De Kosmische Honkbalknuppel

Er was een tijd — lang geleden — toen iemand me heeft verteld dat wanneer het Universum een boodschap voor ons heeft — bijvoorbeeld omdat we keuzes maken die ons van ons gekozen pad doen afdwalen — het hoogst waarschijnlijk ons eerst zachtjes op de schouder tikt. Wanneer we dat niet opmerken, zou het Universum ervoor kunnen kiezen ons te steken met een cocktailprikkertje… Misschien vervelend, maar zeker niet pijnlijk. En uiteindelijk is het alleen maar een methode om onze aandacht te trekken. Om ons zover te krijgen dat we luisteren naar die boodschap die kennelijk belangrijk is voor ons.

Besteden we hier nog steeds geen aandacht aan — en wanneer het bericht belangrijk genoeg is — dan is de kans groot dat deze “aandacht trekker” steeds duidelijker wordt, tot dat punt waarop we een klap krijgen met de “Kosmische Honkbalknuppel”.

En dat is zeker iets waar we aandacht aan besteden…

De volgende stap is om erachter te komen waar deze belangrijke boodschap eigenlijk over gaat. In andere woorden, wat moet je doen om weer op je pad te belanden? En misschien ook om te ontdekken welke keuzes je hebt gemaakt die je, om te beginnen, van je pad afgebracht hebben…

Toen ik onderweg ging op mijn fiets, genietend van het heerlijke weer, van de natuur, en van het vooruitzicht even bij vrienden aan te wippen — heb ik hier geen moment over nagedacht… Misschien had ik wel een knagend gevoel dat er iets niet helemaal goed zal, of een semi-bewuste gedachte dat er iets aan verandering toe was… Maar mijn aandacht was uitsluitend gericht op het genieten van de dag, hoe die ook zou lopen.

En toen ik bijna was aangekomen, gebeurde het… De klap van de Kosmische Honkbalknuppel…

= Luister! Je weet het. En je weet dat je het weet… Neem nou stappen in de goede richting!! =

Het heeft mijn volle aandacht. En ik luister…

En daarmee begint inzicht naar de oppervlakte te komen. En terwijl dat gebeurt, zie ik plotseling hoe de stukjes van de puzzle in elkaar passen. En al snel zie ik het plaatje tevoorschijn komen wat me tot nog toe was ontschoten… Het is niet onverwacht. Het is niet moeilijk om erop te anticiperen. Het is zelfs gemakkelijk om alle stukjes tot één geheel te vormen — nu dat ik het plaatje eindelijk zie.

Stel je dat nou voor!

Terwijl alles nu op de best mogelijke manier bij elkaar is gekomen, heb ik zeker de intentie om — de volgende keer dat het Universum een boodschap heeft voor me — aandacht te schenken aan dat moment waarop het Universum mij zachtjes op de schouder tikt… Om niet te wachten op die klap met de “Kosmische Honkbalknuppel”…

Rond en rond

Terwijl we misschien altijd de neiging hebben om de klok in de gaten te houden in ons leven — om op tijd te zijn, afspraken te maken en te houden enzo — kunnen we toch merken dat we ons van tijd tot tijd een beetje los voelen staan van… Ja, van wat eigenlijk?

Dat we soms dat vage idee hebben niet verbonden te zijn met wat er om ons heen gebeurt, terwijl dat op andere momenten juist heel duidelijk is, bijvoorbeeld als de tijd voorbij is voordat we met onze ogen hebben kunnen knipperen…

Wanneer we om ons heen kijken, dan blijkt dat bijna niets in onze omgeving de klok in dee gaten houdt. Onze omgeving functioneert in cycli. Alleen wij, als mens, proberen ons leven te organiseren in de tijd…

Natuurlijk is dat super praktisch wanneer we bijvoorbeeld iets willen afspreken met anderen. Het maakt de kans om op dezelfde tijd bij elkaar te komen ene heel stuk groter…

Aan de andere kant, wanneer we ons richten op die cycli die steeds rond en rond gaan, dan lijkt de tijd opeens een stuk minder belangrijk te zijn. Misschien is dat omdat het aantal cycli die we tegenkomen en hoe die elkaar — en ons — beïnvloeden al snel een ingewikkeld geheel worden.

Voor ons is onze ademhaling misschien we de cyclus die we het gemakkelijkst kunnen voelen of ervaren — inademen en uitademen — en wanneer we dat ritme vertragen, zullen we merken dat het andere belangrijke ritme in ons lichaam, onze hartslag, ook rustiger kan worden…

In onze omgeving is het meest in het oog springende ritme de cyclus van dag en nacht — licht en donker. Het is een ritme dat beïnvloed wordt door het ritme van de seizoenen, immers de dagen zijn langer in de zomer en korter in de winter. De seizoenen zelf zijn een deel van het ritme van de beweging van de aarde om de zon heen.

Een ander welbekend ritme in onze omgeving is het cyclus van de maan, die ebb en vloed creëert in het water op aarde…

Dit betekent het volgende…

Wij hebben de ritmes van onze hartslag en onze ademhaling, die een interactie hebben met de cyclus van dag en nacht — waarin we onszelf bijvoorbeeld als ochtendmens of avondmens herkennen. Zo’n 28 cycli van dag en nacht creëert de cyclus van de maan. Ruwweg 13 cycli van de maan geven het ritme weer van de aarde die om de zon heen beweegt — en deze cyclus is in wezen verdeeld in heet ritme van de 4 seizoenen, die met ieder hun eigen focus en energie onze gids zijn op ons levenspad…

Vanuit dit perspectief op ons unieke, individuele levenspad, is ieder ritme — iedere cyclus waar we mee te maken hebben in ons leven — geen cirkel, maar eerder een spiraal — het symbool voor groei…

Dit plaats ons in een situatie waarin iedere hartslag, iedere ademhaling een kans wordt om onze mogelijkheden uit te drukken op een manier die alles om ons heen — onze hele omgeving — beïnvloedt. En door ons unieke zelf uit te drukken groeien we op ons levenspad…

De Ongepolijste Zelf — The Unpolished Self

Er wordt wel gezegd dat wij — wanneer we geboren worden — helemaal perfect heel zijn. Natuurlijk heeft ieder van ons een eigen pakketje levenslessen meegenomen op dit avontuur en soms zijn die levenslessen gerelateerd aan onze gezondheid. Dit betekent dat de perfecte heelheid waarmee we worden geboren gezien wordt vanuit het perspectief dat we alle mogelijkheden hebben om op deze reis te groeien en te leren — en dus niet noodzakelijkerwijs vanuit een gezondheidsperspectief…

Symbolisch zou je kunnen zeggen dat ieder van ons een perfecte cirkel is, op het moment dat we dit leven binnenstappen — een aangeboren perfectie met daarin alles wat we nodig hebben om onze doelen te bereiken, wat die ook mogen zijn.

In zekere zin zijn we mooi en perfect zoals ongepolijste kristallen dat zijn…

Dan, als we opgroeien, worden de scherpe kantjes gepolijst, en stukje bij beetje raakt de unieke uitdrukking van onze aangeboren perfectie verborgen. Er wordt ons geleerd hoe we ons moeten gedragen, wat we moeten doen en hoe we moeten reageren — er wordt ons vertelt dat we “aardig” moeten zijn en acceptabel. En stap voor stap passen we ons aan, aan wat van ons wordt verwacht.

Totdat de dag aanbreekt dat die prachtige, ongepolijste kern van onszelf zich niet langer wil verbergen. En dan komt die ongepolijste kern naar de oppervlakte — en vaak betekent het dat we op zoek gaan naar dat deel van onszelf dat werkelijk authentiek is. We beginnen ons Ongepolijste Zelf te herontdekken…

Ons Ongepolijste Zelf is authentiek en heeft vaak ook een “wilde” kant. Een intuïtief weten waar we staan en waarheen we onderweg zijn. En wanneer we de richting die we bewandelen op ons levenspad ons niet bevalt, dan ervaren we een diepgewortelde kracht om te veranderen. Om onze richting te kiezen en ons pad te bewandelen op onze eigen voorwaarden.

Dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat we alles wat we bezitten weggeven, onze baan opzeggen en fluitend de zonsondergang tegemoet lopen… Het betekent vaak wel dat we onze prioriteiten opnieuw bekijken om te zien waar we onze tijd en energie willen gebruiken in dit leven. Het betekent zeker dat we gaan kijken naar welke dingen het waard zijn om “voor te gaan” in dit leven en welke niet. Misschien is het belangrijkste dat het ons op een punt brengt waarop we ons authentieke, Ongepolijste Zelf samenbrengen met dat wat we doen in het leven — en hoe we dat dan doen.

Met andere woorden, hoe we de authentieke, ongepolijste kern van onszelf leren kennen, des te gemakkelijker het wordt om onze talenten te gebruiken om onze doelen te bereiken — of dat nu doelen zijn die met een baan of werk te maken hebben, of dat ze van een meer persoonlijke aard zijn.

Ik wil je graag uitnodigen op een reis naar de diepste kern van je Ongepolijste Zelf…

Mijmeren over de waarheid… Wat is werkelijk waar?

In 2013 heb ik een blog geschreven over “Truth” — waarheid. En terwijl ik door de oude blogs heenkijk kom ik deze weer tegen en begin ik het te lezen. ( Lees het hier. )

Het wordt me meteen duidelijk hoe ons perspectief op de waarheid is veranderd in de afgelopen acht jaar!

Om te beginnen hebben we nu vaak te maken met “fake news” — onecht / onwaar nieuws. Dit heeft helemaal niets te maken met de feitelijke waarheid van het nieuws, maar eerder of we het eens zijn met dit nieuws of niet. Zijn we het eens met dit nieuws, dan is het waar. Zijn we het niet eens met dit nieuws, dan is het “fake news”.

En dit is nog een stap verder gegaan… Wanneer we wensen dat iets waarheid is — hoewel het niet feitelijk waarheid hoeft te zijn — dan zeggen we dat het waar is. En iedereen die daar iets tegenin brengt, zelfs wanneer dit op feiten is gebaseerd, wordt ervan beschuldigd “fake news” te verspreiden.

Welke kant denken wij dan dat waarheid is?

En geloven we dit sterke genoeg om het een deel van onze persoonlijke waarheid te laten zijn? Met andere woorden, wie geloven we?

Waar het de feiten betreft, die zijn nog steeds relatief gemakkelijk te checken wanneer we online onderzoek doen. Dat zouden we tenminste denken. Maar wat we online te zien krijgen is meestal gebaseerd op de luidste stemmen — niet zo verschillend van de protesten uit de 60-er en 70-er jaren. Alleen hoeven we nu niet meer verder te kijken dan onze computer om onze mening de wereld in te brengen. Dat betekent dat we anoniem kunnen blijven, ongeacht welke (on)waarheden we wereldkundig maken…

Dus juist wanneer we online onderzoek doen is het belangrijk om de informatie die we vinden over welk onderwerp dan ook te verifiëren door andere bronnen.

Sommigen zeggen in deze tijd dat wanneer iets ongelofelijk klinkt, de kans groot is dat het geen waarheid is. In heel veel gevallen is dit, hmm, waar.

Aan de andere kant, als iemand 40 of 50 jaar geleden het nieuws had verspreid dat we nu onze telefoongesprekken zouden voeren op piepkleine supercomputers die we “smart phones” noemen, dan is de kans groot dat dit nieuws als ongelofelijk — en daarom niet waar — van tafel zou zijn geveegd. Maar we doen het nu (bijna) allemaal…

Dat is dan weer een reden om te blijven dromen over de mogelijkheden van de toekomst!

Als ik in deze tijd kijk naar “waarheid”, dan is de feitelijke waarheid nog steeds waar. Alleen is er veel onderscheidingsvermogen voor nodig om de feiten die aan ons gepresenteerd worden te checken, te verifiëren.

Het ene perspectief over waarheid dat niet veel veranderd lijkt, is dat naarmate we ouder worden — of meer specifiek, met het verstrijken van de jaren — de waarheid veranderd. De waarheid beweegt mee met ons begrip, ons onderscheidingsvermogen, onze leeftijd — en het beweegt mee met onze manier van communiceren met anderen…

Aan de andere kant lijkt het er wel op dat er geen exacte waarheid meer is. En mijmerend over de waarheid is het daardoor lastig om te ontdekken wat werkelijk waar is…

Stenen ketsen

Op de één of andere manier lijkt het ketsen van stenen op het water tegen de natuurwetten in te gaan. Een steen zou wanneer deze het water raakt tenslotte moeten zinken als een baksteen. En toch, onder de juiste omstandigheden, is dat niet wat er gebeurt — in ieder geval niet onmiddellijk. Wanneer de steen het water raakt onder precies de juiste hoek met precies de juiste snelheid, dan ketst hij op het wateroppervlak en vliegt opnieuw door de lucht. En soms gebeurt dat verschillende keren achter elkaar.

Ik herinner me dat ik als kind altijd probeerde de perfecte stenen te vinden om deze dan precies zo op het wateroppervlak te gooien zodat de steen een aantal keren achter elkaar zou ketsen. En als dat lukte was iedereen die het had gezien behoorlijk onder de indruk…

Eigenlijk is het leven vergelijkbaar.

Onder de juiste omstandigheden kan dat wat onmogelijk lijkt toch gebeuren. Het kan zelfs steeds opnieuw gebeuren. Een soms blijft het gebeuren zonder dat we er op uit zijn, of zelfs zonder dat we het werkelijk waarderen. Net zoals we soms een steen in het water mikken omdat we de steen gewoon kwijt willen.

“No, you can't always get what you want, but if you try sometime, you just might find you get what you need.”

Roling Stones

Alleen weten we lang niet altijd wat we nodig hebben. We weten waarschijnlijk wel wat we willen en we hebben waarschijnlijk een aardig goed idee wat we wensen… Maar wat we werkelijk nodig hebben is vaak een heel ander verhaal.

Misschien vertellen we onszelf dat het minimum dat we nodig hebben in het leven iets is als drie maaltijden per dag en een dak boven ons hoofd.

En wanneer we dan aan het werk gaan om dat in ons leven te brengen, zijn er in grote lijnen drie uitkomsten mogelijk.

• We krijgen precies dat waar we aan werken — genoeg te eten en een dak boven ons hoofd.
• We krijgen meer dan waar we om vragen. Alles werkt beter dan we voor mogelijk hadden gehouden en wat we ook in ons leven willen brengen, wordt vloeiender, sneller en beter of groter in ons leven dan wee hadden kunnen dromen.
• We krijgen minder dan we ons hadden gewenst. Het maakt niet uit hoe hard we ervoor werken, we blijven de eindjes maar net aan elkaar knopen.

Wanneer dingen beter voor ons werken dan we voor mogelijk hadden gehouden, dan zijn we geneigd het een wonder te noemen. Als we maar niet vooruit komen hoe hard we er ook voor werken, noemen we het domme pech.

In allebei de gevallen lijkt wat er gebeurt tegen alle logica in te gaan.

In allebei de gevallen is het een interventie van het Universum.

Het Universum heeft er een handje van om ons precies dat te geven wat we nodig hebben om ons op ons persoonlijke pad te houden, zodat we de mogelijkheid hebben om als mens te groeien en onze grootste mogelijkheden te ontdekken.

Soms gebeurt dit doordat we meer in ons leven krijgen dan alleen maar dat dak boven ons hoofd — bijvoorbeeld met een groot huis, een fantastische tuin en alles wat daar verder bij komt kijken. Andere keren zijn we beter af wanneer de niet gekluisterd wordt door materiële zaken… En misschien hebben we dan toch meer gewerkt aan wat we wensten, dan aan wat we als mens — als ziel — werkelijk nodig hebben. Vaak geldt dan dat zo gauw we onze energie een andere richting geven — bijvoorbeeld door te gaan reizen of zo — dan merken we plotseling dat alles opeens op z’n plek valt!

Herken je dat?

Dan zul je het misschien met me eens zijn dat Universele interventie veel vaker voorkomt dan je had gedacht.

Net zoals op het water ketsende stenen…

Wel duizend ogen volgen me...

Eens in de zoveel tijd kom ik op een plek waar het lijkt of ik in de gaten gehouden wordt. Meestal gaat het dan niet om mensen — hoewel er diegenen zijn die plezier beleven aan het “mensen kijken”, zijn de meesten daarin niet geïnteresseerd.

In de natuur ligt dat anders.
In de natuur zijn er plaatsen die speciaal zijn, plaatsen met een specifieke energie. Vaak zijn dit heel oude — zelfs oeroude — plaatsen. Plaatsen die oudere zijn dan we ons kunnen herinneren. En hoewel ze tegenwoordig vaak helemaal niet opvallen, hebben ze meestal een bijzondere energie.
Op dat soort plaatsen voel ik me vaak bekeken…

Misschien zijn het de dieren die er leven, of de vogels.
Vaak voelt het alsof de bomen en de planten me in de gaten houden. Me vragen stellen waarom ik hier ben. Wat zijn mijn redenen, wat is mijn doel? En wat heb ik deze plaats te bieden?
En hoe langer ik kijk naar de natuur op zo’n oeroude plek, des meer ogen mij lijken te volgen…

Wel duizend ogen volgen me…

Soms, wanneer je mediteert op zo’n oeroude plek, komen er ‘flashbacks’. Flarden van informatie uit lang vergeten tijden. Beelden van rituelen die er ooit zijn gehouden, waarvan sommigen ook in deze tijd nog een plaats hebben, maar anderen al lang geen doel meer hebben. Op de één of andere manier geeft dit me een gevoel dat ik hier thuishoor, een idee dat ik ooit deel uitmaakte van het leven hier op deze plek, in een tijd heel lang geleden…
Wanneer ik dat gevoel krijg, dat lijkt het of door de tijden heen wel duizend ogen me volgen…

Het zet me aan het denken — brengt vragen naar de oppervlakte — in het nu.
Als er dingen zijn die ik weet of wist over die lang vergeten tijd, wat is dat dan? En is dat informatie die ik ook in mijn leven nu nog kan gebruiken? Is de informatie die ik me op zo’n plek begin te herinneren nog van deze tijd? Of zou de hele wereld me vreemd aankijken wanneer ik ermee zou gaan werken?
Hoe meer ik daarnaar kijk en over dat soort vragen nadenk, des te meer volg ik mijn gedachtegang met andere ogen. Met de ogen die de ‘flashbacks’ opvangen en de oeroude beelden zien. De ogende ooit zagen hoe het ritueel werd uitgevoerd, hoe de energieën werden opgebouwd. De ogen die erop toezagen dat die energieën tenslotte tot rust kwamen en in slaap vielen…

En dan realiseer ik me dat ik mijzelf bekijk met wel duizend ogen — door de tijden heen.

Wel duizend ogen volgen me, ze nodigen me uit, ze brengen me herinneringen uit lang vergeten tijden…

Wil je zo'n ervaring zelf een keer meemaken?

Klik dan hier voor meer informatie...

Voetstappen

We laten allemaal onze voetstappen achter.

Of dat nu op het strand is, waar onze voetstappen in het natte zand achterblijven totdat de volgende golf ze weer wegwast, of misschien op een pad dat wij bewandeld hebben, dat een routekaart wordt voor diegenen in een vergelijkbare richting reizen…

Hoe we er ook naar kijken, we laten allemaal onze voetstappen achter — en dat hebben we door de tijden heen ook altijd gedaan.

En dan is het boeiend dat zelfs wanneer we niet noodzakelijkerwijs proberen om die voetstappen terug te vinden, we er soms toch bijna over struikelen…

Heb je ooit zo’n vertrouwd, bekend, gevoel ervaren op een plek waar je voor het eerst kwam? Of terwijl je iets leest over een plaats of een tijd, dat jee opeens precies weet hoe het toen was op die plek en in die tijd? Misschien heb je dromen ervaren over lang vergeten tijden…

De kans is gering, zelfs al zouden we het proberen, dat we onze feitelijke voetstappen daar terug zouden kunnen vinden. Aan de andere kant kunnen onze dromen  ons best veel informatie geven over plaatsen en tijden in een lang vergane geschiedenis. Meditaties kunnen ook helpen groter inzicht te krijgen, niet alleen in wat er plaatsvond op die plek zo heel lang geleden — maar meer interessant — op welke manier die inzichten ons in ons leven van nu kunnen helpen.

De vraag is, hebben wee onze voetstappen achter gelaten zodat we ze nu, op dit moment, terug zouden vinden? Een soort van “Back to the Future” gebeuren om ons te helpen ons leven vanuit een nieuw perspectief te zien? Misschien door inzicht te krijgen in iets wat toen heel gewoon was, maar wat we eigenlijk zijn vergeten in de wereld van vandaag?

En als dat zo zou zijn, hoe ver weg — zowel in afstand als in tijd — zou dat ons meenemen?

Hoe diep groeien onze wortels?

Voor mijzelf merk ik dat er behoorlijk wat voetstappen te vinden — en te volgen — zijn in noordwest Europa. Oeroude voetstappen. Zo oud dat ze samengaan met de gefossiliseerde botten van de wollige mammoeten die al hier rondliepen voor de laatste ijstijd, zo’n 120.000 jaar geleden…

En wanneer ik dan kijk naar de (metaforische) voetstappen — en luister naar de verhalen die ze te vertellen hebben — dan ben ik keer op keer verbaasd over de wijsheid die me gegeven wordt. Over de inzichten die aan de ene kant “niet van deze tijd” zijn, maar toch zo noodzakelijk zijn in de wereld van vandaag.

Over de boodschappen die ik ontvang die zo waardevol zijn in mijn leven hier en nu…

Ben je nieuwsgierig geworden over wat de oeroude voetstappen jou te vertellen hebben?

Vind dan de informatie over onze workshop in 2022 hier…

Voorstellingsvermogen

Ons voorstellingsvermogen is belangrijker dan we vaak denken…

In tegenstelling tot onze fantasie die geen relatie heeft met de werkelijkheid — is ons voorstellingsvermogen de kaart die ons laat zien waar wee naartoe gaan. Zonder ons voorstellingsvermogen zouden we helemaal vast zitten omdat we ons dan niet kunnen voorstellen dat we ergens anders zouden zijn of iets anders zouden doen…

Alle grote plannen zijn ooit geboren in het voorstellingsvermogen van iemand die dacht: “Wat nou als…”

Wat nou als… Mijn eigen bedrijf het helemaal gaat maken?

Wat nou als… Ik rijk zou zijn? Zo rijk als de loterij gewonnen hebben - rijk?

Wat nou als… Ik zomaar op reis kon gaan waar ik ook maar heen zou willen?

Wat nou als… Ik groepen mensen kon helpen zich meer bewust te worden?

Wat nou als… Er vrede zou zijn op aarde?

En alleen al door met een ‘open mind’ met zo’n “Wat nou als…”-vraag bezig te zijn, geven we het idee erachter positieve energie. En dat is de eerste stap om het in de alledaagse wereld te manifesteren — ja, zelfs de ‘vrede op aarde’…

Zo gauw we in onze gedachten kunnen zien hoe het eruit zou zien — of het nu iets alledaags is, of iets spiritueels; of het iets persoonlijks is, of iets dat de wereld omvat — wordt er een pad gevormd dat ons laat zien hoe we daar kunnen uitkomen. En of dat nu een pad is met heel veel obstakels, of een pad wat ons daar gemakkelijk heen leidt — ook dat hangt voor een groot gedeelte af van ons voorstellingsvermogen.

Dit betekent niet dat ons voorstellingsvermogen het enige is wat we nodig hebben.

We kunnen ons dingen voorstellen en we kunnen erover nadenken zoveel als we willen, maar er komt een punt waar we dat wat we ons hebben voorgesteld buiten onszelf brengen. Meestal gebeurt dat door erover te gaan praten met anderen en logische plannen te maken, onderzoek te doen en uiteindelijk daadwerkelijk stappen te zetten om dat wat we ons hebben voorgesteld realiteit te maken.

Als jouw “Wat nou als…” vraag te maken heeft met het winnen van de loterij, dan is het belangrijk om een lot te kopen. Maar als je je rijkdom op een andere manier wilt bewerkstelligen, dan kan het nodig zijn op zoek te gaan naar een goed betaalde baan…

Zo gauw als je dan denkt: “Oh, maar zo’n baan vinden is zo ingewikkeld… en dan moet ik er heel hard voor werken en er heel veel uren insteken…” Dan dat is wat je je voor kunt stellen en daarmee het meest waarschijnlijke scenario wat je in je leven brengt.

Als je je aan de andere kant voorstelt dat je met een 20-urige werkweek gemakkelijk hetzelfde kunt verdienen als met een 40-urige werkweek (…)

Zoals de serafijn Julian vaak in zijn lessen heeft gezegd: “Stel je de grootste, mooiste werkelijkheid voor die je kunt bereiken — en realiseer je dat dit slechts de eerste stap is die je neemt!”

Julian Teachings website    

Geïrriteerd

Het lijkt wel of de hele wereld geïrriteerd is op het moment…

Of je nu kijkt naar het verkeer wanneer je ergens naar toe onderweg bent, of het nieuws volgt op TV — iedereen "blaast een beetje hoog van de toren” op wat er aan de hand is.

En ik moet toegeven, dat geldt ook voor mij…

Het lijkt soms wel of het aan het weer ligt… Of er een verandering in de energie om ons heen is waar we — bewust of onbewust — op reageren. Om dan plotseling te merken dat alles wat we zo zorgvuldig hadden georganiseerd en op de rit hadden gezet een eigen leven lijkt te gaan leiden.

Dan opeens werkt onze timing niet meer.

Klusjes die normaal gesproken maar een paar minuten in beslag nemen, kosten nu minimaal een half uur. Dat kan ons laat maken voor een afspraak, dus hopen we dat het verkeer mee zit wanneer we daarheen gaan — maar helaas, we staan al snel vast in het verkeer. Dat maakt ons nog later voor die afspraak. En als we dan eindelijk aankomen, is er geen parkeerplaats te vinden een parkeren we uiteindelijk veel verder weg dan we in gedachten hadden. En op het moment dat we uit de auto stappen, begint het te regenen…

Paraplu in de ene hand, onze tas in de andere, rennen we naar onze afspraak — om eenmaal aangekomen te ontdekken dat we als eerste zijn gearriveerd…

En in plaats van een gevoel van opluchting dat we in ieder geval toch nog op tijd zijn, raken we hierdoor alleen maar meer geïrriteerd! Tenslotte hebben we ons enorm gehaast om hier te komen, door het drukke verkeer, rennend door de regen vanaf de parkeerplaats. En dan komen we aan en dan is iedereen laat!

Hoe durven ze hier niet op tijd te zijn. Weten ze niet hoeveel moeite we hebben gedaan om hier te komen?

En nee, dat weten ze niet.

Bovendien kan heet best zijn dat zij ook een dag beleven waar alles wat ze proberen uitloopt op een volgende irritatie…

Op dit punt is het het beste om even te gaan zitten en een keer diep adem te halen. Om onszelf te gronden. Om een pas op de plaats te maken en ons te realiseren: “We zijn er!!”

In de energie van nu is het gemakkelijk om geïrriteerd te raken. Om uit het oog te verliezen dat diegenen ons heen hoe dan ook hunt eigen pad bewandelen. We zouden onszelf dus hoe dan ook een enorm plezier doen door gewoon een paar keer diep adem te halen…

En dan om het hele verhaal te lachen…

“Superwoman” en “Superman”

Ieder van ons is “Superwoman” of “Superman”. Zelfs wanneer we ons niet zo voelen, zijn we het heus! En dat betekent dat ieder van ons een eigen “Super Kracht” heeft. Een eigen, unieke Super Kracht. Een Super Kracht die ons onderscheid van iedereen om ons heen — misschien omdat het een zeldzame Super Kracht is, of omdat de manier warrop we omgaan met onze Super Kracht heel bijzonder is…

Onze Super Kracht verdient aandacht, omdat het ons omschrijft als “Superwoman” of “Superman”… Misschien weet je diep in je hart al wat jouw individuele Super Kracht is. En in dat geval kan jouw Super Kracht al deel uitmaken van je leven omdat het een manier is waarop je jezelf uitdrukt…

Maar als je geen concrete gedachte hebt wat jouw specifieke Super Kracht kan zijn, hoe ontdek je dan wat het is?

Hier zijn een paar ideeën…

• Het is iets waar je een passie voor voelt, zelfs wanneer het niet iets is wat productief lijkt te zijn in je leven.
• Het is een kwaliteit die mensen om je heen opmerken als iets waar je goed in bent — of sterk — terwijl het voor jezelf misschien iets heel gewoons is…
• Het hoeft niet iets heel groots te zijn. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je mensen laat glimlachen. Of dat je altijd precies weet wat te zeggen in iedere situatie waar je een beland.
• Het kan iets zijn wie je bent — een aangeboren kwaliteit, bijvoorbeeld heel snel kunnen hardlopen.
• Het kan ook iets zijn wat je doet — een manier waarop je jezelf uitdrukt. Bijvoorbeeld “groene vingers’ hebben.

Wat jouw Supere Kracht ook blijkt te zijn — of het nu iets heel gewoons is, of juist iets grappigs of speciaals — door onze eigen Super Kracht uit te drukken zijn we “Superwoman” of “Superman”.

En dat is wel een dingetje…

Onze Super Kracht heeft expressie nodig. Het wil gebruikt worden. En als we onze Super Kracht meer en meer gebruiken, merken we dat die Super Kracht zich ontwikkeld en groeit. Het wordt iets waarmee we het ijs kunnen breken in een situatie, of op terug kunnen vallen als we obstakels tegenkomen op ons (levens)pad.

Nu is de ene Super Kracht gemakkelijker om deel uit te laten maken van ons dagelijkse leven dan de andere. Bijvoorbeeld bij iemand een glimlach op het gezicht brengen en daarmee de dag van die persoon wat lichter en wat blijer maken… Maar als je Super Kracht te maken heeft met iets als meditatief ontwerpen — of meditatieve muziek maken, meditatief schrijven, etc. — dan is het toch zaak om iedere dag even de tijd te nemen om iets met je Super Kracht te doen. Zelfs als je dat doet in de beslotenheid van je huis, van een kamer, of een favoriet plekje in de tuin…

Wanneer je dat doet, dan zul je merken dat je vaak al na een paar weken, je jezelf anders gaat uitdrukken in de wereld om je heen — omdat je Super Kracht begint te stralen…

Al heel snel wordt dan de “Superwoman” of “Superman” meer zichtbaar.

En dat maakt het alledaagse leven een mooi avontuur!

Dus… Wat is jouw Super Kracht?

Image by prettysleepy1 from Pixabay

Wie ben je?

Iedere eens in de zoveel tijd kijk ik mezelf aan in de spiegel en vraag ik mijzelf: “Wie ben je?”

Ik begrijp steeds beter wie ik niet ben…
Ik ben niet wie ik was.
Ik ben niet noodzakelijkerwijs wie anderen denken dat ik ben.

Ik ben mogelijk (nog) niet wie ik kan zijn.
En dan zijn er de dingen die voelen als mijn waarheid…
Ik ben gevuld met zich ontplooiende mogelijkheden.

Ik loop mijn eigen pad — zelfs als ik hier en daar een omleiding neem.
Ik leer van iedere ervaring en daardoor blijf ik veranderen en groeien.

Dus wanneer ik mezelf de vraag stel “Wie ben je?”, dan ben ik niet zozeer op zoek naar een precies antwoord, ik ben meer geïnteresseerd in waar ik sta op dit moment. Ik ben benieuwd waar ik vandaan kom en waar ik naartoe onderweg ben op mijn levenspad. En ik ben op zoek naar de volgende stap die ik kan nemen om daar te komen.

In alle realiteit… Wanneer we onszelf die vraag stellen zijn er vele antwoorden. Welk antwoord naar boven komt hangt af van het perspectief van waaruit wee de vraag hebben gesteld. Het hangt af van welk aspect van onszelf we belangrijk vinden op dat moment.

Daardoor  zal het antwoord anders zijn wanneer we naar ons werkelijke zelf, de kern van onszelf kijken — dan heeft het antwoord misschien een meer spirituele connotatie — dan wanneer we kijken naar hoe we in de fysieke wereld staan op dit moment. En als we kijken naar waardoor of waarin we ons gedreven voelen — naar onze passie — kan er opnieuw een ander antwoord naar voren komen.
We zijn tenslotte allemaal wezens met vele facetten, met alle mogelijkheden die we ons kunnen wensen (en vaak zelfs meer…) en we hebben allemaal veel te bieden aan de wereld waarin we leven.

De valkuil van onze veel facetten is — en dit is waar die vraag “Wie been je?” een rol speelt — dat we vaak maar naar één of twee van die facetten van onszelf kijken en de rest een beetje lijken te vergeten. Dat wee alleen kijken naar waar we op dat moment mee bezig zijn en onszelf definiëren aan de hand van die bezigheden.
Zo gauw dit gebeurt verliezen we het zicht op al die andere kanten van onszelf, die, hoewel we daar misschien niet direct mee bezig zijn op dit moment, er wel zijn. De kans is zelfs groot dat we steeds minder durven te kijken naar wie we kunnen zijn, of naar hoe we onze grootste dromen waar kunnen maken…
Naar hoe al die vele mogelijkheden die nog inn onszelf besloten liggen kunnen gaan ontdekken…

En daarom is het een goed idee om onszelf iedere eens in de zoveel tijd af te vragen “Wie ben je?” en om onszelf dan te laten verrassen door het antwoord dat vanuit onze diepste kern naar boven komt…

Mijmeringen

In het afgelopen jaar heeft het Universum me zeker genoeg tijd gegeven om werkelijk naar mijn leven te kijken. Om meer te ontdekken over wie ik ben, meer te weten te komen over waar ik sta en meer duidelijkheid te krijgen over waar het pad dat zich voor me opent heen gaat. En eindelijk — ja, het heeft me echt een jaar gekost — begin ik dit daadwerkelijk te waarderen!

En pas de laatste paar weken merk ik dat ik meer onderscheid begin te maken over wat er op dit moment in de wereld aan de hand is en of de situaties die ik in mijn leven tegenkom deel uitmaken van mijn normen en waarden. Of niet.

Het blijkt een innerlijke reis te zijn. Een reis die me dichter  en dichter bij mijn authentieke zelf brengt, op een manier waarop ik me dat tot nu toe nooit bewust ben geweest.

Deze innerlijke reis heeft em uitgenodigd meer naar mijn achtergrond te kijken — mijn familie, de cultuur waarin ik ben opgegroeid, en zelfs de achtergrond van de mensheid als geheel. Het heeft de eeuwenoude vraag waar we vandaan komen en waar we onderweg naartoe zijn voor mij naar voren gebracht. Daarnaast betekent dit dat het tijd is om mijn normen en waarden opnieuw te bekijken.

Met andere woorden, wat is werkelijk belangrijk in mijn leven en wat zijn de dingen die ik geleerd heb die nu eigenlijk minder belangrijk blijken te zijn dan ze kennelijk waren voor mijn ouders en grootouders.

Bijvoorbeeld, ik ben opgevoed met de regel dat je altijd afmaakt waaraan je bent begonnen. Het was één van die regels die werkelijk belangrijk waren voor mijn ouders. Maar is het nog steeds belangrijk voor mij op dit punt van mijn leven?

En dan merk ik dat deze specifieke “regel” dat niet (meer) is. En tegelijkertijd merk ik dat het lastiger om deze “regel” los te laten dan ik voor mogelijk had gehouden…

Aan de andere kant, allebei mijn ouders hebben er hard aan gewerkt en veel voor over gehad om hun eigen leven op te bouwen — zelfs al kregen ze veel tegenstand van hun ouders… En die vasthoudendheid om je doel te bereiken, die herken ik als belangrijk in mijn leven.

En dan is er de situatie in de wereld vandaag de dag…

En dat brengt vragen naar voren als: ben ik het eens met wat er gebeurt? Of misschien niet? En wat het ook is, ga ik mijn mening hierover open — zo niet luidkeels — verkondigen, of kies ik ervoor het te benaderen vanuit een meer innerlijk perspectief?

Doe ik dat laatste, dan kan ik me afvragen wat deze situatie voor mij betekent in mijn persoonlijke leven. En wat betekent het voor het uitdrukken van mijn authentieke zelf?

Het is tenslotte ook zo dat alleen al door het feit dat we met deze situatie te maken hebben, dat het ons iets te vertellen heeft. En ook dat wij als individu iets te bieden hebben wat diegenen in onze omgeving — en zelfs de mensheid als geheel — kan helpen…

Dus… Ga ik mee in iets waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, “omdat het beter is voor iedereen”? Of bewandel ik mijn pad op mijn eigen manier — volgens mijn eigen normen en waarden — en vertrouw ik erop dat ik daarmee diegenen om mij heen behulpzaam ben?

De antwoorden op die ene vraag zijn bijzonder persoonlijk en hangen af van de situatie, van wat het belang is voor die persoon en vele andere aspecten die op dat moment voor die persoon spelen. En omdat de antwoorden zo individueel zijn, zijn er geen goede of foute antwoorden.

Echter, de constante factor is dat we respect moeten hebben voor de keuzes van die andere persoon. Wij weten tenslotte niet waar zij vandaan komen, wat hun situatie is, of hoe de vraag zich verhoudt tot hun normen en waarden…

En terwijl ik over al deze zaken zit te mijmeren, kom ik erachter dat, ja, ik waardeer de tijd die ik heb gekregen voor dit proces enorm!

Een nieuwe melodie

Zelfs al lijkt de pandemie verre van voorbij; en zelfs al zijn onze gedachten meer bezig met hoe we zelf gezond blijven — nu, op dit moment — in plaats van te kijken naar ons persoonlijke levenspad, naar het stellen van nieuwe doelen, of zelfs het aangaan van nieuwe avonturen…

Temidden van die wereldwijde situatie lijkt er een nieuwe melodie naar boven te komen…

Heb jij dat ook gemerkt? Dat er die nieuwe vibratie lijkt te zijn — en misschien zelfs een nieuw ritme van de energie? Heel subtiel kruipen de veranderingen naar dee oppervlakte en duwen ze al het oude aan de kant.

Opeens, zonder daar verder over na te denken, kunnen we opeens die beslissingen nemen waar we al zo lang tegenaan hangen. Of merken we dat we meer actief zijn, of misschien juist wat meer tijd voor onszelf nemen. `Het lijkt alsof die veranderingen naar boven komen vanuit een plek heel diep in onszelf…

En stukje bij beetje, hoe meer we die veranderingen in ons leven toelaten, des te meer we bouwen aan een nieuwe structuur voor onszelf. We laten een nieuw ritme naar boven komen. Een nieuw ritme om de dagelijkse karweitjes te doen; een nieuw ritme om ons werk te doen; een nieuw ritme voor de tijd dat we uitrusten… Eigenlijk een heel nieuw ritme om ons leven te leven! En dat nieuwe ritme geeft ons de gelegenheid om nieuwe dingen te gaan doen — misschien zelfs wel die dingen die we altijd al hadden willen doen (maar nooit hebben gedaan).

Zoals met iedereen verandering in de energie, is het aan ons om te kiezen hoe we daar mee om gaan. Gaan we er meteen enthousiast mee aan de slag? Vinden we vreugde in de veranderingen? Zien we het als een nieuw avontuur op ons pad? Of vechten we tegen de veranderingen totdat we er werkelijk niet meer onderuit kunnen en we er op een of andere manier mee mogen leren omgaan?

Sommigen zullen opgelucht zijn dat dit nieuwe ritme er eindelijk is, terwijl het voor anderen voelt als een enorm obstakel dat hun energie en hun leven overhoop gooit. 

Met dat nieuwe ritme dat langzaam maar zeker de overhand krijgt, worden van ons uiteindelijk ook nieuwe dingen verwacht. Een nieuwe manier van denken. Nieuwe richtingen. Nieuwe manieren van leven…

Het lijkt erop dat deze veranderingen — nu zee eer eenmaal zijn — niet meer zullen verdwijnen. Het is dus aan ons om die vibraties te voelen, het ritme te ervaren en uiteindelijk die nieuwe melodie te vinden die dat nieuwe ritme helemaal in ons leven kan brengen. Die melodie die dit nieuwe ritme een onderdeel van ons levenspad kan maken. 

Misschien is die nieuwe melodie geschreven in een nieuwe toonaard die disharmonisch lijkt en vooralsnog pijn doet aan onze oren. Echter, de kans is groot dat hoe meer die melodie en dat ritme samenvloeien, we opeens merken dat we een nieuwe dans dansen…

Zo lang we nog wennen aan die nieuwe melodie en die nieuwe dans, zullen we misschien wel eens iemand op de tenen staan… Of merken dat een ander opeens op onze tenen staat…

Maar het duurt niet lang voordat we die nieuwe dans met veel vreugde en vrijheid dansen!

Ik kan die nieuwe vibratie, dat nieuwe ritme al voelen…

En ik ben op zoek naar die nieuwe melodie…