Vertrouwen

Eén van de belangrijke vragen in het leven gaat over vertrouwen. Wie vertrouwen we?
Traditioneel waren het de personen met een zekere autoriteit die werden vertrouwd, zoals onze ouders, de dokter, de dominee of pastoor, de burgemeester en ja, de politie. En natuurlijk de regering. Het waren die mensen die door hun levenswijsheid of door hun educatie een breder inzicht hadden in het leven waardoor hun opinie, hun raad en hun regels werden vertrouwd als goed en juist. En daardoor werd die raad ook opgevolgd.
Waarom zouden we niet? We vertrouwen de persoon die de raad geeft als iemand die het weet. Iemand met kennis, met overzicht en inzicht.

Tegenwoordig zien we het misschien wel anders, maar toch zijn er nog steeds personen die we door hun positie vertrouwen. Leraren (m/v) komen in gedachten en artsen.
Vaker wel dan niet zijn we nog steeds geneigd om hun advies aan te nemen en te volgen zonder daar verder veel over na te denken. Ze hebben immers het beste met ons voor?

En hoewel dat zo is, is hun idee over wat goed en gezond is misschien niet echt passend voor ons. En dat betekent dat we, door hun met de beste intenties gegeven advies op te volgen, onszelf lelijk in de vingers kunnen snijden…

En dat betekent dat het ene goed idee is om te kijken naar wie we vertrouwen en waarom we die persoon vertrouwen… Of we de raad die we krijgen werkelijk opvolgen, of dat we die “wijze woorden” eerst toetsen aan onze eigen intuïtie; of we het staven aan onze eigen kennis. Aan wat we over onszelf weten. En misschien om op het internet te zoeken en te lezen over wat we (nog) niet weten. Over alternatieven, nieuwe mogelijkheden, of een ~ in ieder geval voor onszelf ~ betere manier van kijken naar de situatie waar we ons in bevinden.

Tenslotte zijn we uiteindelijk zelf helemaal verantwoordelijk voor ons eigen leven.

Dit betekent dat we, als het gaat over vertrouwen, dit niet meer zozeer buiten onszelf leggen bij die goede bedoelende leraar (m/v), arts, of zelfs onze ouders. Maar dat we mogen leren om onszelf te vertrouwen.

Dat we onszelf in zoverre vertrouwen dat we weten welke persoon te vertrouwen is, en wie niet. Dat we luisteren naar de raad en advies die we krijgen, maar ook zelf kijken, voelen, of nalezen ~ bijvoorbeeld op het internet ~ of die raad of dat advies ook werkelijk het beste is voor ons op dit moment…

Met andere woorden, waar we vertrouwen in het verleden vaak buiten onszelf legden, is het in deze tijd steeds belangrijker om onszelf helemaal te vertrouwen.

Zelfvertrouwen.

Ons eigen kompas

Als kind ‘varen’ we op het kompas van onze ouders, onze familie. We reageren ‘primair’ en dat is meestal een reactie vanuit ons onderbewustzijn.
Dit betekent dat alles wat we zien en ervaren in de eerste vijf of zes jaar van ons leven ~ zonder daar vragen bij te stellen ~ opslaan in ons onderbewustzijn en op die manier creëren we een kompas dat ons in staat stelt om te reageren ‘zoals het hoort’. Zoals het hoort binnen onze cultuur. Zoals het hoort binnen onze familie en bekenden.

Dit betekent dat we reageren zoals onze ouders reageren op situaties die we tegenkomen. Zonder daar vragen bij te stellen en/of opmerkingen bij te maken. Het betekent dat wij diegenen vertrouwen die door onze ouders en familie vertrouwd worden. Dat wij omgaan met conflicten ~ met boosheid ~ zoals onze ouders dat doen. En dat wij onszelf troosten op dezelfde manier zoals onze ouders zichzelf en ons troosten…

Vaak klopt dat kompas zoals we dat van huis uit meekrijgen.
Soms niet.

Maar of dit kompas ons helpt of in de weg gaat zitten als we opgroeien, er komt een tijd in ons leven dat het een goed idee is om opnieuw te kijken naar dat kompas waarop we ‘varen’. Om te zien of het klopt voor ons; of dat dit kompas überhaupt klopt…
Of we nog steeds op dezelfde manier met conflictsituaties om willen gaan zoals onze ouders dat deden. Of dat wat belangrijk was voor onze ouders ook belangrijk is voor ons.

En zelfs als we vinden dat we een ‘goed kompas’ van huis uit hebben meegekregen, dan is het nog steeds een goed idee om het bij te stellen. Om dat kompas zo aan te passen dat we echt kunnen zeggen “Dit is mijn kompas”.

Als we erachter komen dat het kompas dat we hebben meegekregen niet (meer) bij ons past, dan is het zaak om een nieuw kompas te creëren.
Vaak is dit lastiger dan het lijkt. Aan de ene kant is het belangrijk dat ons nieuwe kompas helemaal past bij wie we zijn en wat belangrijk is voor ons. Aan de andere kant betekent dit dat we ook de tijd nemen om de patronen in ons onderbewustzijn te observeren en waar nodig te veranderen. Dat we vragen gaan stellen en opmerkingen plaatsen bij al die dingen die we in onze vroege jeugd zonder meer hebben opgeslagen in ons onderbewustzijn. Dat we stukje bij beetje die patronen in ons onderbewustzijn ‘herschrijven’ op een manier die beter bij ons past.

Hebben we dat gedaan, dan wordt het opeens veel gemakkelijker om ons leven een nieuwe wending te geven!

Natuur

De natuur is magnifiek!
Of je nu kijkt naar de natuur op superkleine schaal, of helemaal in het groot, het is iets om iedere keer weer even stil van te worden…
Zelfs een “vieze bromvlieg” ~ zo eentje die we duidelijk niet binnen in de buurt van ons voedsel willen hebben ~ is prachtig wanneer gefotografeerd in close up.

Iets waar ik zelf gefascineerd naar kan blijven kijken is de verscheidenheid in kleur van het door hommels verzamelde stuifmeel; van grijsblauw naar goudgeel en van bijna wit naar vol oranje dragen ze het naar hun 'korf' of nest.

En dan is er ook de natuur waarin we erop uit trekken. Of we nu gaan wandelen, joggen of fietsen; het is iets wat ons in de natuur een beetje ‘extra’ geeft. Het genieten van het bos, de hei, paden langs de weilanden, de waterkant langs rivieren, de (rand)meren, of aan de kust genietend van het geluid van de branding en dat briesje dat speelt met ons haar…

Maar er gaat niets boven de aanwezigheid van eeuwenoude bomen.

De oude eikenbomen, lindebomen, beukenbomen ~ soms helemaal vergroeid met maar een paar takken met frisse groene bladeren ~ of de door de wind totaal omgebogen dennenbomen aan de kust; een ontmoeting met een oude boom is altijd indrukwekkend.

Ook op reis kunnen we die fantastische oude bomen vinden. Sommigen herken je misschien niet meteen als oeroud omdat ze niet onmiddellijk heel hoog of groot lijken. Maar wanneer we dichterbij komen blijkt de stam dan een indrukwekkende omtrek te hebben en als we dan de tijd nemen om zo’n boom een poosje te observeren, dan blijkt het niet alleen om een boom te gaan, maar om een heel eco-systeem op zich.

Maar niets kan voor mij tippen aan de sequoia’s.
De indrukwekkende ‘redwood groves’ aan de kust; waar vanuit de ‘moederboom’ circles van nieuwe bomen ontspruiten die stuk voor stuk enorme bomen kunnen worden en letterlijk de hemel in reiken. Maar misschien wel meer de Sierra redwoods die op grotere hoogte een meer solitair leven leiden en stuk voor stuk een enorme omtrek kunnen bereiken.

Stil en sterk doemen ze soms opeens voor je op tussen de de andere bomen ~ die ieder op zich geenszins kleine bomen zijn ~ en wanneer je dan je hand op de bast legt, blijkt deze zacht te zijn; bijna zijdeachtig. Zo hoog, dat je vanaf de grond de top eigenlijk niet kunt zien, laat staan de naalden kunt voelen… Die zijn misschien wel net zo zacht als die op het oog zo ruwe bast…

Werkelijk magnifiek!

Afstand

Soms is de beste manier om te zien wat er nu eigenlijk speelt in ons leven om afstand te nemen. Niet een stapje terug zetten hier, of twee stapjes daar; niet alleen een keer diep ademhalen ~ hoewel dat iets is wat altijd helpt in lastige situaties ~ maar letterlijk even weggaan; even de boel de boel laten en ergens anders heen gaan. Onszelf in een positie plaatsen waar we andere, nieuwe ervaringen op kunnen doen en misschien zelfs even al die dagelijkse zaken; de kleine en grote problemen die onze aandacht vragen even uit ons hoofd kunnen zetten.
Door letterlijke afstand te creëren tussen ons dagelijkse leven zoals dat is met onze hoop en verwachtingen over hoe dat in een ideale wereld vorm zou kunnen krijgen ~ hoewel we misschien maar niet kunnen zien hoe dat ooit zou kunnen gebeuren ~ en onszelf, is de kans groot dat we ons leven op een andere, nieuwe manier kunnen gaan bekijken.

Dit volgt een principe  dat werkt op twee manieren.
Aan de ene kant zijn er op die plek ver weg and ons dagelijkse leven, andere dingen die om onze aandacht en focus vragen. Daardoor lijkt ons dagelijkse leven wat verder weg en automatisch ‘minder belangrijk’.
Aan de andere kant geven we door ons dagelijkse leven voor een paar dagen ~ of een paar weken ~ wat meer los te laten (terwijl we weten dat het er gewoon nog zal zijn op het moment dat we weer terugkomen) onszelf de mogelijkheid om met “nieuwe ogen” naar de bestaande situaties te kijken.

Met andere woorden, door die letterlijke afstand te creëren tussen onszelf en ons dagelijkse leven, geven we onszelf de kans om op een andere, nieuwe manier te kijken naar wat er nu werkelijk speelt.
En daarmee kunnen we opnieuw bepalen of iedere situatie waar we mee te maken hebben inderdaad zo belangrijk is als we dachten toen we er met onze neus bovenop zaten. Of het werkelijk iets is waar we onze tijd, aandacht en energie aan willen besteden, of dat die zaken die we als problemen zagen eigenlijk meer uitnodigingen zijn om juist die dingen uit ons leven los te laten .

Door af en toe ons leven vanaf een afstand te bekijken en te zien wat nu echt belangrijk is in ons leven, wordt het gemakkelijker om ruimte te maken voor juist die dingen waar we ons mee bezig willen houden; de dingen die op ons ‘wensenlijstje voor het leven’ staan.

Wanneer was de laatste keer dat jij afstand hebt genomen van je dagelijkse leven?

Ontmoetingen bij het afscheid

Als kind heb ik nooit het proces helemaal begrepen dat plaatsvond bij het afscheid van iemand die was overgegaan. De schok bij het bezorgen van de rouwbrief. Dan het verdriet dat die persoon er nu niet meer was. Het vrijmaken van de agenda om bij de begrafenis te kunnen zijn. Het opzoeken van wat op dat moment en voor dat afscheid de ‘gepaste kleding’ was…
Al die dingen kon ik als kind begrijpen. Zelfs de wat bedrukte sfeer en de gefluisterde gesprekken waren, althans in mijn beleving, helemaal op z’n plaats.

Dan kwam de dag van de uitvaart.
Als kinderen werden we dan ondergebracht bij vrienden of kennissen van onze ouders. De uitvaart is niet iets voor kinderen, tenslotte. Het is een droevige gelegenheid, dat moment van het allerlaatste afscheid van een dierbaar familielid, vriend, of (oud)collega.

En ook dit was altijd een deel van dat ingetogen, verdrietige proces dat hoorde bij zo’n afscheid.

Maar dat moment als de uitvaart voorbij was, dat was anders.
Er was dan een zekere opluchting, of misschien zelfs een opgetogenheid over de ontmoetingen die hadden plaatsgevonden tijdens de uitvaart. Familieleden die elkaar bijna nooit zien hadden bijgepraat. Vrienden en kennissen hadden de laatste nieuwtjes uitgewisseld en getoost op het leven. En die ontmoetingen brachten een zekere vrolijkheid met zich mee.

Opnieuw, als kind heb ik altijd moeite gehad het proces van voor de uitvaart te rijmen met de energie van na de uitvaart…

Met het opgroeien kwam stapje voor stapje een beter begrip; of in ieder geval een stuk acceptatie en waardering voor het proces. In ieder geval hadden het afscheid en die allerlaatste beste wensen voor die allerlaatste reis kennelijk geholpen om het verscheiden van die persoon een plaats te geven in het leven van diegenen die achterblijven.
Nog later kwam het begrip dat de relatieve opgetogenheid over alle ontmoetingen bij die uitvaart meestal samengingen met het verdriet over het gemis van die persoon; hoewel dat verdriet dan vaak een innerlijk verdriet was.

Maar pas met het recente overlijden van mijn oom en het afscheid aan het begin van zijn reis naar die ‘andere kant’ ben ik werkelijk de tweeledigheid van alle gevoelens en emoties rond dat afscheid gaan begrijpen. Want naast het verdriet en de verslagenheid, was het zo leuk om zo veel familieleden weer een keer te zien. Ooms en tantes, nichten, neven, achternichtje en -neefjes (zelf ook allang volwassen), verre familieleden die al dan niet uit verre landen waren gekomen om nog één keer gedag te kunnen zeggen aan de overledene…

Om het leven van de overledene te gedenken en ons eigen leven te vieren.
Om te weten dat wij verder mogen en kunnen met ons eigen leven…

Groei

Alles waar we tijd en energie in stoppen, groeit. Of dat nu gaat over ons werk, over relaties, of over onze omgeving; zolang we er tijd en energie instoppen blijft het groeien.

Daarmee wordt het natuurlijk wel belangrijk om er positieve energie in te stoppen…
Op het moment dat we er negatieve energie instoppen ~ frustraties, jaloezie, boosheid, etc. ~ dan voeden we onze omgeving, werk of relaties met precies die energie en is de kans groot dat we steeds meer te maken krijgen met diezelfde negativiteit. Met andere woorden, wanneer we het voeden met negativiteit, dan groeit de negativiteit.

Kortom, hoe we in het leven staan en waarmee we ons leven voeden bepaald wat er gaat groeien in ons leven en op welke manier.

Dat betekent dat we niet alleen e verantwoordelijkheid hebben voor ons leven, maar ook de controle hebben over wat we willen laten groeien in ons leven. En hoe die groei ons leven beter, mooier, leuker kan maken.

Steken we opeens tijd en energie in onze tuin, dan blijkt dat opeens de planten beter groeien. Maar ook dat het beter voelt om in de tuin te zijn; om er te zitten; te relaxen en te genieten van de energie die we er hebben gecreëerd. En dat geldt ook voor (huis)dieren. Zo kunnen er opeens heel andere vogels in de tuin verschijnen; of zelfs nieuwe planten die er ‘zomaar’ gaan groeien. Gewoon omdat de tijd en energie waarmee wij de tuin hebben gevoed die andere planten ondersteunen en de verschillende vogels aantrekken…

Gaat het over ons werk ~ zeker wanneer we niet echt blij zijn met het werk die we hebben op dat moment ~ dan kan het bewust positief voeden van ons werk ertoe leiden dat die baan waar we eigenlijk wel op uitgekeken zijn verdwijnt om ruimte te maken voor iets nieuws, iets leukers… Dat kan gebeuren door een promotie, of door een aanbod voor een volledig andere baan. Het kan gebeuren doordat we naast onze bewust positieve houding naar ons werk, ook aan het solliciteren zijn naar een andere baan met meer of betere vooruitzichten.
Maar het kan ook gebeuren ~ zeker wanneer we een niet ondermeer positieve energie in ons werk steken ~ dat onze baan simpelweg verdwijnt zonder dat er meteen iets anders voor in de plaats is…

Dat maakt dat zo gauw wij werkelijk door middel van onze tijd en energie ons leven vorm gaan geven, we ons daar helemaal bewust van mogen zijn. Dat we letterlijk blijven kijken naar wat we voeden, hoe we het voeden en met welke energie we het voeden.
Dat we iedere dag opnieuw blijven kiezen welke aspecten van ons leven we aanzetten tot groei!

Harmonie

Volgens het woordenboek is de betekenis van harmonie ‘overeenstemming’, of wanneer het over muziek gaat een aangenaam klinkende vereniging van tonen.
De synoniemen die gegeven worden zijn: welluidendheid; overeenstemming.

Het is een vraag die vaak naar boven komt bij mijzelf: “Ben ik in harmonie?”
Niet alleen in harmonie met mijn omgeving, of met de energie waarin ik leef; maar vooral ben ik in harmonie met mijzelf. Leef ik in overeenstemming met wie ik werkelijk ben? Laat ik die geheel eigen klanken en tonen die mijn wezen definiëren ook daadwerkelijk horen aan de wereld om mij heen? Met andere woorden, is de energie die ik van mijzelf ervaar en laat zien aan de wereld een welluidende energie?

Ons streven is vaak om het universum aan te raken, terwijl we tegelijkertijd geaard blijven in de dichtheid van ons lichaam ~ van de Aarde ~ dat we een brug vormen tussen dat universum en de Aarde. Het is een verticale beweging die, wanneer we deze als symbool bekijken, inderdaad ‘de mens’ aanduidt. Om in balans te komen of te blijven, is daarnaast een horizontale beweging nodig. In die horizontale beweging brengen we dat wat we ervaren, wat we leren; en wie we op dat moment werkelijk zijn naar buiten. In de horizontale beweging brengen we onze ervaring uit het universum in de wereld waarin wij leven.
In de horizontale beweging klinkt harmonie.

Zo gauw we de verticale en horizontale bewegingen in gelijke maat in ons leven kunnen brengen, veranderd onze harmonie. In plaats van doelbewust harmonie in de wereld te brengen, worden we zelf die harmonie. En door ons leven op die manier te leven, creëren we een energie van welluidendheid en overeenstemming om ons heen.

Daardoor worden onze contacten met anderen ~ of dat nu gaat over relaties, familie, vrienden of in een werksituatie ~ doordrongen van harmonie. Zelfs wanneer die ander zich op dat moment niet harmonieus voelt ~ of zich onwelluidend ergens over uitlaat ~ wordt de energie waarbinnen de communicatie zich afspeelt gekleurd door de klanken van harmonie…

Heel waarschijnlijk kunnen we daardoor meer bereiken en lijkt ons leven hier gemakkelijker door te worden; soepeler, met steeds minder situaties die ons van ons stuk kunnen brengen.

En dit gebeurt niet doordat we steeds die ander hun zin geven zodat we een eventueel conflict uit de weg gaan, maar eerder door onze eigen energie in overeenstemming te brengen met wie wij werkelijk zijn; met de hoogste, mooiste, grootste versie van onszelf in harmonie met het universum en de wereld om ons heen…

Ben jij in harmonie?

Vakantie

Ga jij op vakantie? Waar ga je heen? Wat ga je doen? En voor hoe lang?
En als je dan terugkomt van vakantie, voel je je dan uitgerust en verfrist, of heb je dan eigenlijk het idee dat je aan vakantie toe bent?
Bereid je je voor op je vakantie? Niet alleen waar je heen gaat en wat je gaat doen, maar ook door het die laatste dagen voor je vakantie rustig aan te doen zodat je vakantie ‘meteen begint’ zo gauw je de deur achter je dichttrekt?

Hoewel ik regelmatig reis, voelt dit lang niet altijd als ‘vakantie’. Dat echte vakantiegevoel heb ik soms meer als ik een dag wegga; een dag naar het strand, naar vrienden, of een dag waarop ik iets doe wat ik misschien al heel lang van plan ben, maar waar het meestal niet van komt…

Of we nu regelmatig op vakantie gaan of maar heel af en toe, of we voor een paar weken op vakantie gaan, of een dagje op pad; waar het om gaat is dat we er even helemaal uit zijn en dat we onszelf opladen en een ‘reset’ gunnen. Dat we even afstand nemen van ons dagelijkse leven, zodat we daar op een andere, nieuwe manier naar kunnen kijken. Zodat we kunnen zien wat werkelijk belangrijk is en onze prioriteiten opnieuw kunnen stellen. En natuurlijk de tijd kunnen nemen om diep adem te halen en alle stress van het dagelijkse leven van ons af te laten glijden.
Wat we ook doen en hoezeer we ervan genieten, die vakantie hebben we zo op z’n tijd gewoon nodig!

Dit geeft dan eigenlijk ook meteen aan dat vakantie belangrijk is voor ons. En als die vakantie belangrijk is voor ons ~ belangrijk is voor ons welzijn ~ dan verdient het onze tijd en aandacht om niet alleen de perfecte vakantie uit te zoeken, maar ook om ons er zodanig op voor te bereiden dat we er vanaf de eerste dag van kunnen genieten. Net zo goed als het belangrijk is om onze vakantie zo te besteden dat we niet zo moe terugkomen, dat we eigenlijk weer toe zijn aan vakantie!

Een goed idee dus om niet tot aan het allerlaatste moment voor vertrek te werken. Om niet op het allerlaatste nippertje de koffers te pakken. Om desalniettemin ons huis in ieder geval ordelijk achter te laten, zodat we niet thuiskomen in een chaotische omgeving.

Klinkt allemaal logisch (hoop ik). En toch lukt het ons lang niet altijd om onszelf op zo’n manier voor te bereiden op onze vakantie… En met de vakantietijd voor de deur, brengt dat die vragen naar voren:
Ga jij op vakantie? Waar ga je heen? Wat ga je doen? En voor hoe lang?

Voldoening

Het is belangrijk dat we voldoening putten uit ons leven. Of dat nu gaat over onze baan ~ het werk dat we doen ~ of over hoe we ons leven ervaren als geheel.

Dat lijkt vrij duidelijk, maar is het vaak veel minder.
Aan de ene kant komt dat omdat ‘voldoening’ niet heel gemakkelijk te meten is. Wanneer krijg je genoeg voldoening uit je activiteiten? Wanneer schenkt het leven je voldoening? Waar wordt je blij van?
Aan de andere kant raken we ook vaak verstrikt in allerlei verwachtingspatronen wanneer we gaan nadenken over ‘voldoening’. Verwachtingspatronen van anderen, soms zelfs oude verwachtingen waar we mee zijn opgegroeid. Maar ook de verwachtingspatronen die we zelf hebben over ons leven. Dingen als overtuigingen over wat we nodig hebben in ons leven om comfortabel te leven, om ‘genoeg te hebben’. De verwachting die we misschien hebben over een bepaald salaris of een bepaalde baan. Het al dan niet de verwachting hebben dat we gemakkelijk een betere, leukere, meer uitdagende baan kunnen vinden voor onszelf…

Al dit soort dingen hebben invloed op hoe we ons voelen over dat wat we doen. Of we ons ‘vol’ voelen door dat wat we doen in ons leven. Of het ons voldoening geeft.

In de energie waarin we leven op dit moment, lijkt het steeds belangrijker te worden om dat wat we doen ~ baan of dagelijkse bezigheden ~ af te stemmen op de energie die we echt zijn; onze werkelijke realiteit. Niet omdat wat we op dit moment misschien nog doen verkeerd is, maar eerder omdat hoe meer we onze bezigheden afstemmen op wie we werkelijk zijn, des te groter de voldoening is die we daaruit putten.

Daarnaast is de kans groot dat we daardoor meer plezier hebben in dat waar we mee bezig zijn en een stroom in gang zetten waarin we meer ‘in tune’ zijn met (de energie van) ons leven.

Dat betekent niet dat we geen problemen meer tegenkomen op ons levenspad. We zullen allemaal zo nu en dan tegen ‘leermomentjes’ aanlopen. Bovendien is het ook geen reden om op de bank te gaan zitten wachten totdat datgene wat we in ons leven wensen daadwerkelijk op ons pad komt. Met andere woorden, om voldoening te vinden in het leven zullen we eraan moeten (blijven) werken.

Toch is het heel goed mogelijk dat door onze bezigheden af te stemmen op wie we zijn, dat ons leven gemakkelijker stroomt. Dat de klusjes die nu eenmaal gedaan moeten worden steeds minder tijd en aandacht vergen en dat we daardoor onze handen vrij hebben om een nieuwe uitdaging aan te gaan die beter bij ons past.
Om iets te gaan doen wat ons werkelijk blij maakt en voldoening geeft!

Een nieuw pad

De energie om ons heen is zodanig dat “het nieuwe” wordt gestimuleerd. Dat betekent dat er nieuwe feiten aan het licht komen; en als dat niet direct duidelijk is in ons eigen leven dan is het zeker iets wat in het (wereld)nieuws naar voren komt op dit moment.
Het betekent ook dat we een zekere onrust kunnen voelen in onszelf. Het voelen of weten dat er iets nieuws op ons wacht, net voorbij de volgende bocht in ons pad… Iets waarvan we weten dat het er is, maar nog geen idee hebben hoe dat eruit gaat zien. Laat staan hoe het ons leven kan veranderen.

Als mens zijn we vaak voorzichtig met veranderingen. Aan de andere kant gaat het in deze energie niet zomaar over veranderingen, maar over “het nieuwe” dat staat te springen om in ons leven te komen. Dat brengt anticipatie in ons leven, een verwachtingsvolle energie zoals die van een kind dat uitkijkt naar haar/zijn verjaardag. Het weten dat “het nieuwe” goed is, en mooi en leuk en spanned ~ zelfs als we nog niet weten wat het allemaal inhoudt…

En zo staan we op de drempel van een deel van ons pad dat nieuw is; misschien zelfs op de drempel van een nieuw pad. Een pad dat nieuwe mogelijkheden in ons leven gaat brengen. Een pad dat ons ertoe aanzet om onze prioriteiten anders te stellen. Om uiteindelijk onszelf en ons pad werkelijk te omarmen zodat we steviger staan in ons leven en ons minder gemakkelijk laten afleiden door wat er om ons heen gebeurd.

Dit nieuwe pad zal ons er zeker toe aanzetten onze talenten te ontwikkelen en in de wereld te zetten. Met andere woorden, niet alleen leren met onze talenten om te gaan, maar er daadwerkelijk iets mee gaan doen! Omdat we daar zelf blij van worden. En omdat we er anderen mee kunnen helpen.
Het nieuwe pad zal duidelijk maken hoe we zaken op een nieuwe manier aan kunnen pakken; die dingen die echt gedaan moeten worden op een meer efficiënte manier gaan doen, zodat er ruimte en tijd ontstaat om onze heel persoonlijke, eigen mogelijkheden te ontdekken en een plek te geven in ons leven.

Maar omdat we ons mogelijk nog niet kunnen voorstellen wat onze mogelijkheden of talenten zijn, of hoe we bestaande dingen anders kunnen aanpakken, blijven we misschien dralen op die drempel naar dat nieuwe pad. Wachtend totdat we beter kunnen zien waar het allemaal om draait…

Het probleem daarmee is dat we het alleen kunnen gaan ontdekken door die volgende stap te zetten en “het nieuwe” in ons leven toe te laten.

Daarom wil ik je uitnodigen je werkelijke Zelf te omarmen en de grote sprong te wagen! Om je nieuwe pad helemaal op jouw manier te gaan bewandelen!!

Als het net even anders loopt…

Ik geniet met volle teugen van het feit dat het tegenwoordig zo gemakkelijk is om foto’s te maken op mijn telefoon; die dan ook nog (bijna) overal gewoon werkt als een telefoon. Daarnaast is het delen van die foto’s en ideeën razendsnel te doen via telefoons en computers. Helemaal leuk!

Totdat het op een goed moment allemaal net niet werkt zoals het zou moeten werken. Foto’s kunnen niet ge-upload worden. Bestanden worden niet gedeeld zoals dat wel zou moeten. Of je hele blog verdwijnt opeens in het niets. Nergens meer te vinden. Niet op de website; en daarmee ook niet op de sociale media.

Dus eerst maar even kijken of ik alles helemaal ‘up-to-date’ heb.
Na een snelle check blijkt dat allemaal in orde te zijn. Dan de website maar even opnieuw publiceren. Maar alas, ook dat helpt niet.
Na ook de veelgestelde vragen nog een keertje doorgenomen te hebben, dan toch maar even een mailtje gestuurd naar de klantenservice. Wel weer net in het weekend; dus dan zal het wel even duren voordat ik antwoord krijg.

Een keertje diep ademhalen…

En dan komt de vraag op of dit mij iets te vertellen heeft. Staat het symbool voor iets waar ik me van bewust mag worden in mijn leven? Is er iets gaande waar ik geen (of te weinig) aandacht aan besteed?
Of is dit minder mijn probleem dan dat het een probleem is voor het bedrijf dat mijn blogs een thuis biedt? Iets met hun computers of internet?

Gezien het feit dat ik hier niet direct blij van wordt (understatement) heeft het mij vast iets te vertellen. Misschien iets over mijn bezigheden op de rit houden? Over verbonden blijven met de wereld om me heen; of belangrijker, met mijzelf?

Aan de andere kant is het voor mij niet acceptabel dat de service waar ik voor betaal niet wordt geboden. Niet dat ik er blij van zou zijn geworden als het een gratis service was, maar laten we eerlijk zijn, dan had ik er niets over te mekkeren gehad.

Is het dan toch een seintje van het Universum dat ik in sommige dingen gewoon wat assertiever mag zijn? Wat sneller reageren en vooral duidelijker zijn in mijn reactie?

Nog een keer diep ademhalen…

Als het net even anders loopt dan het zou moeten gaan; anders dan we verwachten. Als we tegen dingen aanlopen die we eigenlijk heel gewoon zijn gaan vinden, maar die opeens niet meer werken zoals het hoort… Wat dan?

Dan komen er vragen naar boven over de reden waarom het niet werkt. En over wat mijn aandeel daarin is. Wat mag ik er van leren? Waar mag ik meer aandacht aan besteden en welke zaken mag ik wat gemakkelijker, wat losser mee omgaan? Wat is zo belangrijk voor me dat het prioriteit heeft en wat niet?

Als het allemaal net even anders loopt, is het vaak een kwestie van een keer diep ademhalen, een pas op de plaats maken en gaan kijken wat er nu echt aan de hand is.
Om dan stappen te zetten om het of op te lossen, of te transformeren…

De andere kant

De Mystieke Sieraden die ik maak hebben zelden een voorkant ~ de kant waar het om gaat ~ en een achterkant ~ de kant die je niet hoeft te zien. Ze hebben een voorkant en een ‘andere kant’ die vaak net zo mooi is als de voorkant. In die andere kant staat niet de steen centraal, maar juist het symbool dat vaak onder de steen is uitgezaagd…
Dit betekent dat steeds vaker een Mystiek Sieraad naar behoefte wordt gedragen met de voorkant zichtbaar, of juist met die andere kant naar voren.

Het laat ook zien dat we als mens in ons leven in deze tijd, deze energie meer flexibel worden en steeds meer bereid zijn om naar die andere kant te kijken; niet alleen waar het gaat om de Mystieke Sieraden, maar ook in de ervaringen die we in ons leven hebben. Dat we het vermogen ontwikkelen om ~ zelfs, of misschien wel vooral, bij ‘negatieve’ ervaringen’, of wanneer alles anders loopt dan we ons hadden voorgesteld ~ te zien hoe dit ons helpt op ons persoonlijke pad.
Dat kan zijn doordat het ons vertelt dat we ons wat assertiever mogen opstellen de volgende keer dat we in een vergelijkbare situatie terecht komen. Of juist dat we niet direct overal bovenop hoeven te zitten. Misschien gaat het erom dat de controle een beetje los mogen laten; wat minder koste wat kost de dingen op onze manier hoeven te doen om dan te kunnen zien dat er vele wegen naar Rome leiden…

Wanneer we bewust op zoek gaan naar die ‘andere kant’ kan dat niet alleen inzicht geven in waar we zelf ~ misschien al heel lang ~ staan in het leven, het kan ons ook tonen hoe het ook kan. Gemakkelijker, vloeiender, op zo’n manier dat we meer kunnen genieten van het leven.

En soms blijft een situatie gewoon lastig.
Blijven zowel de ene kant en de andere kant moeilijk om mee om te gaan en kunnen we ~ hoe goed we ook kijken ~ er weinig ‘goeds’ aan ontdekken. Aan de andere kant (!) zijn dit juist vaak de situaties waarin we enorme stappen kunnen zetten op ons eigen, heel persoonlijke pad. Situaties die het mogelijk maken om stappen te zetten met ‘zeven-mijls-laarzen’ aan.
En wanneer we ons dat werkelijk bewust worden, is het vaak veel gemakkelijker om met zo’n situatie om te gaan, omdat we dan opeens zien hoe het ons kan helpen.

Het enige dat nodig is om onze flexibiliteit te vergroten is de bereidheid om open te staan voor nieuwe oplossingen en het weten dat het universum niet ‘tegen’ ons is, maar er juist alles aan doet om ons te helpen op ons pad.
Aan ons de keus of we die hulp accepteren of de wereld alleen vanuit ons oude vertrouwde perspectief blijven bekijken…

Ontmoeting

Het woord ‘ontmoeting’ suggereert dat wanneer we het idee dat we dingen moeten doen loslaten er een ruimte, een openheid ontstaat waarin we iets of iemand tegemoet kunnen treden. Het refereert daarmee meer aan het woord ‘moet’ in de betekenis van ‘indruk’, dan in de betekenis van ‘dwang’. Desalniettemin is het voor iedere ontmoeting die we hebben belangrijk dat we de ruimte, de openheid hebben om die ander of dat andere werkelijk te kunnen zien en te kunnen laten zijn wie of wat het is; zonder dat direct in een bepaalde richting te sturen of er een oordeel aan te verbinden…

Wanneer we die tijd en ruimte nemen voor een ontmoeting, dan kan een ontmoeting ons een onverwachte, interessante indruk geven; een opening om ons eigen leven met andere ogen te gaan bekijken. Ongeacht of we een andere persoon ontmoeten, een plek of (totem)dier, of zelfs een energie ontmoeten. De indruk die wordt achtergelaten na de ontmoeting geeft ons op z’n minst inzicht in ons leven, maar kan ons leven ook daadwerkelijk veranderen. Zomaar, van de ene naar de andere dag.

Dat hangt natuurlijk wel af van onze eigen vrije keus.

Iemand kan ons een concept of idee presenteren waar we zelf nooit aan gedacht hebben, maar wat ons zo fascineert dat het een leidraad voor ons leven wordt. Of we kunnen ons niet vinden in dit concept of idee en we verwerpen het. Niet om er een oordeel aan te geven ~ het is kennelijk helemaal geweldig voor die andere persoon ~ maar eerder door te zeggen dat we dit niet in ons leven willen hebben.

Met energieën ligt dat toch weer even anders.
We kunnen een bepaalde energie prettig vinden zonder dat we de behoefte voelen er zelf mee te gaan werken of het bewust een plek in ons leven te geven. Genieten van de ontmoeting met een (spirituele) plek, zonder daar regelmatig te willen terugkomen…

Maar wanneer het om de ontmoeting met de energie van een totemdier gaat, blijkt het totemdier vaak aanhoudender te zijn. Het blijft onze aandacht trekken totdat we begrijpen dat deze energie belangrijk is voor ons op dit punt in ons leven.
En de kans is groot dat we na de eerste ontmoeting waarin we ons bewust worden van het totemdier, we opeens allemaal herinneringen hebben over eerdere ontmoetingen met dit dier waarvan we ons minder bewust zijn geweest. Soms zelfs helemaal terug naar onze kindertijd waarin we uit onze onschuldige openheid een affiniteit of fascinatie met een bepaald dier leken te hebben. (Bijvoorbeeld in de dierentuin de zebra’s niet kunnen overslaan of iets dergelijks.)

Wanneer we het geluk hebben zo’n ontmoeting te hebben in ons leven, dan is het zeker goed om daar aandacht aan te geven en te blijven communiceren met dit totemdier. Om mee te gaan met de stroom, om te zien waar deze reis ons brengt.
Om te kijken hoezeer deze ontmoeting ons leven op een positieve manier kan veranderen.