De elementen

Wanneer we denken aan de elementen in het weer, dan denken we al gauw aan kou, regen en storm. En daarmee hoofdzakelijk aan het element water… En aan de wind of storm die beweging brengt in dat element.

Waar de energie van water als element te maken heeft met zuivering en met emoties — en de wind die deze in beweging brengt maakt dat een wandeling in een fikse storm ons echt kan helpen “even uit te waaien”…

Aan de andere kant hebben we nu te maken met een hittegolf. Veel zon, hoge temperaturen en bijna geen briesje wind. Volgens velen het perfecte zomerweer, hoewel het voor anderen met de hoge temperaturen wat veel van het goede is… 

En dit heeft dan helemaal te maken met het element vuur; en ook vuur heeft te maken met zuivering. Daarnaast gaat de energie van het element vuur ook over het bij elkaar brengen en in beweging zetten van dat wat we nodig hebben in ons leven.

Daarnaast heeft de zomer een energie van details en van verwondering. Een energie die ons met een open blik — een “open mind” — laat kijken naar wat er aan de hand is in ons leven. Niet zozeer wat betreft de grote lijn of het overzicht, maar juist waar het gaat tover de details.

Het boeiende is dat we hiermee te maken hebben precies op hetzelfde moment dat we toch weer voorzichtiger moeten worden in verband met het coronavirus. Het wordt misschien nog belangrijker om afstand te houden en op drukke plaatsen komen er nieuwe regels en bepalingen om op die manier het virus opnieuw — of verder — in te dammen.

Deze combinatie van het zomerweer met veel zon en hoge temperaturen en de behoefte om opnieuw — met een frisse blik — te kijken wat er nodig is om veilig en gezond ons leven te kunnen leven, nodigt ons uit om op een andere manier te kijken naar hoe we ons leven leven. Naar wat belangrijk is in ons leven. En naar onze bereidwilligheid om ons leven tot in de details te observeren…

Welke details zijn zo belangrijk in ons leven dat we ze in ere houden en welke details zijn slechts kleinigheden die we gaandeweg achterwege laten?

Juist omdat het over de details gaat, lijkt het misschien minder belangrijk om er tijd aan te besteden. En daar ligt nou precies de uitdaging! Want juist die details kunnen een enorm verschil maken in ons leven wanneer je ze bij elkaar optelt!

Bekeken vanuit de energie van de elementen hebben we nu te maken met een zuivering — kijken wat we werkelijk nodig hebben en wat we los mogen / kunnen laten — en met een open blik kijken naar hoe we de details die belangrijk zijn in ons leven in beweging brengen om er op die manier een (nieuw) geheel van te maken.

Praktisch gezien kan dat gaan over bijvoorbeeld nieuwe eetgewoontes, een nieuwe manier om goed voor jezelf te zorgen, of eindelijk toegeven aan dat dag- / nachtritme — ben je een ochtendmens, of een avondmens — wat het beste bij jou past…

De kans is groot dat wanneer we de energie van het element vuur in het zomerweer op deze manier bekijken, dat de veranderingen die ons leven “insluipen” positief zijn en ons leven gemakkelijker, mooier maken!

Tel je zegeningen

Een oude, klassieke uitspraak die we vaak gemakkelijk wegwuiven….

Maar eens in de zoveel tijd is het een goed idee om te kijken naar waar we staan in het leven, wat we willen bereiken en misschien het belangrijkste, waar we ons op richten; waar onze focus ligt. En de huidige wereldwijde situatie maakt dat dit een goed moment is om dat te doen.

Ik denk dat voor ons allemaal dit jaar helemaal anders verloopt dan we hadden verwacht. Misschien hadden we zelfs ambitieuze goede voornemens die we eigenlijk aan de kant hebben moeten zetten door de situatie in de wereld. Of waar we op z’n minst op een heel andere manier mee om mogen gaan…

De belangrijkste vraag die we ons op dit moment kunnen stellen is misschien wel waar we ons op richten. Waar ligt onze focus.

Blijven we alleen maar kijken naar alles wat er niet kan, de dingen die we niet kunnen doen, of de doelen die we nu zeker niet zullen bereiken?

Of maken we een bewuste keuze om te kijken naar alles in ons leven dat goed is. Maken we het meeste van iedere dag en gebruiken we de “extra” tijd om ons bewust te worden van waar we staan in het leven? Zorgen we beter voor onszelf en ontdekken we steeds beter wat werkelijk belangrijk is voor ons in ons leven?

Zo lang we alleen maar kijken naar wat we niet kunnen doen / mogen doen / bereiken, dan is de kans groot dat we in een situatie terecht komen waar onze wereld kleiner en kleiner lijkt en waar we steeds ongelukkiger worden — of zelfs depressief.

Aan de andere kant, wanneer we doelbewust kijken naar de goed kanten — de zegeningen — van deze moeilijke situatie waarin we ons bevinden, dan kan het gebeuren dat we nieuwe manieren ontdekken om daarmee om te gaan. Misschien merken we dat ons persoonlijke pad een iets andere wending neemt waardoor ons leven beter wordt dan we ooit hadden verwacht.

Wanneer we onze zegeningen tellen, stellen we onszelf open voor de nieuwe manieren waarop het Universum het goede op ons pad brengt. En in die openheid worden kleine en grote wondertjes mogelijk… Zoals wanneer je thuisblijft in de vakantie en dan merkt dat het weer omslaat in echt “vakantieweer”. Of wanneer je besluit te reizen in je gedachten, in meditatie, of door te lezen over andere plaatsen en dan plotseling die trip naar het buitenland toch door kan gaan…

Met andere woorden, wanneer we onze zegeningen tellen dan kijken we op een meer positieve manier naar ons leven. En hebben we daarbij een “open mind”, dan kan ons leven zomaar beter worden wanneer we onze zegeningen gaan tellen…

Wij zijn de storm niet

Er gebeurt veel in de wereld op dit moment dat onze beleving van onze wereld — hoe wij persoonlijk de wereld om ons heen zien en ervaren — op de proef stelt. Dingen die we nu niet kunnen doen, dingen die we zouden kunnen doen, maar ook dingen die we juist niet zouden moeten doen en misschien zelfs dat gevoel dat we ons leven structureel zouden moeten veranderen. Hoe we er ook naar kijken, ieder van die situaties maken het duidelijk dat we mogen — misschien zelfs moeten — veranderen. Het veranderen van ons gedrag, van onze zienswijzen, onze interacties. En misschien zelfs veranderen in wat we wel en niet geloven.

We lijken daarbij op een punt gekomen te zijn waar we hevig blijven protesteren over de veranderingen en veel lawaai blijven maken over hoe al deze dingen nooit hadden mogen gebeuren. Of we kunnen kijken waar we nu precies staan in de situatie en welke richting de stroom ons daarvandaan kan brengen…

Het oude gezegde is heel waar: “Zo boven, zo beneden — zo binnen, zo buiten.”

Wanneer een situatie zulke veranderingen met zich mee brengt dat we ons heen en weer geduwd voelen door iets waar we geen controle over hebben — laat staan kunnen beïnvloeden — dan is de kans groot dat we in ons eigen, persoonlijke leven ook dingen tegenkomen die ons niet meer helpen en mogen veranderen. Dingen waar we misschien al een poos niet naar hebben gekeken want “alles gaat toch gewoon, lekker z’n gangetje?”. Maar nu opeens zien we door te veranderen ons persoonlijke levenspad gemakkelijker kunnen maken. Productiever. 

Terwijl de storm om ons heen raast, is het goed om te bedenken dat wij niet de storm zijn…

Het is aan ons om dat punt van stilte in de storm te vinden en te observeren wat err gebeurt. Om te zien wat de wind wegblaast en te kijken hoe het water ons levenspad zuivert precies voor onze voeten.

Met een heldere blik kan het gebeuren dat we plotseling kunnen zien hoe we bezig waren met zaken die ons eigenlijk niets opleverden.

Vanuit dat punt van stilte, van helderheid, kunnen we zien dat de situaties waar we bij betrokken zijn, de dingen die we in beweging zetten, onze acties en interacties misschien niet uitdrukken wie we werkelijk zijn. Dat wat we doen is niet de basis van onze identiteit.

De storm is niet wie wij zijn — wij zijn dat punt van stille essentie in het middelpunt. Wij zijn het oog van de storm. We kunnen de storm ervaren en van die ervaring leren. Vanuit die positie kunnen we helpen wanneer dat ons gevraagd wordt.

Vanuit dat punt van stilte kunnen we onszelf uitdrukken op een manier productief is en “klopt”, niet alleen voor onszelf, maar ook voor iedereen om ons heen, ja, zelfs de hele mensheid!

Uitdrukking geven aan wie wij werkelijk zijn, aan onze essentie — vanuit een diepgeworteld gevoel van vrede, met wijsheid en compassie — is wat de wereld nu nodig heeft…

De wilde kant van onszelf

Ieder dier heeft een eigen, unieke kwaliteit of energie die aan het dier wordt toegeschreven. Voor een totemdier is het deze kwaliteit of energie die ons kan helpen een brug te slaan tussen ons dagelijkse leven en de — ongeziene — spirituele wereld.

Daarnaast zijn er krachtdieren die ons hun unieke kracht kunnen “lenen” wanneer we die in een specifieke situatie nodig hebben. Wanneer we bijvoorbeeld bezig zijn met iets wat veel fysieke kracht van ons vergt, dan kunnen we Beer vragen om ons een handje te helpen.

Een ander perspectief is om te kijken naar welke kwaliteit of energie we in onszelf graag sterker zouden zien worden. En als die kwaliteit of energie zou worden gerepresenteerd door een dier, welk dier zou dat dan zijn?

Het zou heel waarschijnlijk een ander dier zijn dan ons totemdier. En het dier zou ons ook niet noodzakelijkerwijs helpen zoals een krachtdier dat kan doen. Het gaat hier om een kwaliteit of energie die dit dier heeft, dezelfde kwaliteit of energie die wij diep in onszelf hebben die we wat meer naar buiten zouden mogen brengen. Een kwaliteit die we wat vaker, of wat meer openlijk zouden mogen gebruiken in ons leven.

Het dier is dan eigenlijk een “geheugensteuntje” van deze energie in onszelf.

We zouden kunnen zeggen dat wanneer we al onze sterke kanten, alle aspecten van onze energie en al onze talenten werkelijk zouden gebruiken, dat we dan “heel zijn”…

En het voelt fijn wanneer een dier het geheugensteuntje is voor een specifieke, aangeboren kwaliteit die we hebben. Een kwaliteit die we op één of andere hebben verborgen — vaak door ons aan te passen en geaccepteerd te worden door onze omgeving.

Wanneer ik terugkijk, dan zijn er best veel dingen waarvan ik wist dat ze “waar” waren als klein kind. Maar — zeker als kind — was het niet passend om daarover te praten. We moesten beleefd zijn, logisch nadenken en als het enigszins mogelijk was de perfecte manifestatie worden van wat onze ouders zich hadden voorgesteld. En al snel zijn we ons gaan gedragen op een bepaalde manier, gaan praten op een bepaalde manier en gaan handelen op een bepaalde manier om erbij te horen.

Maar wat zou er gebeuren wanneer we terug zouden gaan naar de persoon die we waren toen we deze wereld binnenkwamen?

We zouden waarschijnlijk nog steeds beleefd zijn en ons gedragen. Het zou zomaar kunnen dat  we nog steeds in dat perfecte plaatje passen…

Aan de andere kant, kan het ook zo zijn dat we een andere richting zouden kiezen. Een pad dat ons gewezen wordt door onze zintuigen en ervaringen, ons “onderbuikgevoel”, of onze intuïtie… We zouden kunnen ontdekken dat we ons minder of niets meer aantrekken van wat andere mensen van ons vinden. En heel waarschijnlijk zouden we stoppen onze keuzes en beslissingen te nemen gebaseerd op de verwachtingen van anderen.

Als we deze nieuwe richting in zouden slaan, dan zouden we nieuwe mogelijkheden en talenten kunnen ontdekken die we altijd al — diep in onszelf — hebben gehad, maar waar we nooit iets mee gedaan hebben. We zouden kunnen ontdekken dat we kwaliteiten hebben waarvan we ons nooit bewust zijn geweest…

And het gezelschap van een dier dat voor ons een geheugensteuntje is om deze kwaliteiten en talenten naar buiten te brengen, zou ons niet alleen goed doen, maar zou bovendien heel leuk zijn!

Misschien is het tijd om de wilde kant van onszelf te gaan ontdekken…

Image by Andrea Bohl from Pixabay

Ongewoon Gezond Verstand

Juist in veranderende - of zelfs wat chaotische - tijden, is het een goed idem ons gewone gezonde verstand te gebruiken. Om de ‘oorzaak en gevolg’ van ons handelen in het oog te houden en verantwoordelijkheid te nemen wanneer de uitkomst van een situatie anders is dan we ons hadden voorgesteld…

Dat is gewoon gezond verstand, toch?

Maar er is een punt waar ons gewone gezonde verstand een beperking wordt. Want hoe waardevol ons gewone gezonde verstand ook is, we blijven geneigd om het toe te passen op zo’n manier dat we uitkomen bij de oplossing waarvan we eigenlijk van tevoren al weten dat deze werkt. We nemen het zekere voor het onzekere en kiezen zo de “veilige” oplossing voor de situatie waarmee we worden geconfronteerd.

Aan de andere kant, als de beste oplossing voor de situatie een echt nieuwe oplossing is en we misschien wel op een hele nieuwe manier naar de situatie zouden moeten kijken om deze werkelijk op te lossen - dan wordt het mogelijk tijd om ons “ongewone gezond verstand” te gebruiken…

Het “ongewone gezond verstand” dat zijn basis heeft in ons voorstellingsvermogen en onze intuïtie. Met een open manier van kijken naar de wereld om ons heen en de situatie waar we in zitten. En misschien zetten we een paar stappen terug om de feiten van de situatie te kunnen zien en ons kunnen verwonderen over hoe de situatie er werkelijk uitziet en hoe deze zo heeft kunnen ontstaan.

Ons “ongewone gezonde verstand” laat ons vaak de schoonheid, de waarde en zelfs de mogelijkheden zien van een situatie - onafhankelijk van of het nu om een “goede” of “slechte” situatie gaat.

Ons “ongewone gezonde verstand” heeft een onafhankelijke, wilde kant. Een avontuurlijke kant.

Wanneer we ons “ongewone gezonde verstand” gebruiken, dan gaan we staan voor dat waarvan we voelen dat ze kloppen. Waarvan we in zekere zin weten dat de uitkomst goed zal zijn - zonder dat we onszelf vastzetten in een gewoon gezond verstand gedachtegang die bij voorbaat al zegt: “Dat gaat natuurlijk niet werken, want het heeft nooit zo gewerkt / zo is het nog nooit gedaan / hebben we al geprobeerd…”

En dat is precies waar het om gaat!

In veranderende tijden hebben we nieuwe oplossingen nodig. Nieuwe perspectieven. Nieuwe ideeën. En ja, een nieuwe manier om naar onszelf te kijken.

In veranderende tijden is het een goed idee om ons opnieuw te verbinden met die wilde kant van onszelf. Met die aspecten van onszelf die we hebben afgeleerd als kind. We hebben er veel bij te winnen om alle manieren waarop we ons hebben aangepast aan de verwachtingen van anderen - of zelfs van de wereld om ons heen - los te laten.

Laten we onszelf verbazen met de nieuwe, geweldige oplossingen die we kunnen bedenken voor welke situatie dan ook waar we mee geconfronteerd worden, wanneer we ons “ongewone gezonde verstand” gebruiken. Wanneer we ons voorstellingsvermogen de vrijheid geven ons te laten zien wat de mogelijkheden zijn - en pas daarna  gaan kijken hoe dat praktisch kan worden toegepast.

In deze tijd waar gezond verstand nodig is (en niet altijd beschikbaar lijkt), wil ik je vragen om jezelf de vrijheid te gunnen je “ongewone gezonde verstand” te gebruiken!

Bewust Zijn in roerige tijden

Nu de “intelligente lockdown” stukje bij beetje weer wat opener wordt, lijkt het wel alsof de de spanning die over de afgelopen maanden langzaam is opgebouwd nu een uitweg zoekt. Het is alsof we maandenlang onze adem hebben ingehouden en nu dan eindelijk weer kunnen ademen…

Daarmee komen we weer steviger in onze eigen ruimte te staan, in onze eigen energie. En hoewel we nog steeds niet dichterbij mogen komen dan tot zo’n anderhalve meter, gaan we daar over het algemeen wat meer ontspannen mee om.

We komen er steeds meer achter dat het gaat om Bewust Zijn. 

Om ons bewust te zijn van onze omgeving, van de mensen die er om ons heen zijn, maar ook van wat er veranderd is. En misschien zijn we ons wel het meest bewust van de veranderingen in onszelf…

Dat maakt dit een goed moment om bewust te kijken naar onszelf, naar ons leven. Naar wat we de afgelopen tijd anders hebben gedaan, naar de dingen die we graag weer terug willen hebben in ons leven en naar de dingen waarvan we hebben ontdekt dat we eigenlijk best zonder kunnen. Misschien zelfs wel naar zaken die we stiekem wel heel fijn hebben gevonden in de afgelopen tijd…

Hoe meer we onszelf dit soort vragen stellen, hoe meer we onszelf in een positie plaatsen waarin we Bewust Zijn, des te groter ons gevoel van balans in deze situatie — en voor velen geeft dit ook vertrouwen in de toekomst.

Natuurlijk zijn er ook plaatsen waar de opgebouwde spanning nu als het ware explodeert. Waar dingen gebeuren die totaal niet kunnen. Dat kan op een kleine schaal zijn, bijvoorbeeld in families waar gevoelige, vaak emotionele zaken nu opeens aan de oppervlakte zijn gekomen. Maar het kan ook gebeuren met in situaties waarin cultuurverschillen misschien al heel lang voor spanningen zorgen die nu opeens voor iedereen te zien zijn…

Opeens worden we ons bewust van het feit dat er onder het leven van alledag een gespannen situatie verborgen lag. En nu we ons dit bewust zijn, kunnen we mogelijk helpen een oplossing te vinden. Misschien alleen door de situatie in het Licht te plaatsen. Of gewoon door er voor iemand te zijn.

Alleen al door Bewust te Zijn, kunnen we helpen balans te brengen in ons leven, onze directe omgeving en ja, ook in de wereld als geheel. Door ons niet mee te laten slepen in heftige polariteiten, maar juist standvastig te blijven in dat punt van balans waar we Bewust Zijn, helpen we de wereld te veranderen. 

Omdenken

Het lijkt of we er zo aan zijn gewend dat alle nieuws negatief is, dat alleen de dingen die fout gaan in de wereld belangrijk genoeg zijn om te vermelden… Dat heeft ook iets comfortabels, want vaak gaat het dan over zaken die ons eigen leven overstijgen. Het is bijna een uitnodiging om bij zoiets een (negatieve) duit in het zakje te doen, te wijzen naar een “schuldige” zodat we vooral niet hoeven te kijken wat we zelf - in ons eigen leven - zouden kunnen bijdragen aan een oplossing.

Stukje bij beetje hebben we op die manier een meer negatieve manier van denken en doen gekregen waarmee onze focus is komen te liggen op alles wat niet kan. Op alles wat niet mag. Op alles wat niet goed is. En ga zo maar door…

Toen kwam het coronavirus.

Al gauw kregen we te maken met “afstand houden” en “thuisblijven”. Met heel veel dingen die we niet meer “mogen” doen. Sportwedstrijden, festivals en ja, zelfs onze vakanties zijn allemaal  uit den boze. Net zoals - voor nu - restaurantbezoek, of even een biertje pakken in je favoriete kroeg.

Een refrein van alle dingen die niet meer mogen wat we veel vaker horen dan het meer oplossingsgerichte “handen wassen”.

Maar zolang we de situatie waarin we nu leven steeds weer in een negatieve context blijven plaatsen, is er een kans dat we ook steeds meer vastlopen in onze eigen energie - in ons eigen denken. Het is dus een mooie tijd om te gaan oefenen met “Omdenken”.

“Omdenken is een manier van denken en doen, waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is en onderzoekt wat je daarmee zou kunnen. Omdenken benadert een probleem als ruwe energie; frustratie die zijn vorm nog niet gevonden heeft. Je gebruikt de energie van het probleem voor iets nieuws.”

Dit kan betekenen dat je doelbewust op zoek gaat naar de positieve kanten van de situatie waarin we op dit moment leven. Zoals bijvoorbeeld dat we niet dagelijks in de file staan om op ons werk te komen, want we werken nu thuis. Of dat we meer ondernemen met ons gezin. Of eigenlijk meer contact hebben met anderen - zij het digitaal - dan we anders gehad zouden hebben, omdat we even (video)bellen om te horen hoe het gaat met die ander. Dat we opeens tijd hebben om iets creatiefs te gaan doen…

Met andere woorden, dat we doelbewust zoeken naar die kanten van de situatie die voor ons positief zijn. Dat we als het ware de balans opmaken van ons leven om te zien wat werkelijk belangrijk is voor ons. En misschien dan ook tot de ontdekking te komen dat we al heel lang ook dingen doen die weinig tot niets toevoegen aan ons leven.

En door op die manier naar ons eigen, persoonlijke leven te kijken, kan het zijn dat we opeens beslissingen nemen die we al een poosje voor ons uit hebben geschoven. Hebben we die beslissing eenmaal genomen, dan zou ons leven best eens een positieve wending kunnen krijgen… Afgezien van de situatie waarin we zijn beland door het coronavirus.

“Omdenken” geeft ons een handvat om de regie van ons leven weer terug te pakken. Niet door ons niet aan regels te houden, maar eerder door respect te hebben voor onszelf en anderen. Door erop te vertrouwen dat wij voor onszelf een mooi leven kunnen creëren - en dat ook doen!

Op gepaste afstand

Het lijkt wel of hoe langer de periode van “social distancing” duurt, des te meer ontmoetingen er plaatsvinden. Allemaal op gepaste afstand natuurlijk. Maar op die manier kun je dan opeens met mensen in gesprek komen waarvan je wel wist dat ze in de buurt wonen, maar met wie je nog nooit een praatje hebt gemaakt.

Best gek, toch? In een tijd van relatieve isolatie…

Het lijkt wel of we nu er regels zijn over wat een ‘gepaste afstand’ op dit moment is, ons hele begrip van ‘gepaste afstand’ aan het verschuiven is. Wanneer we iemand tegenkomen dan is het duidelijk; de ‘gepaste afstand’ is 1,50 meter. In de supermarkt blijkt dan dat dit de afstand is van een persoon met een winkelwagentje…

Zien we nu iemand aankomen, dan verplaatsen we ons bijna automatisch naar de andere kant van de straat — om dan vervolgens stil te blijven staan en een praatje te maken wanneer we elkaar passeren.

Op bezoek gaan doen we op dit moment alleen per telefoon, computer of tablet. Zeker wanneer het gaat om een ouder persoon.

Wordt er iets bezorgd, dan wordt het voor de deur neergezet en doet de bezorger twee stappen achteruit om te wachten tot je de deur opendoet en het pakketje oppakt…

Met andere woorden, we houden contact, maar in bijna alle gevallen is de letterlijke afstand tussen ons en die ander een stuk groter dan deze voorheen zou zijn geweest.

In sommige gevallen is dat een opluchting — bijvoorbeeld in de supermarkt — in andere gevallen iets waar we misschien niet noodzakelijkerwijs opzaten te wachten.

Er is echter — tenminste — één persoon tot wie de afstand in deze situatie opeens een stuk kleiner lijkt te zijn geworden: onszelf.

Nu we eigenlijk nergens meer naar toe kunnen om op die manier voor onszelf weg te kunnen lopen — om iets anders te gaan doen om op die manier maar niet te hoeven kijken naar dat vervelende klusje wat nog moet gebeuren, of die lastige beslissing die we toch echt een keer moeten nemen — worden we opeens geconfronteerd met onszelf. Met wie we zijn. Met wat werkelijk belangrijk voor ons is.

Dan blijkt dat hoe dichter we bij onszelf komen, des te duidelijker het is waar we staan in het leven. En vooral waar we naartoe willen in het leven.

We weten misschien nog niet precies hoe we daar willen komen, maar de richting is opeens zonneklaar!

Voor sommigen betekent het dat het houden van ‘gepaste afstand’ — met het thuiswerken en veel minder vaak ergens heen gaan — een opluchting! Het geeft een rust die we kennelijk even nodig hadden.

Voor anderen brengt het een gevoel van eenzaamheid en isolatie. Een hunkering naar een aanraking, naar elkaar even stevig vast kunnen houden.

In allebei de gevallen is het goed om te beseffen dat niet de situatie werkelijk belangrijk is, maar hoe we daarmee omgaan. Hoe we — voor nu en misschien ook wel voor in de toekomst — creatieve oplossingen bedenken waarbij we ons goed voelen. Hoe we onze persoonlijke wereld zo vormgeven dat we, wanneer de urgentie afneemt, op deze periode terugkijken en kunnen zien wat de goede dingen zijn die het ons heeft gebracht…

Wat probeert die situatie mij te leren?

Gisteren heb ik op facebook een foto ge-liked en vanmorgen werd ik wakker met het volgende persoonlijke berichtje:

Helaas pindakaas!

Nu je mijn foto geliked hebt, ben je verplicht om ook een foto van jezelf uit de oude doos te posten met het jaartal erbij en de tekst:''uitdaging aanvaard'' . Kwestie van het niet constant over dat klote virus te hebben. Deze tekst stuur je dan in een PB naar alle likers om die ook in gang te zetten.

Het is een berichtje wat me aan het denken zet. 

Aan de ene kant is het een heel goed

idee om onszelf met iets anders bezig te houden dan met het Corona virus en de gevolgen daarvan. Aan deandere kant geeft deze situatie mij de gelegenheid om te kijken naar wat het mij persoonlijk te vertellen — of zelfs te leren — heeft. Met andere woorden, ik ga iedere dag bewust op zoek naar de productieve boodschap die de situatie voor mij heeft. Het is een proces dat zich voor mij stap voor stap afspeelt.

En dan blijkt dat ik dat best heel confronterend vind. En terwijl er in mijn leven niet heel veel veranderd is (ik werk altijd thuis en ben vaak alleen) merk ik dat ik nu niet meer voor mijzelf kan ‘weglopen’. 

Het betekent echt kijken naar wie ik ben, waar ik sta in het leven, wat mijn wensen, verlangens en verwachtingen zijn. Maar ook kijken naar hoe ik mijn werk wil doen, wat ik te bieden heb en hoe ik met de juiste personen in contact kan komen…

Het eerste dat daardoor is gebeurd is dat ik in mijn eigen energie ben gaan staan en daarmee bewust afstand heb genomen van verwachtingen van anderen en dat ik de verplichtingen die ik heb opnieuw bekijk.

Het volgende wat gebeurde is dat ik ben gaan opruimen, en de klusjes ben gaan doen die al een poosje aan me ‘knaagden’, maar die geen urgentie leken te hebben in mijn leven.

Het resultaat is een enorme opluchting! Het geeft me zoveel ruimte en energie — veel meer dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden! Ik kan daardoor eindelijk die lastige beslissingen nemen. Ik merk dat ik na een hele lange tijd mijn prioriteiten helder krijg. Dat ik weer initiatieven neem en plannen maak.

Het maakt dat ik me heel erg bewust ben dat we onze eigen, persoonlijke wereld vormen door onze beslissingen…

Als ik dan naar deze pandemie kijk, naar het Coronavirus en de mogelijke gevolgen daarvan, dan zijn die — zeker wanneer je daar direct mee te maken hebt van een gezondheidsperspectief — verschrikkelijk!

Zeker voor ouderen en kwetsbare mensen in onze samenleving.

Jonge kinderen kunnen zoals het er nu uitziet Covid-19 wel krijgen, maar worden er niet of nauwelijks ziek van. Wat hebben zij dat wij volwassenen niet meer hebben? Is dat hun onbevangenheid? Hun openheid? Hun houding dat iedere dag nieuw is? Dat het leven iedere dag weer een avontuur is?

Vandaar mijn foto, 1964.

En nee, niemand is ‘verplicht’ een foto van jezelf te plaatsen als antwoord op een ‘like’. Mocht je serieus zin hebben in een uitdaging, kijk dan wat de situatie jou persoonlijk te leren of te vertellen heeft.

#MysticAnneClaire

‘Bomen hebben wortels’

 Al heel lang staat een vers van Huub Oosterhuis’ gedicht ‘Een mens te zijn op aarde’ me bij. De rest van het gedicht is voor mij wat te zwaar op de hand, maar dat ene vers spreekt tot mijn verbeelding:

Bomen hebben wortels

Bomen mogen stevig staan

Maar mensen moeten verder gaan

Bomen hebben wortels

Maar mensen gaan voorbij

Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…

Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.

Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.

Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar. 

Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.

We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.

Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.

Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.

We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.

Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…

Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…

Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…

#thereturnoftheshaman

Mijn Pad

Ken je dat gevoel van herkenning? Misschien van een plaats waar je voor het eerst komt en die je toch herkent, of van een persoon die je zo bekend voorkomt terwijl je deze persoon pas net hebt ontmoet?

Dat gevoel van herkenning van die innerlijke wijsheid; van dingen die je weet, zonder dat daar een logische verklaring voor is?

En als je dat gevoel van herkenning hebt, wat doe je daar dan mee?

Ga je kijken waarom het er zomaar opeens is? Waarom het op dit moment in je leven komt? Of laat je het bij die eerste herkenning en ga je verder naar je volgende afspraak?

Er zijn geen goede of fouten antwoorden; we bewandelen ons persoonlijke pad allemaal op onze eigen manier en maken daarin onze eigen keuzes in wat op dat moment belangrijk is voor ons en wat niet. Op die manier creëren we ons eigen leven; en dat is goed!

Op mijn persoonlijke pad werd dat gevoel van herkenning steeds sterker. Het kwam steeds vaker naar boven. Eerst alleen op “speciale plaatsen”, maar stukje bij beetje was het er bijna dagelijks. Op een goed moment kon ik er niet meer omheen; dit was iets om meer bewust naar te kijken. Iets om te onderzoeken wat hiervan de betekenis was (en is) in mijn leven.

Ik ontdekte dat wanneer ik heel stil was ~ in meditatie ~ dat er woorden kwamen die opgeschreven wilden worden. Eerst een zin hier en daar, maar steeds vaker waren het de lessen die ik ooit, in een ver, ver verleden, had geleerd. Gedichten over mijn pad als sjamaan…

Daarmee begonnen er puzzelstukjes op hun plek te vallen in mijn leven. 

Over mijn ‘gesprekken’ met de natuur tijdens een wandeling. Over de manier waarop ik iedere keer weer de richting van mijn persoonlijke pad zo afstemde, dat de natuur daar iedere keer weer een rol in speelde. Misschien niet zozeer door studie, maar eerder door respect…

En alle woorden die ik schreef werden een weergave van mijn sjamanistische pad door de tijden heen. Dat betekent niet dat ik vandaag een traditionele sjamaan ben, maar eerder dat ik mijn leven leef vanuit diezelfde waarden. Vanuit het respect, de eenheid en de gelijkwaardigheid in in dat oude pad besloten liggen…

Het zijn woorden die ik graag met jullie deel: “The Return of the Shaman”

Verkrijgbaar op www.mysticanneclaire.com

‘De navel van het universum’

Ieder van ons is ‘de navel van ons universum’; het centrum van onze eigen belevingswereld. Het middelpunt van onze energie.

Wanneer je kijkt naar je eigen energie als jouw universum, dan geeft dat ~ voor mij tenminste ~ een heel ander beeld dan wanneer ik ‘gewoon’ mijn energie ervaar. Plotseling vraag ik me dan af of ik mijn energie, mijn universum, steeds groter laat worden, steeds verder uitbreidt vanuit mijn centrum… En als ik dat doe, gebeurt dat dan op de beweging van mijn hartslag, of mijn ademhaling? Of meer als een soort van middelpuntvliedende kracht vanuit mijn centrum?
Of houd ik juist al mijn energie zo dicht om me heen dat er geen ruimte is om andere, nieuwe dingen te ervaren?

Als ‘de navel van het universum’ zijn we dat punt waaromheen alles draait. Het punt dat al het andere in ons leven aanstuurt. Dat maakt dat alles wat we denken en doen belangrijk is, want daarmee geven we richting aan ons pad.

Daarnaast maken we ook deel uit van het universum zoals we daar normaal gesproken naar kijken; de planeten, manen, sterren en melkwegstelsels.
En met iedereen die de ‘navel van zijn of haar universum’ is; is het grote universum, het macro-universum dan opgebouwd uit miljoenen micro-universums…

Ingewikkeld?
Misschien wel. Maar ook heel mooi dat ieder individu zo prachtig past in het grote plaatje!

En het zeker ook waard om ons plekje daarin in te nemen als ‘de navel van ons universum’!!

Bomen

Iedere boom heeft zo zijn of haar eigen karakter, energie en betekenis. De betekenis van bomen kun je hier vinden: http://tomwesteneng.nl/bomen.html
Ze geven schaduw, maar ook bescherming tegen de zo, de regen en zelfs de wind. Sommige bomen hebben een uitgesproken actieve energie, terwijl andere bomen meer ontvangend zijn.

Voor mijzelf spreekt het schaduw-gevende, beschermende principe van bomen me aan; en dan vooral van de meer ‘vrouwelijke’ bomen zoals de beuk en de linde. Heerlijk vind ik het om op een zomerdag in de schaduw van een grote beukenboom te zitten… En de geur van bloeiende lindebomen doet me altijd even stoppen ~ het is zeg maar mijn manier om ‘de rozen te ruiken’, om even een pas op de plaats te maken en te genieten van het leven…
Het zijn bomen die me uitnodigen om het gesprek met mijn innerlijke zelf aan te gaan. Die me aanzetten om me vanuit mijn diepste zelf te verbinden met de wereld om me heen.

De beuk en de linde zijn bomen waarmee ik ben opgegroeid en het kost vaak weinig moeite om de mooiste plekjes bij deze bomen in je (min of meer) directe omgeving te vinden…

Maar als je naar een andere omgeving gaat ~ of dat nu is omdat je verhuist of omdat je op vakantie gaat ~ dan kom je opeens ook andere bomen tegen. Bomen met een andere energie dan je gewend bent. Bomen die daarom niet minder mooi zijn, maar waar je misschien wel wat onwennig naar staat te kijken…
Zoals de oude, door de wind gebogen naaldbomen aan de kust en in het duingebied… Of de berkenbomen op de hei…

En hoe verder weg je gaat, des te ‘vreemder’ de bomen zijn die je tegenkomt.
Enerzijds komt dat door het klimaat. Beuken of lindes zijn niet uitgerust om in de woestijn te groeien; en net zoals niet iedere woestijn een dorre zandvlakte is, bestaat niet ieder bos uit beuken of eiken…
Maar ook de energie van de omgeving brengt specifieke bomen naar juist die plek.

En wanneer ik dan in een omgeving kom waar palmbomen hoog boven alles uitsteken, hun bolvormige kruin op een lange, dunne, rechte stam… Dan vraag ik me toch een beetje af welke energie dat geeft…
Een palmboom geeft nauwelijks enige schaduw van betekenis; en er hoeft maar een zuchtje wind te staan of de bladeren ~ hoog in de lucht ~ waaien alle kanten op…
De palmboom is veel meer naar buiten gericht. Hij nodigt uit om het (actieve) overzicht te houden op alles wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Om in het felle zonlicht en van grote hoogte ~ misschien zelfs door de ogen van ons Hoger Zelf ~ te kijken naar alles wat er speelt.

De ene boom is niet beter dan de andere; je kunt zelfs niet echt zeggen dat de ene boom mooier is dan de andere. Alleen maar dat de ene boom je meer aanspreekt dan de andere omdat juist die boom beter past bij jouw energie.
Eigenlijk net zoals dat met mensen het geval is.