geval rekening mee te houden.

Het is de manier waarop levenslessen in ons leven komen.
Wijzelf kunnen wel een plan hebben welke levenslessen we in dit leven willen leren, maar tenzij we al heel jong worden “opgezadeld” met de structuur om ons daadwerkelijk met dat thema of die les bezig te blijven houden, zouden we vaak al snel een gemakkelijker pad kiezen. Daarmee zouden we juist over die door onszelf gekozen levensles niet dat leren wat we voor ogen hadden toen we ons voorbereidden op dit leven…

Het is dan natuurlijk het idee dat we door steeds meer te ontdekken over de waarheden en onwaarheden waar we mee zijn opgegroeid, ook steeds meer begrijpen over de ons thema. En hoewel levenslessen typisch als een rode draad door ons leven steeds terugkomen ~ zij het iedere keer op een iets andere manier ~ zouden we uiteindelijk op dat punt kunnen komen waarop we zoveel over onszelf en ons thema hebben geleerd, dat we toch juist die dingen kunnen doen en zijn die vanaf het prille begin van ons leven zo moeilijk waren voor ons.

Maar hoezeer we ook ons best doen, dat is niet altijd het geval.

“Ik mag niet doen” heeft weliswaar een leven lang naar anderen geluisterd en zich altijd keurig gedragen zoals dat van haar werd verwacht; maar ze heeft nooit haar creatieve vermogens werkelijk kunnen uitdrukken. Die zullen ~ althans voor dit leven ~ ongekend blijven.

“Ik mag niet zijn” heeft, ondanks verschillende veranderingen van carrière, het ver geschopt. Hij heeft het voor elkaar gekregen om zijn gezin in ieder geval financieel en materieel goed te verzorgen. Maar hij heeft nooit werkelijk geleerd om zich op sociaal gebied zo uit te drukken dat hij er als vanzelfsprekend gewoon bij hoorde.

In de herkenning van de innerlijk dialoog van de ander, zijn “Ik mag niet doen” en “Ik mag niet zijn” een leven lang bij elkaar gebleven. Een leven van diepe vriendschap en liefde. Een leven van begrip en vertrouwen dat ze het samen zouden redden.

Een leven waarin zij ook hun kinderen de innerlijke dialoog hebben meegegeven waardoor ook die aan hun levenslessen zullen blijven werken…

Stralen

Laat jij jezelf stralen?

Wanneer we helemaal blij zijn met iets is het gemakkelijk om onze energie te laten stralen. Het gebeurt bijna vanzelf. De blijheid spettert van ons af en de hele wereld kan dat zien… En het lijkt wel alsof onze energie dan gevoed wordt door de wereld om ons heen; het wordt een wisselwerking waardoor onze energie sterker wordt hoe meer we onze blijheid laten stralen.

Die wisselwerking zouden we dus eigenlijk goed kunnen gebruiken in ons dagelijkse leven, zou je denken.
Maar het gekke is dat we in de routine van ons dagelijkse leven onze energie in de regel veel minder laten stralen. We hebben dan veel meer de neiging om ons te gedragen zoals van ons wordt verwacht en daardoor alleen dat deel van onszelf te laten zien waarvan we denken (!) dat de wereld om ons heen zal waarderen of zelfs accepteren.
Wat er dan gebeurt is dat ook alleen dat deel wat we op dat moment aan de wereld tonen door onze omgeving wordt gevoed.

Nu is er helemaal niets mis mee om ervoor te kiezen ons te gedragen volgens bepaalde waarden en normen waardoor we ons in een relatief veilige positie plaatsen in de zin dat we gewaardeerd worden door onze omgeving. Of dat nu gaat over familie en vrienden of over collega’s en kennissen.

Daardoor is het alleen ook zo dat we nooit helemaal ons werkelijke, authentieke zelf uitdrukking geven; in wezen doordat we een filter in onze energie zetten dat alleen die aspecten van ‘ons zelf’ naar buiten laten komen waarvan wij vinden (of denken) dat ze zullen worden geaccepteerd door onze omgeving.
En zolang we dat doen is er ook geen echte aanleiding om te gaan ontdekken wie we werkelijk zijn…

Welke aspecten van onszelf kennen we (nog) niet? Welke delen van onszelf duwen we als het ware naar de achtergrond omdat we hebben geleerd dat we onszelf niet ‘op de borst moeten slaan’? Tenslotte, ‘hoogmoed komt voor de val’!

Aan de andere kant is het in de energie van dit punt in de tijd steeds belangrijker om juist al die aspecten van ‘ons zelf’ die ons uniek maken te ontdekken en naar buiten te brengen. Niet noodzakelijkerwijs door ons gedrag ~ of door onszelf ‘op de borst te slaan’ ~ maar eerder door ervoor te kiezen dat we ons volledige zelf mogen en kunnen zijn. Onafhankelijk van wat we denken dat er van ons verwacht wordt.

Zo gauw we zelf kunnen accepteren dat het okay is om ‘ons zelf’ te zijn ~ om authentiek te zijn ~ om juist die aspecten in onszelf die ons uniek maken te erkennen; dan beginnen we een heel andere energie uit te stralen.

En zo gauw we ‘ons zelf’ laten stralen, maken we de wereld beslist een beetje mooier!